Το ρίσκο κέρδισε ντέρμπι και χρόνο

Τον περασμένο Δεκέμβρη, με τον Φερέρ να παίρνει το αλόγιστο ρίσκο να βγάλει όλη την ΑΕΚ μπροστά, αν και τον συνέφερε το 0-0, ο Κοβάσεβιτς επωφελήθηκε την ολιγωρία της άμυνας και πέτυχε το γκολ που τελικά έκανε και τη διαφορά στο ντέρμπι του γηπέδου Καραϊσκάκη και ουσιαστικά έκρινε και τον τίτλο. Φέτος η είσοδος του Σέρβου και η μετατροπή του 4-4-1-1 σε κλασικό 4-4-2 από τον Βαλβέρδε ήταν καταλυτικά στο να βρει ο άχρωμος έως εκείνη τη στιγμή Ολυμπιακός τον δρόμο προς τα δίχτυα και έτσι γίναμε στο ίδιο έργο θεατές. Χρειάστηκε, παρ' όλα αυτά, και να κάνει το μοναδικό του λάθος σε ολόκληρο το ματς ο καλύτερος «Ενωσίτης», ο Πελετιέρι. Η ομάδα του Δώνη, έχοντας από το 25' και μετά ισορροπήσει την αρχική υπεροχή του Ολυμπιακού με τη μετατροπή σε 4-4-2 του δικού της συστήματος, έλεγχε το παιχνίδι και δεν έμοιαζε να απειλείται. Ολα άλλαξαν στη φάση του 63', όταν ο Τζόρτζεβιτς επωφελήθηκε το λάθος του Αργεντινού μέσου βγάζοντας τον Κοβάσεβιτς μόνο του. Το πλασέ του Σέρβου από εκείνο το σημείο σπάνια αστοχεί και η ΑΕΚ ήταν πια με την πλάτη στον τοίχο. Πριν περάσουν μάλιστα πέντε λεπτά, χρόνος πάντα απαραίτητος για να ξαναβρεί μια ομάδα εκτός έδρας τα πατήματά της όταν είναι πίσω στο σκορ, βρέθηκαν ξανά με την πλάτη στο ταπί. Ο Ντομί έβγαλε τη σέντρα και ο Ντιόγο νίκησε την άμυνα με προβολή. Game over. Από εκεί και ύστερα η ΑΕΚ θα μπορούσε να σκεφτεί μια επική ανατροπή, μόνο αν της το επέτρεπε ο Ολυμπιακός, και αυτό παραλίγο να γίνει με το δοκάρι του Σκόκο. Αφού εκεί δεν έγινε το 2-1, τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικά.

Ο Ολυμπιακός πήρε λοιπόν το πρώτο ντέρμπι με τον Βαλβέρδε στον πάγκο και αποσπάστηκε πέντε πόντους από την ΑΕΚ. Δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, αλλά ποιος ενδιαφέρεται; Αφού ακόμα ψάχνεται ο Βάσκος και η ομάδα του δεν έχει βρει ρυθμό, αλλά μπορεί και είναι πρώτη στη βαθμολογία, το πρόβλημα το 'χουν οι άλλοι! Στα υπέρ του Ολυμπιακού το ότι λειτούργησε η ανασταλτική του λειτουργία εξαιρετικά, παρά την απουσία του Στολτίδη αλλά και τον τραυματισμό του Ντουντού, και αυτό πιστώνεται στο εξαιρετικό παιχνίδι του Τοροσίδη αλλά και στην πάρα πολύ καλή εμφάνιση του νεαρού Γιάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος είχε συμμετοχή και στο δεύτερο γκολ με την καταπληκτική μπαλιά του στον Ντομί. Επίσης η ποιότητα του Τζόρτζεβιτς και η πείρα του σε τέτοια ματς έκαναν τη διαφορά, αντί του τεχνίτη μεν αλλά εκτός κλίματος παιχνιδιού Λέτο.

Για την «Ενωση» ο Δώνης παρέταξε πολύ καλά την ομάδα του, είχε τον Κυργιάκο σε καλή βραδιά, τον Τζεμπούρ κινητικό (αλλά με τη φάση του πρώτου ημιχρόνου να είναι καθοριστική), τον Σκόκο να προσπαθεί πολύ, αλλά να είναι μακριά από την εστία και τον Μπλάνκο απομονωμένο, ενώ ο Λαγός δεν βοήθησε καθόλου. Στη μάχη των πάγκων όμως ο Βαλβέρδε έχει κάθε δικαίωμα να λέει πως ήταν ο νικητής –και όχι μόνο εκ του αποτελέσματος. Γιατί διαχειρίστηκε πολύ καλά το υλικό του και έκανε αυτό που έπρεπε. Αν δεν είχε νικήσει, θα είχαμε πέσει πάλι όλοι πάνω του. Ομως αυτή τη φορά θα ήταν άδικο. Και φυσικά αγόρασε κι άλλο χρόνο, που θα του είναι πολύ χρήσιμος μετά το καλοκαιρινό στραπάτσο.

Γενικά διαφωνώ με αυτούς που λένε πως το ντέρμπι ήταν κακό ως θέαμα. Είχε ρυθμό και δύο ομάδες που προσπάθησαν τηρώντας τις εντολές του προπονητή τους να κερδίσουν. Και κάποτε ας καταλάβουμε πως δεν είναι καλό ματς μόνο όποιο τελειώνει με 4-4. Οσο για τον Βασσάρα, και μόνο που δεν ασχολούμαστε με τη διαιτησία σήμερα είναι επιτυχία του.