Η νύχτα που ένιωθες πως ξαναγραφόταν η ιστορία

Βραδάκι στο κέντρο του λιμανιού στο Μπάρι με τσουχτερό κρύο, αν και το ημερολόγιο επέμενε πεισματικά να μας υπενθυμίζει πως σε λίγο τελείωνε και ο Μάης. Ηταν η παραμονή του τελικού του 1991. Σε λίγο θα άρχιζε το επίσημο δείπνο της ΟΥΕΦΑ. Το ταξί που με μετέφερε έκανε στάση λίγο πιο μακριά από τις πανάκριβες λιμουζίνες που στάθμευαν έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο. Τη στιγμή που κατέβαινα, διέκρινα φευγαλέα μια γνώριμη φιγούρα. Ο αθρογράφος της «Sunday Telegraph» Πάτρικ Μπάρκλεϊ είχε επίσης μόλις φτάσει. Είχαμε γνωριστεί το 1988 στα γερμανικά γήπεδα, όταν αυτός δούλευε ακόμα στην «Independent» και είχε εκείνη την εποχή βραβευτεί –για πρώτη από τις οκτώ που ακολούθησαν μέχρι σήμερα– για ένα άρθρο του σχετικά με τον χουλιγκανισμό από την Ενωση Αθλητικών Ρεπόρτερ της Βρετανίας.

«Εχω μία πληροφορία», μου είπε, «που, αν αληθεύει, θα αλλάξει το Κύπελλο Ευρώπης με τη μορφή που το ξέρουμε». Σύμφωνα με τις πηγές του, κάποιοι είχαν προτείνει στον προεδρο της ΟΥΕΦΑ, Λέναρντ Γιόχανσον, ένα νέο σύστημα διεξαγωγής του πιο παλιού διασυλλογικού Κυπέλλου, με δύο ομίλους και περισσότερα ματς.

Λίγες ώρες μετά, η πληροφορία του θα αποδεικνυόταν σωστή. Ο Γιόχανσον αλλά και ο γενικός γραμματέας της ΟΥΕΦΑ –και άνθρωπος που στήριξε πιο πολύ απ' όλους το τελικό εγχείρημα– Γκέραρντ Αϊγκνερ θα ανακοίνωναν την πρόθεση της ομοσπονδίας να υλοποιήσει αυτή την πρόταση δύο επιχειρηματιών, ανθρώπων που είχαν ανδρωθεί δίπλα στον πανούργο Χορστ Ντάσλερ, τον γιο του ιδρυτή της ADIDAS, Αντι Ντάσλερ. Οι δυο τους, έχοντας αναπτύξει τις δουλειές του Ντάσλερ τη δεκαετία του '80, μέχρι τον ξαφνικό θάνατό του το '87, και ξέροντας πλήρως τον τρόπο ελέγχου που είχε αναπτύξει καταφέρνοντας να ελέγξει πλήρως το αθλητικό κατεστημένο, έψαχναν την επόμενη κίνησή τους. Ο ένας ήταν ο Κλάους Χέμπελ και ο άλλος ο Γιούργκεν Λεντζ, ιδρυτές και συνιδιοκτήτες της καινούργιας τότε εταιρείας μάρκετινγκ ΤΕΑΜ. Το πνευματικό τους τέκνο είχε την επονομασία «Τσάμπιονς Λιγκ» και έμελλε τα επόμενα χρόνια να αποτελέσει την πιο σπουδαία διασυλλογική διοργάνωση στον πλανήτη.

Εκείνο τον τελικό στο Μπάρι τον περιμέναμε ανυπόμονα. Ο Ερυθρός Αστέρας ήταν μία επιθετική ομάδα και η Μαρσέιγ είχε σταρ κλάσης και φανατικό κοινό. Μπορούσε να είναι ένας από τους all time classic τελικούς της ιστορίας. Ως συνήθως, όπου υπάρχουν προσδοκίες συμβαίνει το απόλυτο ξενέρωμα. Το μόνο που αναπολώ, λοιπόν, από εκείνο το τριήμερο ήταν πως βρέθηκα εκεί όταν η ιστορία αποφάσιζε να δώσει σε όλους ένα δείγμα από το πώς γράφεται! Το πρωί του τελικού συναντήθηκα στο λόμπι του ξενοδοχείου με τον Γιούργκεν Λεντζ, ο οποίος μου παραχώρησε τη μοναδική μέχρι σήμερα συνέντευξη σε ελληνικό μέσο. Δεν έγραφα σε αθλητική εφημερίδα τότε και στο Mega το θέμα δεν τους ενδιέφερε, συνεπώς το κασετοφωνάκι μου έγραψε την κουβέντα και τη μετέδωσα στον ραδιοφωνικό σταθμό SEVEN X SPORT, που επιχειρούσαμε να μεταβάλουμε στον πρώτο αθλητικό σταθμό στα ερτζιανά. Για την ιστορία, αντέξαμε σχεδόν ένα χρόνο, πριν η ιδιοκτησία του αποφασίσει να τον κάνει (ακόμα έναν) μουσικό σταθμό!

Εκεί, πάντως, ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα όλο το σχέδιο της δημιουργίας του UEFA CHAMPIONS LEAGUE. Ο Λεντζ ήταν τόσο βέβαιος για την επιτυχία και αυτό φάνηκε από την απάντησή του όταν τον ρώτησα αν το ποσό των 90 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (135 εκατομμύρια ευρώ) που ο Λέναρντ Γιόχανσον είχε βάλει στόχο της νέας διοργάνωσης για να μοιράζονται οι ομάδες ήταν βατό. «Σε πέντε χρόνια από τώρα θα μιλάμε για δισ., όχι για εκατομμύρια. Και τα λεφτά θα αφήσουν τις μεγάλες ομάδες ικανοποιημένες και τις μικρότερες, αλλά και θα μένουν χρήματα στα ταμεία της ΟΥΕΦΑ για να δοθούν σε επενδυτικά προγράμματα». Την πλήρη επιβεβαίωση των λόγων του θα την καταλάβετε αν ανατρέξετε στα χρήματα που μόνο οι ελληνικές ομάδες έχουν πάρει από τη διοργάνωση αυτά τα 14 χρόνια από το 1994 και μετά που μπαίνουν σε ομίλους. Εκεί όμως που υπήρξε η πλήρης δικαίωση στις προβλέψεις του Λεντζ ήταν η παγκοσμιοποίηση του προϊόντος. Τότε, το 1991, τον τελικό μετέδωσαν περίπου 50 χώρες. Πριν από μερικούς μήνες στη Μόσχα η εικόνα έφυγε για 203 χώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη!

Το Τσάμπιονς Λιγκ γιγάντωσε. Αλλαξε την εικόνα του ποδοσφαίρου, έβαλε το καλό θέαμα σε κάθε σπίτι, με υψηλά στάνταρ τηλεοπτικής μετάδοσης αλλά και γηπεδικής ασφάλειας. Και σήμερα αρχίζει ακόμα ένα που θα οδηγήσει στον τελικό της Ρώμης. Από του χρόνου, με τις αλλαγές Πλατινί, όλο και πιο πολλοί πρωταθλητές θα μπαίνουν (ή θα έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία) να ζήσουν το πάρτι. Οπως η ΜΠΑΤΕ Μπορίσοφ, η Ανόρθωση και η Κλουζ, οι καινούργιοι καλεσμένοι φέτος. Και όλα ξεκίνησαν όπως όλες οι επιτυχίες, από τη διορατικότητα κάποιων ανθρώπων με επιχειρηματική ευελιξία. Εκείνη η επαναστατική πρόταση του 1991, σε μία εποχή που η Ευρώπη και όλος ο κόσμος άλλαζαν μορφή, σίγουρα μετέτρεψε αυτόν τον σπουδαίο θεσμό στο μεγαλύτερο ετήσιο ποδοσφαιρικό σόου στον πλανήτη.

Αν δεν κερδίζεις, καλό να μη χάνεις

Αυτά τα παιχνίδια, όπως το αποψινό του ΠΑΟ με την Ιντερ, είναι τα κλασικά του δόγματος πως αν δεν μπορείς να τα κερδίσεις, οφείλεις να μην τα χάσεις. Οι Ιταλοί ελπίζουν ύστερα από χρόνια, λόγω της παρουσίας Μουρίνιο, πως μπορούν πραγματικά να φτάσουν στον τελικό. Ομως, τις δύο τελευταίες σεζόν άρχισαν με ήττα, στη Λισσαβώνα και την Πόλη. Οπως μας δήλωσε και η παλιά δόξα των «νερατζούρι» Τζιανφράνκο Μπεντίν χθες στον NovaΣΠΟΡ FM, η Ιντερ οφείλει να έχει μάθει από τα παθήματά της. Για τον Παναθηναϊκό ένας πόντος απόψε είναι καλός. Κι αυτό επειδή αν ο όμιλος πάει στους 10 πόντους για πρόκριση, υπάρχουν περιθώρια για έξι με την Ανόρθωση και τρεις με τη Βέρντερ στην Αθήνα. Πάντως, αυτό που οφείλει να κάνει ο Τεν Κάτε είναι να θωρακίσει την άμυνά του. Λάθη όπως αυτά του Σιμάο μπορεί να μην τα εκμεταλλεύτηκε ο Πανθρακικός, αλλά η ομάδα του Μουρίνιο αποκλείεται να τα αφήσει ατιμώρητα.