Κόντρα σε μια ομάδα που έχει συνηθίσει στην ήττα

Το Λουξεμβούργο έχει μόλις έναν «χρυσό» Ολυμπιονίκη στον στίβο, τον Ζοζί Μπαρτέλ, ο οποίος το 1952 στο Ελσίνκι, από το πουθενά, νίκησε τους πάντες στα 1.500 μέτρα. Το όνομά του δόθηκε στο γήπεδο όπου θα γίνει απόψε το ματς, το ίδιο στο οποίο περάσαμε νικηφόρα τόσο το 1993, με 3-1, όσο και τις δύο φορές στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80 (με το ίδιο σκορ 2-0), όταν η μοίρα μάς έφερε αντιμέτωπους με την ομάδα του Μεγάλου Δουκάτου.

Μπορεί το ποδόσφαιρο να μην είναι μαθηματικές ακολουθίες, όμως όταν το νούμερο 18 αντιμετωπίζει το νούμερο 156 στην παγκόσμια κατάταξη μοιάζει ουτοπικό να συζητάμε για την έκβαση του ματς. Η Ολλανδία ήρθε χαλαρή εδώ, πριν από 24 μήνες, και νίκησε δύσκολα 1-0, αλλά αυτή είναι συνήθως η εξαίρεση. Το Λουξεμβούργο σε μία διαδρομή πέντε δεκαετιών σε προκριματικά μεγάλων τουρνουά έχει μόλις μία σημαντική στιγμή να επιδείξει.

Ο αποκλεισμός της Ολλανδίας το 1963 στο Euro ακούγεται εντυπωσιακό επίτευγμα, αλλά ας αναλογιστεί κανείς πως ακόμα δεν είχε εμφανιστεί ο Κρόιφ και η υπόλοιπη χαρισματική γενιά που μετέτρεψαν τους μέτριους «οράνιε» σε υπερδύναμη. Επίσης, η νίκη επί της Τουρκίας με 2-0 το 1972 προκάλεσε εθνική φρενίτιδα, όμως το επόμενο πάρτι έγινε το 1995! Τότε μάλιστα, στο πλαίσιο του Euro '96, έκαναν το ρεκόρ τους με τρεις νίκες, πετυχαίνοντας το πρώτο τους νταμπλ με κάποια ομάδα (μέσα-έξω νίκες με τη Μάλτα) και ταυτόχρονα λύγισαν τους Τσέχους με 1-0. Αυτή παραμένει η σημαντικότερη βραδιά της ιστορίας τους, μια και ένα χρόνο αργότερα η Τσεχία με Νέντβεντ, Μπέργκερ, Πομπόρσκι και Σμίτσερ στη σύνθεσή της έφτασε στον τελικό του Euro της Αγγλίας!

Τον περασμένο Οκτώβριο στο Μινσκ το Λουξεμβούργο νίκησε 1-0 τη Λευκορωσία, έχοντας επιχειρήσει μια γενική ανανέωση. Ανέβασε στην εθνική τη μισή Ελπίδων (Μπέτμερ, Κίντζιγκερ, Γκέισμπουσχ, Γκέρσον, Κιτένγκε, Λομπαρντέλι και Παγιάλ), ποντάροντας στο να αποκτήσουν εμπειρίες. Ο προπονητής τους, ο Γκι Χέλερς, ξέρει πως με την Ελλάδα ή την Ελβετία θα είναι απίθανο να πάρουν πόντους, αλλά θέλει να παλέψει τα ματς με τη Μολδαβία και τη Λετονία. Υπολογίζει, επίσης, πως ύστερα από τρία έως πέντε χρόνια αυτά τα αμούστακα παιδιά ίσως καταφέρουν στην ηλικία των 24-25 ετών να κάνουν την εθνική ομάδα κάποια μέρα ανταγωνιστική. Ακούγεται τρελό για εμάς, αλλά αυτοί δεν έχουν να χάσουν κάτι. Μιλάμε για μία ομάδα συνηθισμένη στην ήττα, η οποία βολοδέρνει χρόνια ολόκληρα με μία νίκη τη δεκαετία. Και που οι υποδομές της αφορούν μία εθνική Ελπίδων που έχει μία μόλις νίκη σε περισσότερα από 120 ματς!

Αυτή την εθνική αντιμετωπίζουμε απόψε. Είμαι ο πρώτος που λέει πως εδώ και μία δεκαετία σε επίπεδο εθνικών ομάδων έχει κλείσει η ψαλίδα. Ομως, αν δεν νικήσουμε σε αυτή την πρεμιέρα, καλό είναι να ψάχνουμε σπηλιά να κρυφτούμε. Το 5-4-1 που παρατάσσει ο Γκι Χέλερς ίσως μας δυσκολέψει και μας εγκλωβίσει για ένα διάστημα. Και πάλι, όμως, αν κοιτάξει κανείς το πρόσφατο φιλικό με την ΠΓΔΜ, στο οποίο οι Λουξεμβούργιοι ηττήθηκαν 4-1 στο ίδιο γήπεδο που θα γίνει το σημερινό ματς, θα διαπιστώσει τρομερά κενά στην άμυνά τους. Τα τρία γκολ μπήκαν στο πρώτο ημίχρονο και αυτό μας κάνει να καταλάβουμε πως δεν είναι υποτιμητικό αλλά απλώς ρεαλιστικό να λέμε πως δεν έχουμε τίποτε απολύτως να φοβηθούμε.

Με οδηγό το ματς της Λεμεσού

Η πρεμιέρα της Κύπρου απόψε είναι κόντρα στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία στη Λευκωσία. Το 1983 συνεργαζόμουν με την ιταλική εφημερίδα «Tuttosport», η οποία με είχε στείλει μαζί με άλλους πέντε δικούς της ρεπόρτερ στη Λεμεσό για το ματς που θα έκρινε την τύχη της «σκουάντρα ατζούρα» στα προκριματικά του Euro 1984. Οι Ιταλοί με Τζοφ, Σιρέα, Κόντι, Ταρντέλι, Ρόσι και Αντονιόνι στην ενδεκάδα ζούσαν με νωπές τις δάφνες από τον θρίαμβο στο ισπανικό Μουντιάλ αλλά και με την πλάτη στον τοίχο ύστερα από το κάκιστο ξεκίνημά τους στον όμιλο. Εψαχναν την πρώτη τους νίκη ύστερα από τρία ματς και θεωρούσαν εύκολη λεία τους Κύπριους.

Αυτό που έζησα ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Οταν έληξε το ματς, ο τεχνικός των «ατζούρι», Εντσο Μπέαρτζοτ, έμοιαζε με… νεκρό! Το 1-1 που κατάφεραν παλικαρίσια να πάρουν οι Κύπριοι μεταδόθηκε αστραπιαία από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και σήμαινε, πολύ απλά, το τέλος εκείνης της ομάδας. Για την Κύπρο, που την είχε στήσει μαεστρικά ο Βούλγαρος Σπασόφ, ήταν ένας θρίαμβος. Ο Σαββίδης ο Παντζιαράς, ο Ερωτοκρίτου, ο Θεοφάνους, ο Χριστοδούλου, ο Κέζος, ο Μαυρής και ο Γιαγκουδάκης μαζί με τον γκολκίπερ Κωνσταντίνου έγραψαν ιστορία εκείνο το απόγευμα και αποτελούν για τους σημερινούς σταρ τον φωτεινό φάρο για να κυνηγήσουν μία ανάλογη επιτυχία. Αλλωστε, σήμερα, δεδομένα από τότε, η απόσταση έχει μικρύνει.