Mια ομάδα που «γεμίζει» το μάτι σου με μπάλα

Η Αγία Πετρούπολη είναι η πόλη που φιλοξένησε τους λογοτεχνικούς ήρωες του Ντοστογιέφσκι και στην οποία οι αντι-ήρωες που φαντάστηκε ο Γκόγκολ έχαναν τα μυαλά τους. Δίπλα όμως στον ποταμό Νέβα τα τελευταία χρόνια με τα χρήματα της GAZPROM αλλά και την εξαιρετική δουλειά ενός Τσέχου και ενός Ολλανδού προπονητή μια νέα ποδοσφαιρική δύναμη ξεπετάχτηκε. Η Ζενίτ δεν υπήρξε ποτέ ένα όνομα που θα έφερνε στο μυαλό αμέσως ένας γνώστης του ευρωπαϊκού φούτμπολ. Η Ντιναμό Κιέβου, η Σπαρτάκ Μόσχας, η Ντιναμό Μόσχας, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είναι πολύ πιο εύκολα συνδυασμένες με αυτό που χρόνια ξέραμε ως σοβιετικό ποδόσφαιρο.

Για όποιον πάντως δεν την ήξερε χρειάστηκαν πέντε μήνες για να τη μάθει. Πιο πικρή εμπειρία για τη Μαρσέιγ, τη Λεβερκούζεν και ιδιαίτερα την Μπάγερν Μονάχου δεν θα υπήρχε στην περσινή σεζόν, όταν τα γκολ του Πογκρέμπνιακ και οι επινοήσεις του Αρσάβιν τις έριχναν νοκ άουτ. Στον τελικό του ΟΥΕΦΑ στο Μάντσεστερ απολαύσαμε τον Ιγκόρ Ντενίσοφ, τον Ζιριανόφ, τον Ανιουκόφ, τη στιγμή που ο πρώτος σκόρερ Πογκρέμπνιακ έβλεπε το ματς από την εξέδρα λόγω τιμωρίας. Ο Αρσάβιν εκείνο το βράδυ έκανε μαγικά, αλλά όποιος καταλαβαίνει τη σημαντική συμβολή που έχει σε κάθε ομάδα ο αμυντικός μέσος της, τότε ήταν εύκολο να αντιληφθεί ότι ο Ανατόλι Τίμοστσουκ αποτελεί την κολόνα αυτής της Ζενίτ.

Πριν από σχεδόν τριακόσια χρόνια, όταν ο Μεγάλος Πέτρος ήθελε να επιβλέψει την κατασκευή της πόλης που θα έφερε το όνομά του, ζήτησε να φέρουν τους καλύτερους Ολλανδούς χειροτέχνες για να τη «φτιασιδώσουν». Καθόλου τυχαίο το ότι το σύγχρονο κομψοτέχνημα της πόλης σμιλεύτηκε από έναν Ολλανδό, τον Ντικ Αντβοκαατ.

Μόλις τελείωσε τις υποχρεώσεις του στη Νότιο Κορέα με το Μουντιάλ έφυγε για την Αγία Πετρούπολη, εξασφαλίζοντας για την ομάδα στο τέλος του 2006 μια θέση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, και τον επόμενο χρόνο την οδήγησε στο πρώτο πρωτάθλημά της από το 1984! Ομως θα ήταν άδικο να μη συνυπολογιστεί η συμβολή του Τσέχου Πετρζέλα, που από το 2002 είχε φτιάξει την υποδομή του συλλόγου και είχε βάλει τις βάσεις για τη σημερινή ομάδα μοντέλο.

Η Ζενίτ σε λίγες μέρες θα κάνει ντεμπούτο και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στο πρωτάθλημα της χώρας μπορεί να έχει μείνει πολύ πίσω, επηρεασμένη τον Μάρτιο και τον Απρίλιο από τα καλέσματα των ευρωπαϊκών Σειρήνων, αλλά παραμένει μια φλέβα χρυσού από πλευράς ποδοσφαιρικού ταλέντου. Το Σούπερ Καπ απόψε είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναμετρηθεί η Ζενίτ με μια ομάδα από αυτές που θα της δείξουν πόσο πιο δύσκολο θα είναι το νέο έργο της. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν είναι στα καλύτερά της. Σκοράρει δύσκολα στην αρχή της σεζόν, έχει, εκτός του Ρονάλντο, ανέτοιμο ακόμα τον Ρούνεϊ, αλλά δεν παύει να προκαλεί δέος. Συνήθως αυτά τα ματς έχουν γκολ, συνήθως έχουν καλή μπάλα, προσφέρονται με άλλα λόγια για να αγωνιστούν χωρίς πολλά συστήματα οι ομάδες και να μην έχουν πονοκεφάλους οι προπονητές. Και επειδή η Ζενίτ είναι ομάδα που της αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και επειδή ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον στην ηλικία του δεν πολυσκοτίζεται για τέτοια παιχνίδια, περιμένω να δούμε μια ευχάριστη ποδοσφαιρική βραδιά. Με τη Ζενίτ να είναι για μένα το φαβορί και όχι η Γιουνάιτεντ. Επειδή για τους Ρώσους αυτό το παλκοσένικο αποτελεί ακόμη μία καινούργια πρόκληση. Οταν τελείωσε ο τελικός στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τον Μάιο, στην αποφώνηση στο MEGA είπα ότι όποιος γουστάρει το καλό ποδόσφαιρο θα ανυπομονεί να ξαναδεί σύντομα τη Ζενίτ. Είναι ομάδα που «γεμίζει» το μάτι, σε χορταίνει, δεν κάθεται να ψάξει ευκαιρία να κλέψει και να βάλει το χέρι στην τσέπη να πάρει το πορτοφόλι. Και αυτές τις ομάδες, άνθρωποι σαν τον Φέργκιουσον, τις σέβονται και τις αντιμετωπίζουν ως ισοϋψείς και πολύ σοβαρά.