Οι μεγάλες αγάπες κατεβαίνουν στην κόλαση

Ο Ντέμης Νικολαΐδης πάντα ήξερε να αιφνιδιάζει. Ως παίκτης ήταν το μεγάλο προσόν του να τρυπώνει στις άμυνες και να κάνει τη ζημιά. Ως παράγοντας επίσης κινήθηκε με αυτό το όπλο στην αρχή. Τώρα φαίνεται πως επέλεξε τον ίδιο δρόμο και για να προαναγγείλει την αποχώρησή του.

Το χθεσινό δημοσίευμα του Βασίλη Σαμπράκου στην εφημερίδα «ΕΞΕΔΡΑ» ξάφνιασε, αλλά όπως ο ίδιος είχε την πληροφορία το 2004 πως ο Ντέμης ήθελε να αγοράσει (με τη βοήθεια και των υπόλοιπων μετόχων την ΠΑΕ) και επιβεβαιώθηκε, έτσι ακριβώς γίνεται και τώρα. Ο Νικολαΐδης δεν έκανε ελιγμό όπως λένε κάποιοι. Εχει πάρει οριστική απόφαση να φύγει μέχρι το καλοκαίρι και σύντομα οι κινήσεις του θα το επιβεβαιώσουν. Ούτε ξέρω ούτε με αφορά αυτή τη στιγμή να μάθω τους ακριβείς λόγους που ο άνθρωπος ο οποίος έσυρε το κάρο από τη λάσπη το 2004, τότε που κανείς σώφρων δεν πλησίαζε την ΠΑΕ ΑΕΚ, αποφασίζει να πάει πάσο. Ούτε ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που φημολογείται σχετικά με τη διχογνωμία των τωρινών μετόχων για το αν πρέπει να γίνει κίνηση προς τον Μελισσανίδη. Η ιστορία θα αποτιμήσει για τον Νικολαΐδη πως πέτυχε σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια πολλά αλλά απέτυχε επίσης σε αρκετά. Για τον μέσο οπαδό ο Νικολαΐδης δεν ήταν ικανός να καταστήσει την ΑΕΚ ανταγωνιστική όχι ως ομάδα στο γήπεδο, αλλά στο παρασκήνιο. Αν αυτό βρουν να του καταλογίσουν ως μεγαλύτερη αποτυχία οι εχθροί του, τότε πρέπει ο ίδιος να είναι ικανοποιημένος. Γιατί και χωρίς την υποστήριξη του παρασκηνίου, που σαν καραμέλα πιπιλάνε πολλοί, η ΑΕΚ επί Ντέμη από το 2004 και μετά υπήρξε πολύ πιο ανταγωνιστική του Ολυμπιακού απ’ ό,τι ο Παναθηναϊκός, ο οποίος σε όλα τα επίπεδα ήταν πιο... χωμένος! Η ΑΕΚ βγήκε δεύτερη δύο φορές, ενώ τη σεζόν που τελείωσε μάζεψε παραπάνω πόντους (παρά τα «εγκλήματα» Φερέρ) από τους αντιπάλους της και έχασε τον τίτλο λόγω Βάλνερ.

Αν λοιπόν θέλουν κάποιοι να του καταλογίσουν αληθινά λάθη, αυτά είναι άλλα. Η στήριξη στον Φερέρ σε βαθμό που έγινε ζημιά στην ομάδα, η συνεχής αλλαγή πλεύσης στο πλάνο τετραετίας, πότε με επενδύσεις σε νέους και πότε με δημιουργία ομάδας ικανής για τίτλο, η απαράδεκτη για την ευρωπαϊκή ιστορία του κλαμπ απαξίωση των αγώνων του ΟΥΕΦΑ με την Παρί πρόπερσι αλλά και στους ομίλους φέτος. Αυτά είναι λάθη. Το να χρεώνεται σ’ αυτόν, όμως, από κάποιους ως λάθος η κόντρα με τους οργανωμένους είναι απαράδεκτο και δείχνει την ελληνική νοοτροπία. Αν και οι άλλοι πρόεδροι είχαν τη δική του θέληση να αλλάξει το κλίμα στην εξέδρα, ίσως το στοίχημα του 2004 για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο να μην είχε χαθεί.

Ο ίδιος, όμως, ήξερε πως εδώ και ένα εξάμηνο έπαιζε πια χαμένη παρτίδα. Ο κόσμος ενθουσιάζεται εύκολα και το έδειξε γεμίζοντας το ΟΑΚΑ το 2004-2005 και συνέχισε τη στήριξη μέχρι το φετινό καλοκαίρι. Ο «μήνας του μέλιτος» με την εξέδρα κράτησε αρκετά, πολύ περισσότερο από όσο θα περίμεναν (ή ήλπιζαν για να είμαστε ακριβείς) αρκετοί. Η επανεμφάνιση του ονόματος του Μελισσανίδη στο προσκήνιο ήταν βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια των σχέσεων ανάμεσα στην ομάδα Νικολαΐδη και των οπαδών. Ισως και ανάμεσα στους ίδιους τους μετόχους. Ο «τίγρης» για τους οπαδούς είναι συνδυασμένος με την εποχή της παντοδυναμίας της ΑΕΚ μέσα αλλά και έξω από τα γήπεδα! Ο,τι ακριβώς της λείπει τώρα. Και όπως είναι γνωστό, η ανθρώπινη φύση πάντα αναζητεί αυτό που της λείπει και το ωραιοποιεί. Το επιθυμεί. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο ισχυρό από αυτό που ονειρευόμαστε.

Ο Μελισσανίδης αποτελεί το όνειρο και την ελπίδα της εξέδρας. Για τον Νικολαΐδη έχω την αίσθηση πως η περσινή σεζόν αποτέλεσε την απόλυτη επιβεβαίωση πως όσο και να προσπαθήσει δεν θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα. Το βράδυ του περασμένου Οκτωβρίου, όταν η Λάρισα ένιωσε... το μαχαίρι στα πλευρά από τη διαιτησία του Κασναφέρη, ο Ντέμης επέλεξε για πρώτη φορά να μη μιλήσει. Κατάλαβε σύντομα το λάθος του όταν η ομάδα του αδικήθηκε (ουκ ολίγες φορές), μια και όλοι ήταν πρόθυμοι να του θυμίσουν το... δώρο του Κασναφέρη.

Οι εξελίξεις μπορεί να λειτουργήσουν σαν ηλεκτροσόκ στην ΑΕΚ. Μπορεί όμως και να φέρουν τα πάνω κάτω. Θα φανεί σύντομα, ίσως και την άλλη εβδομάδα στην Κύπρο. Με το πολύ δύσκολο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα να ακολουθεί, η ΑΕΚ από χθες περπατάει σε τεντωμένο σχοινί.

Οσο για τον ίδιο τον Νικολαΐδη, ένα έχω να πω, ακριβώς το ίδιο που είχα γράψει τη φορτισμένη συναισθηματικά ημέρα που ανακοίνωσε ζωντανά στον αέρα του ΣΠΟΡ FM τo 2003 την αποχώρησή του από την ΑΕΚ ως ποδοσφαιριστής: οι μεγάλες αγάπες πάνε πάντα στον παράδεισο, μόνο που πρώτα δυστυχώς περνάνε μέσα από την κόλαση!

Την αξία της δουλειάς που έκανε αυτά τα τέσσερα χρόνια στη διοίκηση της ΑΕΚ θα τη συνειδητοποιήσουν όλοι όταν πια θα έχει φύγει.