Εδειχνε σαν να γλιστρούσε στον πάγο

Χρυσό σε 100 μ. και 200 μ. σε Ολυμπιακούς Αγώνες έχουν πάρει και άλλοι στο παρελθόν. Από τον Οουενς, τον Μπορζόφ και τον Λιούις, όμως, στον Ουσέιν Μπολτ, η διαδρομή είναι από μόνη της ιστορική, και φρόντισε ο αθλητής από την Τζαμάικα να την κάνει μοναδική. Παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. και παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μ.. Ακούγεται απίστευτο. Για όποιον όμως είχε δει την κούρσα του Σαββάτου, τότε το χθεσινό έμοιαζε αναμενόμενο!

Ο Μπολτ διέλυσε το ρεκόρ του Τζόνσον, που στην Ατλάντα το 1996 είχε τρελάνει κόσμο και χρονόμετρα! Και το έκανε με μια αριστουργηματική κούρσα, θαρρείς πως γλιστρούσε πάνω σε πάγο και όχι τρέχοντας στο ταρτάν!

Στα ειδικά παπούτσια που του έφτιαξε η PUMA αναγράφεται το Beijing 2008 κάτι που, περισσότερο από Ιθάκη, δεν είναι τελικά ο τελικός προορισμός του ταλέντου του αλλά μία στάση. Εχεις την αίσθηση, βλέποντάς τον να τρέχει, πως δεν ζορίζεται. Με το μυαλό πάντα να έχει την κακή συνήθεια να κάνει συγκρίσεις με το παρελθόν και με τα τόσα που έχουμε ακούσει (και δει) με το ντόπινγκ, το να αποθεώνεις έναν αθλητή είναι πλέον το ίδιο ριψοκίνδυνο με το να ισορροπείς σε τεντωμένο σχοινί. Λέω όμως και πάλι αυτό που σημείωνα μετά τη νίκη του στα 100 μέτρα. Είναι ένα χαμογελαστό παιδί που βλέπεις ότι ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Και αυτό από μόνο του -μαζί με το χαμόγελό του- τον κάνει συμπαθή.

Ο,τι και να πει κανείς για αυτό το παιδί είναι λίγο. Οπως και για τη Γιελένα Ισινμπάγεβα που έκανε ένα ακόμη παγκόσμιο ρεκόρ, κέρδισε ακόμα μία μονομαχία, πήρε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο. Κάποιοι βιάστηκαν να πουν πως ήταν υπερβολικό να συγκρίνεται με τον Μπούμπκα. Τα γεγονότα δικαιώνουν αυτούς που την πίστεψαν. Είναι πραγματικό φαινόμενο, όπως όλοι οι μεγάλοι αθλητές που ξεπερνάνε τον εαυτό τους και βάζουν πάντα τον πήχη των απαιτήσεων ψηλά. Ο στίβος σε αυτούς τους αγώνες χρειαζόταν τους δικούς του ήρωες για να παραμείνει ο βασιλιάς των Ολυμπιακών Αγώνων. Για πρώτη φορά ένιωθε απειλή από άλλα σπορ. Ο Μάικλ Φελπς (παρά τις όποιες δικαιολογημένες για μένα ενστάσεις πως έχασε στην πεταλούδα και τον κάλυψαν) ήταν ένας αληθινός σταρ.

Η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ -συγκεντρώνει όπως και στη Βαρκελώνη το 1992, τότε που η ορίτζιναλ Dream Team έκανε την εμφάνισή της- τα βλέμματα. Ακόμη και το ποδόσφαιρο αυτή τη φορά είχε αρκετούς που ασχολήθηκαν με την ύπαρξή του, λόγω Μέσι και Ροναλντίνιο. Η εθνική Ουγγαρίας στο πόλο έδωσε και πάλι ρεσιτάλ, στη γυμναστική έπεσαν κορμιά. Ο Ναδάλ στο τένις επιβεβαίωσε τον τίτλο του κορυφαίου. Αλλά ο στίβος παραμένει το άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Οχι απλά ο βασιλιάς, αλλά ο αυτοκράτορας. Και μέχρι τώρα στο Πεκίνο είδαμε πρωταγωνιστές που διεκδικούν θέση δίπλα στα ιερά τέρατα της ιστορίας των Αγώνων. Ο Νούρμι, ο Ζάτοπεκ, ο Βίρεν, η Μπλάνκερς-Κουν, ο Οουενς, ο Λιούις, ο Τζόνσον, η Σεβίνσκα, ο Χουαντορένα, η Μέιφαρτ, δεν θα είχαν αντίρρηση να βλέπουν στο Hall of Fame δίπλα τους τον Μπολτ και την Ισινμπάγεβα.

Η ιστορία, φυσικά, πρέπει να αποτιμάται με απόσταση και ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον για τους ήρωες του 2008, όμως αυτοί οι συγκεκριμένοι αγώνες έφεραν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή τους.

Πικρή ήττα, αλλά ψηλά το κεφάλι

H ήττα της Εθνικής μπάσκετ από την Αργεντινή, έτσι όπως εξελίχτηκε το ματς, αφήνει πικρή γεύση.

Σε αντίθεση με τέσσερα χρόνια πριν, αυτή τη φορά μπορούσαμε να νικήσουμε τον Τζινόμπιλι και την παρέα του. Και ήταν ευκαιρία για την Εθνική μας που διαθέτει το πληρέστερο ρόστερ στην ιστορία της. Γιατί αν και παίξαμε τόσο άσχημα, και πάλι λίγο θέλαμε!

Παρά την ήττα το κεφάλι είναι ψηλά. Είναι άλλο πράγμα να χάνεις με κάτω τα χέρια, όπως έγινε με την Εθνική ποδοσφαίρου στην Αυστρία και και άλλο να προσπαθείς και να μη σου βγαίνει.

Το μπάσκετ στην Ελλάδα έχει κάνει άλματα από τη δεκαετία του ‘80 και μετά γιατί οι άνθρωποι που το υπηρετούν δεν ψάχνουν δικαιολογίες.

Και είναι βέβαιο πως θα κάνουν τη σκληρή αυτοκριτική τους για το τι έφαιξε χτες.

Και την επόμενη φορά θα είναι πάλι εκεί. Ή κάπου εκεί!