Ο άνθρωπος που νίκησε στο διάβα του τον χρόνο

«Μα τι παίρνει και τρέχει έτσι αυτός;» ήταν η ατάκα που άκουσα σε ένα μαγαζί, από έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, το βράδυ του Σαββάτου, την ώρα που η τηλεόραση ξανάδειχνε την απίστευτη κούρσα του Μπολτ στα 100 μέτρα. Μαζί του συμφώνησαν και αρκετοί ακόμη. Αυτό είναι και το πιο σοβαρό πλήγμα για την αξιοπιστία των Ολυμπιακών Αγώνων. Κάποιος κάνει το εξωπραγματικό, αλλά ο κόσμος δεν το αντιμετωπίζει πια έτσι αλλά καχύποπτα. Κι όμως, αυτό το χαμογελαστό παιδί από την Τζαμάικα είναι το κάτι άλλο. Πριν από έξι χρόνια, στο Κίνγκστον, στη διάρκεια των αγώνων του Παγκοσμίου Εφήβων, αν και 15χρονος, κατάφερε να νικήσει τους 19άρηδες στην κούρσα των 200 μέτρων! Ο Ντον Κουόρι, παλιός Ολυμπιονίκης και θρύλος για την Τζαμάικα στα σπριντ, είχε μείνει άφωνος με το επίτευγμα του πιτσιρικά. Ενα χρόνο μετά, στον Καναδά, το ξανάκανε! Πάλι μικρότερος, πάλι κόντρα σε μεγαλύτερους. Η κλάση του Ουσέιν Μπολτ δεν αμφισβητείται. Ξεχειλίζει και γίνεται κατανοητή ακόμη και από τον πλέον αδαή.

Ο σχολιαστής της κούρσας στο EUROSPORT την ώρα του τερματισμού είπε κάτι σχετικά με την εικόνα της άνεσης με την οποία ο Τζαμαϊκανός έκοψε το νήμα, τονίζοντας πως μόνο ο Μπεν Τζόνσον το 1988 είχε κάνει τόσο μεγάλη επίδειξη δύναμης. Την ίδια στιγμή όμως, σαν να αντιλήφθηκε το προβληματικό του συσχετισμού, φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από οποιαδήποτε εμπλοκή. Και μόνο όμως βλέποντας ένα τέτοιο θαύμα της φύσης να διαλύει στο διάβα του τον χρόνο, τη στιγμή που η φαντασία μας δραπετεύει μαζί του, καταλαβαίνωντας πόσο ο κόσμος έχει επηρεαστεί από αυτά που ακούει και βλέπει σχετικά με το ντόπινγκ. Η Φανή Χαλκιά ήρθε να προστεθεί στη μαύρη λίστα όσων πιάστηκαν με την ουσία Μ3 το τελευταίο τετράμηνο και, όσο και αν θέλεις να τη συμπονέσεις, όσο και αν θέλεις να πιστέψεις πως κάποιοι εκεί στην «κακή» ΔΟΕ έχουν εκπονήσει ένα σχέδιο ενοχοποίησης των αθλητών μας, τα γεγονότα παραμένουν «ενοχλητικά αμετάπειστα και ξεροκέφαλα», όπως υποστήριζε κάποτε ο Σαρλ ντε Γκολ. Και μάλιστα τη στιγμή που η (αθλήτρια που δικαιούνταν απόλυτα σωστά να είναι στο Πεκίνο) Χατζή αποκλείστηκε ετσιθελικά από τον ΣΕΓΑΣ, για να μπορέσει να βρεθεί θέση στην αποστολή για τη «χρυσή» Ολυμπιονίκη του 2004.

Για κάθε υπόθεση Χαλκιά, της οποίας η περίπτωση συνειρμικά θα απασχολήσει τους ξένους σχολιογράφους, συνδυαζόμενη με τη μετεωρική ανέλιξή της στο βάθρο πριν από τέσσερα χρόνια, υπάρχει –ευτυχώς– και ένας Ουσέιν Μπολτ. Νιώθεις πως η ιστορική στιγμή που χάρισε στους Αγώνες προσβάλεται από το μικρόβιο της αμφιβολίας, ακριβώς επειδή, όπως κάποτε ο κόσμος πίστευε οτιδήποτε και το κατάπινε αμάσητο, στη σύγχρονη εποχή της πλουραλιστικής υπερπληροφόρησης –που γίνεται και παραπληροφόρηση συχνά πυκνά– του δημιουργεί συνθήκες και τάσεις αμφισβήτησης. Εκείνο που δεν πρέπει να αφήσουμε λοιπόν να μας επηρεάσει την κρίση είναι η εικόνα ενός παιδιού που τα πόδια του μοιάζουν να τρέχουν πιο γρήγορα και από τον άνεμο, που από πολύ μικρός ξεχώρισε και είναι χαρισματικός και που ακόμη δεν έτρεξε το καλό του αγώνισμα, που είναι το 200άρι. Εκεί που, όταν ήταν μόλις 17 ετών, κατάφερνε να κατέβει τα 20 δευτερόλεπτα –χρόνος ασύλληπτος για έφηβο!

Για τον Ουσέιν Μπολτ, που κατάργησε τη λογική στα 100 μέτρα, η ιστορία έγραψε πως πήρε το πιο άνετο χρυσό στο πιο εμπορικό αγώνισμα κάθε Ολυμπιάδας, την κούρσα της μιας ανάσας! Και η αλήθεια είναι πως, έχοντας για χρόνια συνηθίσει τους 100άρηδες να έχουν εκνευριστικές φάτσες, να μιλάνε πολύ και να βγάζουν απέραντη αλαζονεία, ο Μπολτ είναι βγαλμένος από τις παλιές μέρες των σπριντ. Θυμίζει τον νεαρό Καρλ Λιούις, θυμίζει τους συμπατριώτες του Ντον Κουόρι και Μίλερ, θυμίζει τον Ιταλό Πιέτρο Μενέα, τον Βρετανό Γουέλς. Και μόνο γι' αυτό τον έβαλα στην καρδιά μου!

Ενα κορίτσι αληθινό διαμάντι

Για να μην ξεχνιόμαστε, η Σοφία Μπεκατώρου μπορεί να μην είναι η πρώτη Ελληνίδα στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που παίρνει δεύτερο μετάλλιο (είχαν προηγηθεί Κελεσίδου και Μανιάνι και χθες προστέθηκε στη λίστα και η Δεβετζή) αλλά το γεγονός και μόνο της σταθερής παρουσίας της σε υψηλό επίπεδο για τόσα χρόνια της δίνει μια θέση στην «αθλητική αθανασία». Και επειδή κάθε τέσσερα χρόνια έχουμε την ίδια φαρσοκωμωδία με το ποιος θα είναι ο σημαιοφόρος, από τώρα καλό είναι στην ΕΟΕ να έχουν υπόψη τους πως υπάρχει η πρώτη και σοβαρή υποψήφια για το Λονδίνο 2012, αν αντέχει φυσικά έως τότε. Μιλάμε για μια αθλήτρια γεννημένη με την αστρόσκονη που περιβάλλει μόνο τους ξεχωριστούς σε κάθε σπορ. Δίπλα της τα δύο άλλα κορίτσια, η Σοφία Παπαδοπούλου και η Βιργινία Κραβαριώτη, απέκτησαν τη νοοτροπία που απαιτεί ο πρωταθλητισμός σε τέτοιο επίπεδο. Το χάλκινο μετάλιο το πήραν με το σπαθί τους. Για την Μπεκατώρου όμως θέλω να υπογραμμίσω πως είναι ένα διαμάντι και ως χαρακτήρας και πως ο ελληνικός αθλητισμός σπάνια διέθετε μια πρωταθλήτρια τόσο υψηλού επιπέδου και παράδειγμα προς μίμηση για όποιον ασχοληθεί με τα σπορ, που τα θυμόμαστε μόνο κάθε τέσσερα χρόνια και συνήθως –δυστυχώς– μόνο στις επιτυχίες!