ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ με όραμα και φιλοσοφία (Χρήστος Σωτηρακόπουλος/ SportDay)

Εχουν την παιδεία και την υπομονή που εμείς δεν διαθέτουμε

Μόλις πριν από τρία χρόνια τους ξεπεράσαμε στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, στερώντας τους τη συμμετοχή μιας ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τέτοια υπέρβαση και φάνηκε. Τη μία και μοναδική χρονιά με τρεις ομάδες στους ομίλους, κάναμε τη χειρότερη εμφάνισή μας. Τη δεύτερη, ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε στα προκριματικά. Μπορεί η Ολλανδία να έχει προβληματικό πρωτάθλημα, να μην έχει ομάδες που να κοντράρουν στα ίσια τους μεγάλους, μπορεί ακόμα και το συνολικό επίπεδο της πρώτης κατηγορίας τους να είναι κατώτερο της δικής μας. Στο σύνολο όμως είναι πιο μπροστά από εμάς. Εχουν την ποδοσφαιρική παιδεία που εμείς δεν διαθέτουμε, την ποιότητα να βγάζουν σπάνιους παίκτες, την ικανότητα να δημιουργούν από το πουθενά, όπως ο Κο Αντριάνσε στη φετινή Αλκμααρ, την υπομονή να επενδύουν στις ακαδημίες, όπως χρόνια κάνει ο Αγιαξ. Και κυρίως, την ευτυχία να έχουν προπονητές με φιλοσοφία. Με μεράκι για δουλειά, αλλά ταυτόχρονα και όραμα. Ο Γκους Χίντινκ είναι από αυτούς.

Στην Απω Ανατολή, κάποιοι έλεγαν πως πήγε για «αρπαχτή». Στην Κορέα, ο ίδιος βρήκε το προσφορότερο έδαφος για να δουλέψει. Πήγε την ομάδα πιο μακριά από ό,τι μπορούσε να φανταστεί κάποιος πριν αρχίσει το Μουντιάλ. Και γύρισε στην Ολλανδία σε μια ομάδα, την οποία κάποτε, το 1988, είχε οδηγήσει σε ένα απίστευτο τρεμπλ. Το νταμπλ στην Ολλανδία δεν είναι δύσκολο για ένα σύλλογο όπως η PSV. Είναι όμως αδύνατο να το συνδυάσεις με το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο Χίντινκ, με εκείνη τη χαρισματική φουρνιά, το κατάφερε. Είχε έναν Φαν Μπρόικελεν κάτω από τα δοκάρια, τον Κούμαν στην άμυνα, τον Φάνενμπουργκ στα χαφ, τον Κιφτ στην επίθεση. Αυτό που παραλίγο να πετύχει τώρα όμως, θα ξεπερνούσε τη φαντασία. Οταν τον περασμένο Σεπτέμβριο είχα μεταδώσει από το «Philips» το ματς με τον Παναθηναϊκό, αν με ρωτούσαν για τις πιθανότητες παρουσίας της Αϊντχόφεν στον τελικό, θα απαντούσα «καμία» χωρίς δεύτερη σκέψη. Ηταν μια άχρωμη ομάδα, χωρίς αρχή και τέλος. Με απρόσωπους και χωρίς πρωτοτυπία παίκτες. Στα ματς με τη Μίλαν, νόμιζες πως έβλεπες άλλη ομάδα! Και νομίζω πως έπαιξε ακόμη καλύτερα στο Μιλάνο σε σύγκριση με την έδρα της! Γιατί στο πρώτο ματς ήταν πραγματικά η απόλυτη έκπληξη. Και αν ο Ντίντα δεν κρατούσε το σκορ πριν κάνει το 2-0 ο Τόμασον και ηρεμήσει τα νεύρα, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα για τους «ροσονέρι». Ο Χίντινκ δεν είναι θαυματοποιός. Είναι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να δουλεύει. Οπως και ο Αντριάνσε, ο οποίος έφτασε την Αλκμααρ ένα λεπτό μακριά από τον τελικό του ΟΥΕΦΑ μετά από 24 χρόνια. Οι Ολλανδοί δεν κάνουν τίποτα τυχαία. Και το κυριότερο, ό,τι κάνουν, το κάνουν με στυλ. Η Αϊντχόφεν δεν πήγε να αποκλείσει τη Μίλαν τυχαία, με κάποια ισοπαλία και στα πέναλτι. Πήγε να την τελειώσει στα ίσια. Με το μοναδικό τρόπο που ξέρει. Παίζοντας μπάλα! Το 1988, είχε πάρει ένα Πρωταθλητριών χωρίς νίκη μετά τους «16». Με ισοπαλίες και με τα εκτός έδρας γκολ να της δίνουν προκρίσεις απέναντι στην Μπορντό και τη Ρεάλ και μετά στα πέναλτι με τη Μπενφίκα στον τελικό! Είχε πάρει ένα τρόπαιο, αλλά είχε κερδίσει ελάχιστους φίλους.

Τώρα όμως, το σύνολο που έφτιαξε ο Χίντινκ, πιο ώριμος από τότε, παίζει μπάλα που αρέσει στην εξέδρα. Αν υπάρχει κάποιος λόγος, είναι απλός: δεν δίνει πια εξετάσεις, όπως τότε. Και το ότι αποκλείστηκε, δεν το είδε σαν αποτυχία. Αλλωστε, η ομάδα του δεν είχε περάσει ποτέ στα νοκ άουτ από τότε που μετέχει στους ομίλους! Προτίμησε όμως να αποκλειστεί παίζοντας, παρά να προκριθεί καταστρέφοντας. Αυτό λέει από μόνο του πολλά!