Ονομα βαρύ σαν ιστορία (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Το έλεγα εδώ και καιρό μέσα από αυτή τη στήλη πως η Λίβερπουλ θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της για να αποκλειστεί από το Τσάμπιονς Λιγκ και τελικά αυτό έγινε. Οι «κόκκινοι», μετά τη Λεβερκούζεν και τη Γιουβέντους, πέταξαν έξω και την Τσέλσι του Μουρίνιο, το κατά πολλούς μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου στην Κωνσταντινούπολη, για να αποδείξουν πως, πάνω απ’ όλα, η φανέλα και η ιστορία μπορούν να παίξουν ρόλο ακόμα πιο σημαντικό κι από τους ίδιους τους παίκτες που αγωνίζονται σε κάθε ομάδα.

Το παιχνίδι του «Ανφιλντ» που μας κράτησε καθηλωμένους για 96 λεπτά είχε πολλά διδάγματα, αλλά και να δείξει πράγματα που ίσως ορισμένοι νεότεροι σε ηλικία δεν είχαν γνωρίσει. Οπως το πώς ένα γήπεδο μπορεί να αυθυποβάλει ένα διαιτητή να δείξει κατευθείαν σέντρα, χωρίς να το σκεφτεί καν σε μια φάση που δεν ξέρουμε αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Βέβαια, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για τον Σλοβάκο ρέφερι να πάει μια φάση πίσω και να δείξει πέναλτι και αποβολή στον Τσεχ για την ανατροπή του Μπάρος. Αυτά είναι λεπτομέρειες που εξετάζουν οι ειδικοί κι εμένα μου περισσεύουν. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι που αγαπήσαμε την μπάλα με αυτή την τεράστια ομάδα που λέγεται Λίβερπουλ, είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό που έγινε, γιατί στους «κόκκινους» αξίζει μόνον η κορυφή.

Η Λίβερπουλ δεν διέθετε στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν ούτε καν τα μισά όπλα της. Αποδεκατισμένη από τους συνεχείς τραυματισμούς και τις ατυχίες, λες και κάποια δύναμη ήθελε να της πάει κόντρα, δεν λύγισε. Κατάφερε μέσα σ' ένα ημίχρονο να γυρίσει το ματς με τον Ολυμπιακό και σε έξι παιχνίδια με τόσο μεγάλες ομάδες να μείνει αήττητη και μάλιστα χωρίς να δεχτεί γκολ σε 180 λεπτά, συν τις καθυστερήσεις, όποιες ήταν αυτές, στα δύο ματς με την Τσέλσι.

Η Τσέλσι του Μουρίνιο σε δύο συνολικά παιχνίδια έκανε μόνο δύο ευκαιρίες. Βέβαια, ο Πορτογάλος, που δεν ήξερε τι να πει και πώς να χωνέψει ότι έχασε το ένα ματς που μετρούσε πιο πολύ από τα πέντε που έδωσαν φέτος οι δύο ομάδες, χρησιμοποίησε ως δικαιολογία την απουσία του Νταφ και την έλλειψη ετοιμότητας του Ρόμπεν. Ομως δεν σκέφτηκε, όταν το έλεγε, πως αντιμετώπισε μια ομάδα που τα έβαλε με θεούς και δαίμονες φέτος για να φτάσει στον τελικό της 25ης Μαΐου.

Και πως αν ο συνάδελφός του, ο Ράφα Μπενίτεθ, χρησιμοποιούσε το ίδιο επιχείρημα για να δείξει το μέγεθος της επιτυχίας του θα τον εξέθετε ανεπανόρθωτα. Με Σισέ τραυματία τόσο καιρό, με τον Αλόνσο από τα Χριστούγεννα έξω, τον Τζέραρντ να έχει τα προβλήματά του κυρίως στο πρώτο μισό της χρονιάς και με δεκάδες ακόμα τραυματισμούς και κακοτυχίες, η Λίβερπουλ έμεινε όρθια στο Τσάμπιονς Λιγκ, κυρίως εξαιτίας του «Ανφιλντ» και επειδή ο Ράφα Μπενίτεθ κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί στο έπακρον το φτωχό, μπροστά στα δισ. που αξίζουν οι άλλοι, υλικό που είχε.