Το πρόβλημα είναι πως έβγαλε μόνο έναν Παπασταθόπουλο

Την αγορά τη ρυθμίζουν διάφορες παράμετροι. Και την τιμή ενός παίκτη τη διαμορφώνουν οι συνθήκες. Η ΑΕΚ έφτασε την τιμή του Παπασταθόπουλου στα ύψη. Οταν ένα 20χρονο παιδί, το οποίο μόλις τον τελευταίο χρόνο έγινε βασικός και δεν έχει παίξει στην Εθνική ομάδα σε επίσημο ματς, κοστίζει ξαφνικά τα διπλά λεφτά από εκείνα που έφερε στο ταμείο της «Ενωσης» ο Κατσουράνης, δεν το σκέφτεσαι. Λες «ναι» και τον παραχωρείς. Καταλαβαίνω την πίκρα του κόσμου της ΑΕΚ, ο οποίος βλέπει τα λεφτά που ξοδεύει ο Παναθηναϊκός και τι φέρεται διατεθειμένος να δώσει ο Ολυμπιακός και μελαγχολεί. Ομως ο νόμος της αγοράς είναι αμείλικτος. Κανένας παίκτης δεν είναι χωρίς ταβάνι στην τιμή. Ο Ροναλντίνιο το 2006, για να φύγει από την Μπαρτσελόνα, είχε ρήτρα που θα στοίχιζε σε κάποια ομάδα 140 εκατομμύρια ευρώ. Η Μίλαν ήθελε να δώσει 80, αλλά οι Καταλανοί έλεγαν πως ούτε τα διπλά δεν θα τους έπειθαν να αποχωριστούν το μεγαλύτερό τους αστέρι. Δύο χρόνια αργότερα, ο Ροναλντίνιο, όπου ενδιάμεσα ήταν σκιά του εαυτού τους παραχωρήθηκε με 25 εκατομμύρια στη Μίλαν.

Καλά λεφτά, αλλά επουδενί εκείνα που θα έβαζε στο ταμείο η «Μπάρτσα», αν τολμούσε να αγνοήσει οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση το 2006. Κάποτε ο αείμνηστος Τζακ Γουόκερ, ο άνθρωπος που ανέβασε την Μπλάκμπερν το '92, ύστερα από δεκαετίες, στην Πρέμιερ Λιγκ και μέσα σε τρεις σεζόν την έκανε πρωταθλήτρια, αποφάσισε να πουλήσει τον Αλαν Σίρερ στη Νιούκαστλ. Τα λεφτά που έβαλε στο ταμείο ήταν τρελά, αλλά οι οπαδοί ήθελαν να μείνει ο άνθρωπος που με τα γκολ του έστειλε την ομάδα στην κορυφή. «Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι κόκκινα κρασιά της Τοσκάνης, ώστε να αξίζουν πιο πολύ όταν παλιώνουν», είχε δηλώσει ο Γουόκερ. «Είναι μετοχές που οφείλεις να τις πουλάς την κατάλληλη στιγμή». Δικαιώθηκε, διότι ο Σίρερ λίγο καιρό αργότερα τραυματίστηκε και ποτέ δεν ξανάφτασε σε υψηλό επίπεδο απόδοσης.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, καλά κάνει και παραχωρεί τον Παπασταθόπουλο. Το ζητούμενο είναι πώς θα τον καλύψει. Αν φέρει τον Κυργιάκο, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Με λιγότερα χρήματα, θα έχει πάρει τον βασικό στόπερ της Εθνικής και θα έχει, για τρία χρόνια τουλάχιστον, λύσει το πρόβλημά της. Η περίπτωση Παπασταθόπουλου οφείλει να μελαγχολήσει τους οπαδούς της ΑΕΚ μόνο για ένα λόγο. Για τη χαμένη ευκαιρία που είχε η ομάδα αυτά τα τέσσερα χρόνια να έχει και άλλους Παπασταθόπουλους. Να είχε δημιουργήσει τη νεανική ομάδα που ήθελε η διοίκηση, που ονειρευόταν ο κόσμος και που για λίγο πήγε να κάνει ο Φερέρ στο ξεκίνημα. Θυμίζω πως στο περίφημο ματς με την Αντερλεχτ τον Σεπτέμβρη του 2006, η ΑΕΚ παρέταξε την πιο νεανική ενδεκάδα της ιστορίας της στα ευρωπαϊκά Κύπελλα ύστερα από το ματς με την Κολωνία το 1983. Τι έγινε μετά; Τίποτα απολύτως. Και το πιο εκπληκτικό είναι πως ο Παπασταθόπουλος εκείνη την ημέρα δεν έπαιξε! Εκανε ντεμπούτο στο επόμενο ματς, με τη Λιλ στη Γαλλία.

Η ΑΕΚ νιώθει την πίεση του κόσμου. Αρκετοί λένε πως δεν έπρεπε να μπει σε σκέψεις για παραχώρηση του Σωκράτη, αλλά ξεχνούν πως, με την προοπτική που έχει, δεν θα ήταν εύκολο να μείνει για καιρό στην Ελλάδα. Ισως να τον κρατούσε για έναν ακόμη χρόνο, αλλά θα είχε το ρίσκο να δει τη μετοχή του να πέφτει, αν για κάποιο λόγο ο παίκτης δεν έκανε καλή χρονιά ή η «Ενωση» δεν έδινε αρκετά ματς στην Ευρώπη για να τον δουν. Πώς ξέρεις αν είναι η κατάλληλη στιγμή για να δώσεις έναν ποδοσφαιριστή; Δύσκολο. Εκτός αν είναι ο Καστίγιο και οι Ουκρανοί, που ξεπλένουν χρήματα, έρχονται και σου δίνουν 17 εκατομμύρια ευρώ, όπως έγινε πέρυσι με τον Ολυμπιακό και τη Σαχτάρ, οπότε δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία για το αν κάνεις καλά. Με τον Παπασταθόπουλο, μοιάζει η πιο καλή στιγμή για να τον αφήσει η ΑΕΚ να ανοίξει τις φτερούγες του για αυτό που μοιάζει ως βέβαιη ευρωπαϊκή καριέρα. Και με τα λεφτά που θα της φέρει στα ταμεία, να κινηθεί η ομάδα και για τον Κυργιάκο αλλά και για την επιστροφή του Κατσουράνη ως δανεικού από την Μπενφίκα. Αυτές θα είναι κινήσεις στρατηγικής σημασίας, οι οποίες μπορεί να αλλάξουν το κλίμα, που μοιάζει βαρύ ανάμεσα στους οπαδούς.