Η μπάλα που μας κάνει, έστω και για λίγο, παιδιά

Το ποδόσφαιρο το αγάπησα, μικρό παιδί, επειδή τα μάτια μου είχαν την τύχη να δουν αληθινούς ήρωες. Καλλιτέχνες της μπάλας, αρτίστες με μεράκι, που ήξεραν πώς να εκμεταλλευτούν και την τελευταία σπιθαμή χώρου που ξανοιγόταν μπροστά τους, προκειμένου να απλώσουν την πραμάτεια τους. Είδα τον Μίμη Δομάζο να βρίσκει με μπαλιές πενήντα και εξήντα μέτρων όποιον έβαζε σημάδι, απόλαυσα τον Γιώργο Κούδα να καλπάζει και να έχει τέτοιο συγχρονισμό με την μπάλα στα πόδια, που έμοιαζε να χορεύει. Είδα τον Γιώργο Δεληκάρη να σηκώνεται στον… Θεό και να στέλνει στα δίχτυα του εμβρόντητου Μάγερ το τόπι. Η αέρινη φιγούρα του Μίμη Παπαϊωάννου, που σηκωνόταν για κεφαλιά και… ξεχνούσε να κατέβει, παραμένει ανεξίτηλη στην μνήμη μου.

Από αστέρια, εκείνη η εποχή είχε άφθονα. Από τον Κώστα Αϊδινίου μέχρι τον Κώστα Δαβουρλή και από τον Κώστα Ελευθεράκη έως τον Χρήστο Τερζανίδη, τον Στάθη Χάιτα και τον Μιχάλη Κρητικόπουλο, θα ήταν άδικο να ψάξει κανείς ψεγάδια. Ισως γιατί οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων δεν έχουν δικαίωμα στο λάθος και, φυσικά, το παιδικό μυαλουδάκι απορεί με το πόσο γήινες κακοτυχίες μπορούν να επηρεάσουν τους ημίθεους. Θυμάμαι την απορία μου γιατί ο Αριστείδης Καμάρας και ο Βασίλης Μποτίνος έκλειναν την καριέρα τους πρόωρα. Οι τραυματισμοί, βλέπετε, έμοιαζαν ως αποκλειστικό προνόμιο των… κοινών θνητών.

Τα χρόνια κύλησαν, όπως συνήθως συμβαίνει σε όλες τις καλές ιστορίες. Οι ήρωες του χθες μεγάλωσαν, άσπρισαν τα μαλλιά τους, μερικοί έφυγαν και από τη ζωή. Η καλή τύχη έφερε αυτούς που θαυμάζαμε να τους δούμε, να τους μιλήσουμε και να νιώσουμε το ξεχωριστό συναίσθημα που συνοδεύει συνήθως την άφιξη. Το ταξίδι, όπως στην Ιθάκη του Καβάφη, έμοιαζε μακρύ, αλλά η προσμονή ήταν που δημιουργούσε το ξεχωριστό συναίσθημα. Μιλώντας με τους ημίθεους του χθες, γλυκύτατους μεσήλικες του σήμερα, καταλαβαίνεις γιατί αυτό το άτιμο το άθλημα είναι τόσο δημοφιλές.

Εχεις την αίσθηση πως, όταν μιλάνε για μπάλα, γίνονται ξανά παιδιά. Πως κάθε κουβέντα που κυλάει από το στόμα τους είναι όχι απλώς νοσταλγική, αλλά γεμάτη ουσία. Και εκεί συνειδητοποιείς πως το ίδιο το σπορ είναι πάντα πιο μεγάλο από τα ονόματα. Κάποτε δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα έφτανε στο τέλος η καριέρα του Πελέ, του Κρόιφ, του Μπεκενμπάουερ. Κατόπιν, επαγγελματίας πλέον, είδα να κλείνει ο κύκλος του Μαραντόνα, του Πλατινί, του Φαν Μπάστεν, του Νταλγκλίς, του Μπάτζιο, του Ζιντάν, του Μπαρέζι, του Ρομάριο. Ομολογώ πως δάκρυσα στο «αντίο» του μέγιστου Βασίλη Χατζηπαναγή, αλλά και του Θωμά Μαύρου. Αισθάνθηκα λύπη όταν κατάλαβα πως ο Δημήτρης Σαραβάκος δεν θα ξανάπαιζε, αναπόλησα πολλές φορές τον Βασίλη Καραπιάλη, τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Τόνι Σαβέβσκι. Αν δεν το έχουμε αντιληφθεί, με το τέλος της καριέρας του Τσιάρτα, χάσαμε έναν αρτίστα? με το «αντίο» του Νικολαΐδη, τον τελευταίο αυθεντικό Ελληνα επιθετικό? και όταν πια ο Ζαγοράκης είπε το «αντίο» πέρυσι στη Θεσσαλονίκη έπειτα από 120 ματς με το εθνόσημο, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε τον τελευταίο αληθινό ηγέτη του.

Αν για ένα πράγμα στενοχωριέμαι, είναι πως τα σημερινά παιδιά δεν προλαβαίνουν να δεθούν πια με παίκτες. Εχουν γίνει αναλώσιμοι. Σκέφτομαι πως η ΑΕΚ, αν δώσει και τον Παπασταθόπουλο, δεν θα έχει παίκτη στην Εθνική ομάδα! Οι σταρ που αγοράζουν οι ομάδες μας είναι μισθοφόροι που δεν είναι εύκολο να γίνουν ένα με την εξέδρα. Παρ' όλα αυτά, η σημερινή νεολαία καλό είναι να αγαπά αυτούς που βλέπει. Και στα παιδιά του σήμερα το μόνο που εύχομαι είναι να αγαπούν τους άσους και να τους βλέπουν σαν κάτι το ξεχωριστό. Να μην τους ισοπεδώνουν και να μην μπολιάζονται από την καχυποψία των μεγάλων. Διότι τα παιδικά όνειρα διατηρούν την ελπίδα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Και η μπάλα έχει αυτή την ευλογημένη ιδιότητα, να μας κάνει για λίγο έστω και πάλι παιδιά.