Επέλεξε έναν ηρωικό ποδοσφαιρικό θάνατο από το να κλέψει

Δεν έχει ξανασυμβεί και μάλλον θα περάσουν χρόνια για να ξαναδούμε σε μια μεγάλη διοργάνωση ομάδα που θα παίζει τόσο άναρχα, αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφα και οργανωμένα όπως η Τουρκία σε αυτό το Euro! Το ματς με τη Γερμανία ήταν ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών και επειδή στην Ελλάδα, λόγω της διακοπής της εικόνας, μπορεί να μην το απόλαυσε ο κόσμος όσο άξιζε, καλό είναι να αντιληφθεί κάποιος γιατί είχε τόση μαγεία.

Πρώτον, διότι η Τουρκία μπήκε για να παίξει μπάλα. Ούτε να αμυνθεί ούτε να κλέψει κάτι. Με τις απουσίες που είχε ο Τερίμ κανένας δεν θα έλεγε το παραμικρό αν έμπαινε η ομάδα μέσα στο γήπεδο και ζητούσε να ταμπουρωθούν όλοι πίσω από την μπάλα. Κάτι σαν τον Ντοναντόνι και την Ιταλία, δηλαδή. Ολοι πίσω, έντεκα κορμιά μπροστά από την μπάλα, κλειστοί χώροι, πάγωμα του παιχνιδιού. Και αν ερχόταν κάποιο γκολ, τότε άντε να το έβγαζαν οι Γερμανοί.

Τι επέλεξε να κάνει ο «αυτοκράτορας» Τερίμ; Να πάει με φουλ τις μηχανές και να κόψει το κεφάλι των Γερμανών. Το πρώτο ημίωρο είχε μια εικόνα πρωτόγνωρη με τη Γερμανία παρούσα σε ημιτελικό. Ποτέ καμία ομάδα δεν έπαιξε όπως η γάτα με το ποντίκι την εθνική Γερμανίας έτσι όπως το έκανε η Τουρκία στο πρώτο ημίχρονο προχθές από το 1976 και ύστερα. Τότε η Γιουγκοσλαβία του Τζάιτς, του Ομπλακ, του Σούριακ και του Ποπίβοντα προηγήθηκε 2-0, αλλά κατέρρευσε όταν οι Γερμανοί ανέβασαν ταχύτητα κα έβαλαν και έναν αναπληρωματικό, τον φορ της Κολωνίας Ντίτερ Μίλερ, ο οποίος στο ντεμπούτο του πέτυχε χατ τρικ, ανατρέποντας τα δεδομένα.

Από τότε δεν συνέβη ξανά αυτό το σενάριο. Οι Ιταλοί με τους Ολλανδούς, που νίκησαν στα ημιτελικά τη Γερμανία –πρόπερσι οι μεν, το 1988 οι δε– σε ημιτελικό, πέρασαν αμυνόμενοι, τουλάχιστον στα πρώτα 45 λεπτά. Οι Τούρκοι, αντίθετα, στη Βασιλεία πήγαν για το «κόλπο γκρόσο» από το πρώτο λεπτό. Προηγήθηκαν, είχαν τρία δοκάρια, ανάγκασαν τον Λέμαν να αποκρούσει με όλους τους τρόπους. Το κυριότερο, πανικόβαλλαν τη Γερμανία, με αποτέλεσμα να γίνουν λάθος αβίαστες πάσες δέκα φορές! Αριθμός αδιανόητος για τέτοιο επίπεδο και από τους Γερμανούς. Μόνο όταν έβαλαν το δεύτερο γκολ με τον Κλόζε στο 79' έδειξαν να πιστεύουν ξανά στα πόδια τους οι παίκτες του Λεβ. Και εκεί, πάντως, ήρθε η αντίδραση από τους Τούρκους, που με τον Σαμπρί να κάνει την ντρίμπλα της διοργάνωσης και να σεντράρει για τον Σεμίχ έφτασαν σε ένα ακόμα comeback. Τρία λεπτά έμεναν στο ρολόι συν τις καθυστερήσεις, αλλά αυτή τη φορά η Τουρκία πλήρωσε τη μοναδική έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης στο τουρνουά. Μία κάθετη πάσα σε τέτοιο χρονικό σημείο πληρώνεται ακριβά. Παρ' όλα αυτά, η εμφάνιση μιας ομάδας με τόσες απώλειες αποτελεί τίτλο τιμής. Ο Τερίμ δημιούργησε ένα «οργανωμένο χάος». Τίποτα δεν ταιριάζει πιο απόλυτα σε αυτή την εικόνα που απολαύσαμε από τις δύο συγκεκριμένες λέξεις: «οργανωμένο χάος».

Γι' αυτό και είναι σχεδόν απίθανο να ξαναφανεί τέτοια ομάδα σε τελικά. Καλοί παίκτες, που είχαν στον πάγκο έναν αληθινό προπονητή, αλλά πάνω απ' όλα αποφασισμένοι να μην αφήσουν με τίποτα τη μάχη. Οι Τούρκοι το 2002 έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό του Μουντιάλ, αλλά τέτοια μπάλα δεν είχαμε δει από αυτούς. Ηταν ομάδα από τον πρώτο έως τον τελευταίο της αποστολής. Οσοι και να έλειπαν ήξερες πως οι άλλοι θα τους αντικαθιστούσαν –αν και λιγότερο ταλαντούχοι– με περίσσευμα καρδιάς. Ο Τερίμ και οι ποδοσφαιριστές του έπεσαν τελικά στον ημιτελικό της Βασιλείας. Οποιος, όμως, γουστάρει την μπάλα και όχι τις στείρες τακτικές ποιoν ποδοσφαιρικό θάνατο θα επέλεγε για τη χώρα του; Αυτόν των Τούρκων ή εκείνο των Ιταλών του Ντοναντόνι, που πήγαν να κλέψουν το ματς με την Iσπανία; Ή, ακόμα χειρότερα, ρίχνοντας αλάτι στις πληγές, τη δική μας ηττοπαθή εικόνα με τους Σουηδούς;

Τους εγκλώβισε σε κέντρο και άκρα

Ο τραυματισμός του Νταβίδ Βίγια επτά λεπτά πριν τελειώσει το ημίχρονο, αντί τελικά να απορρυθμίσει την Ισπανία, τελικώς λειτούργησε υπέρ της. Ο Αραγονές, με την ομάδα του να προηγείται 1-0 στο δεύτερο ημίχρονο χάρη στο γκολ του Τσάβι, προχώρησε σε δύο αλλαγές, βάζοντας τον Γουίθα αντί του Τόρες και τον Τσάμπι Αλόνσο αντί του Τσάβι. Δύο κινήσεις που «έπνιξαν» τους Ρώσους στα χαφ και έφεραν το ματς σε ένα εύκολο 3-0.

Με τον Αρσάβιν εγκλωβισμένο και τον Παβλιουτσένκο μακριά από τον καλό του εαυτό η Ρωσία του Χίντινκ δεν είχε πίεση στα χαφ, ιδιαίτερα από την ώρα που βγήκε και ο Σεμσόφ. Η Ισπανία πίεζε ψηλά με Ράμος και Καπντεβίλα στα άκρα και δεν επέτρεψε σε κανένα σημείο του αγώνα στους ακραίους μπακ των Ρώσων, Ζιρκόφ και Ανιούκοφ, να έχουν συμμετοχή στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Οταν κατέρρευσε και ο Ζιριάνοφ μετά το 2-0 ήταν θέμα χρόνου να έρθει και το τρίτο γκολ. Ετσι η Ισπανία πάει ύστερα από 24 χρόνια σε έναν τελικό μεγάλης διοργάνωσης, περνώντας πολλές απογοητεύσεις και μεγάλες προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν ποτέ, για να αντιμετωπίσει τη Γερμανία του Μπάλακ και του Ποντόλσκι, πιστεύοντας πως ήρθε η ώρα έπειτα από 34 χρόνια να πάρει και αυτή ένα μεγάλο τρόπαιο.