Σαν να μην έγινε ποτέ το πρώτο ματς

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ομάδα που ξεκίνησε με ήττα μπορεί να φτάσει στον τελικό του Euro. Η Πορτογαλία, μετά την ψυχρολουσία από εμάς το 2004, ανέκαμψε και έφτασε μέχρι το τέλος, για να της αρπάξουμε ξανά την μπουκιά από το στόμα. Η Ολλανδία πριν από 20 χρόνια ξεκίνησε με ήττα από τη Σοβιετική Ενωση, σε ένα παιχνίδι που ο Φαν Μπάστεν έμεινε στον πάγκο, για να μπει από το επόμενο παιχνίδι στην ενδεκάδα και να μην ξαναβγεί.

Η Ρωσία του 2008, πάντως, ξεκίνησε χειρότερα απ' όλους. Με τέσσερα γκολ στην πλάτη μόλις στις 11 Ιουνίου, να ξαναβρίσκεις τον… εφιάλτη σου μπροστά και να έχεις την ευκαιρία στις 26 Ιουνίου να τον ξορκίσεις, δεν συμβαίνει εύκολα. Το ποδόσφαιρο παίζει τέτοια παιχνίδια και απόψε δεν χρειάζεται οι Ρώσοι ούτε να βάλουν πολλά γκολ ούτε να παίξουν καλύτερα. Απλώς να νικήσουν. Στα πέναλτι, με… μισό γκολ, με αυτογκόλ, δεν έχει σημασία. Φτάνει να περάσουν στον τελικό και το 4-1 θα είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Χειρότερο ξεκίνημα απ' αυτό της ομάδας του Χίντινκ δεν έχει ξανασυμβεί από ομάδα που φτάνει στα ημιτελικά σε Euro.

Ο Ολλανδός τεχνικός ξέρει πως αν η ομάδα του επαναλάβει την αφελή αμυντική τακτική που επέδειξε στο Ινσμπρουκ, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Ομως μην ξεχνάμε πως εκείνη τη μέρα, μετά το 1-0 του Βίγια, είχε δοκάρι ο Ζιριάνοφ. Και στο 2-0 οριζόντιο δοκάρι ο Παβλιουτσένκο. Η εικόνα του ματς δεν ήταν για να λήξει πολλά με λίγα, αλλά ο Χίντινκ παραδέχεται πως έκανε καλό στην ομάδα του το «χαστούκι». Ταυτόχρονα γνωρίζει πως γκέμια σε μια ομάδα με το ταλέντο των παικτών του δεν μπαίνουν εύκολα.

Η Ρωσία στο πρώτο ματς αμύνθηκε σχεδόν μόνιμα στο ένας με έναν. Οι Ισπανοί, τεχνίτες και μπαλαδόροι, «πεθαίνουν» για τέτοια ματς. Με την Ιταλία που δεν είχαν χώρους, που γύριζαν την μπάλα και δεν μπορούσαν να ανασάνουν από το πρεσάρισμα, βραχυκύκλωσαν. Ο Χίντινκ έδωσε ρεσιτάλ στο πώς έστησε την ομάδα του κατά των Ολλανδών, οι οποίοι δεν έβρισκαν χώρο να κάνουν το ένα-δύο, με διπλές βοήθειες στις οποίες κάθετες πάσες που στόχο είχαν τον Φαν Νιστελρόι, με πρεσάρισμα από τα πλάγια που μόλις κατέληγε σε κλεμμένη μπαλιά έβγαζε και φαρμακερή αντεπίθεση. Με Ανιουκόφ και Ζιρκόφ η Ρωσία διαθέτει τους κορυφαίους μπακ στο Euro, που στη στιγμή κάνουν overlap και γίνονται κυνηγοί. Με τον Αρσάβιν να φεύγει στα άκρα όπως και τον Παβλιουτσένκο να κάνει το ίδιο από την άλλη πλευρά, ο πονοκέφαλος του Αραγονές θα είναι πώς περιορίζεις αυτή τη μηχανή, που είχε τη δύναμη να βγάζει πέντε παίκτες σε αντεπίθεση στο τέλος της παράτασης με την Ολλανδία!

Αν υπάρχει ένα όπλο στο ρόστερ των «φούριας ρόχας» που δεν έχουν εκμεταλλευτεί, είναι ο Αλόνσο. Ο Βάσκος χαφ σε ένα ματς σαν το αποψινό θα ήταν κομμένος και ραμμένος για να παίξει κεντρικός και να πάει πιο δεξιά ο Σένα, με τον Ινιέστα να βγαίνει από την ενδεκάδα. Ο Τσάβι και ο Ινιέστα αλληλοεξουδετερώνουν με το στυλ τους την υπεροχή των χαφ που κερδίζουν οι Ισπανοί και, ενώ ο Σίλβα έδειξε προσαρμοστικότητα εναντίον των Ιταλών αλλάζοντας πλευρά, ο παίκτης της Μπαρτσελόνα ήταν απογοητευτικός. Με τον Σίλβα να απειλεί από μακριά οι Ισπανοί βρήκαν μία ακόμη λύση, αλλά τα πόδια του Αλόνσο δεν ήταν χρήσιμα μόνο για τα σουτ, αλλά και για τις αλλαγές παιχνιδιού στα 25 με 30 μέτρα. Και επειδή οι Ρώσοι θα αφήσουν πιο πολλούς χώρους από την Ιταλία, γιατί δεν θα αμυνθούν μαζικά, ίσως ο Τσάμπι να ήταν ένας καλός άσος στο μανίκι.

Εκείνο που οφείλουν οι Ρώσοι να κάνουν σωστά απόψε στο «Ερνστ Χάπελ Στάντιον» είναι να τελειώνουν τις ευκαιρίες τους. Χρειάστηκαν 26 τελικές προσπάθειες για να νικήσουν την Ολλανδία, σκοράροντας ύστερα από τις δώδεκα πρώτες, αριθμός σχεδόν απαγορευτικός σε αυτό το ψηλό επίπεδο. Και παρά την καλή άμυνα που έπαιξαν, οι Ολλανδοί δοκίμασαν 28 προσπάθειες, τις 20 απ' αυτές βέβαια με σουτ από μακριά. Με τον Βίγια και τον Τόρες θα αντέξουν; Η έλλειψη του Πογκρέμπνιακ, του πραγματικού φορ-θωρηκτό των Ρώσων, μέχρι τώρα δεν φάνηκε. Αλλά κάτι τέτοια ματς χρειάζεσαι αυτόν που δεν σπαταλά ευκαιρίες. Τους λείπει και ο Κολόντιν, απώλεια που μου θυμίζει εκείνη του Κουζνέτσοφ στον τελικό με την Ολλανδία το 1988. Ο Ιγκνάσεβιτς που δεν έπαιξε στην πρεμιέρα θα προσπαθήσει να μη φανεί το κενό, αλλά οι δυο τους ήδη είχαν «δέσει». Θα φανεί αν ο Σιρόκοφ, εντυπωσιακός με τη Ζενίτ αλλά όχι και με την εθνική, έμαθε από το πάθημα του 1-4 στο Ινσμπρουκ.

Θα γίνει μάχη. Και θα μπουν λογικά και αρκετά γκολ. Θα είναι το μόνο κοινό με το πρώτο ματς, που για μένα σε τέτοιο επίπεδο είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Η Ισπανία θα έπρεπε να είναι απόλυτα ικανοποιημένη με την παρουσία της έως τώρα, αλλά, παρ' όλα αυτά, βλέπεις το άγχος να ξεχειλίζει. Ακόμη και η γκρίνια του προληπτικού Αραγονές για τις χρυσαφί φανέλες προδίδει εκνευρισμό. Αντίθετα ο Χίντινκ έχει κατορθώσει να αποφορτίσει τους δικούς του. Και στο πρόσωπο του Αρσάβιν έχει έναν παίκτη που νιώθεις πως διασκεδάζει με τους φίλους του σε κάποιο πάρκο και όχι σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση. Το ένστικτο με οδηγεί στο να επιλέξω Ρωσία για τον τελικό. Εκτός αν οι Ισπανοί εκμεταλλευτούν το όπλο που λέγεται Τόρες και που έως τώρα το χρησιμοποιούν σαν… νεροπίστολο με το να βγαίνει συνέχεια από την περιοχή!