H... λογική των εν Ελλάδι μεταγραφών

Το κείμενο γράφεται την ώρα που ο Χριστοδουλόπουλος μοιάζει να «πρασινίζει». Το ξεκαθαρίζω διότι δεν έχει κάποια σημασία ως προς το κείμενο πού θα καταλήξει ο παίκτης. Αλλού θα σταθώ. Στην Ελλάδα –έχω την αίσθηση–, όπως τα περισσότερα πράγματα γίνονται για τις εντυπώσεις και όχι για την ουσία, κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος εκφράζει προβληματισμούς ανάλογα με τον παλμό της ημέρας ή και της ώρας, αναλόγως της ατμόσφαιρας που υπάρχει τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο Μιχάλης Τσόχος δεχόταν σωρηδόν περιπαιχτικά μηνύματα για την «πράσινη» πολυμετοχική διοίκηση, την ώρα που έβγαινε το μεσημέρι το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού. Λίγη ώρα αργότερα, όταν αποκαλυπτόταν πως το σκηνικό στην υπόθεση Χριστοδουλόπουλου είχε ευνοϊκή εξέλιξη για το «τριφύλλι», το κλίμα άλλαξε. Τα μηνύματα διαφορετικά. Κανένας από όσους βγήκαν στο αέρα ή έστειλαν μήνυμα στη συνέχεια δεν είχε τον παραμικρό προβληματισμό για τον αν ο παίκτης χωράει, κάνει ή δεν κάνει, αν τα λεφτά ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα. Μετρούσε εκείνη την ώρα το «ότι τον αρπάξαμε από τον "αιώνιο" αντίπαλο». Ψυχολογικά κατανοητό για τον Ελληνα φίλαθλο. Οχι όμως και απαραίτητα σωστό.

Κάπως έτσι, τυφλά δηλαδή, δείχνουν να λειτουργούν τόσο ο Τύπος στην Ελλάδα όσο και οι διοικήσεις των ομάδων και το τελευταίο είναι το χειρότερο. Θέλοντας να ικανοποιήσουν περισσότερο τους οπαδούς, ή μάλλον τα κατά συνθήκη γούστα των ημερών από μεγάλη μερίδα τους, παρά να εξυπηρετήσουν την ίδια την ομάδα, αναλόγως κινούνται στις μεταγραφές. Από τον Τύπο λίγες φορές, συνήθως ύστερα από κρίσεις, θα καταγραφεί πού πονάει η ομάδα. Αν την επόμενη Κυριακή έρθει νικηφόρο αποτέλεσμα, τότε τα ξεχνάμε όλα. Οι ομάδες μοιάζουν να μην έχουν ποτέ ένα σταθερό πλάνο. Κινήσεις ασαφείς, συχνότερα και σπανιότερα με λογική του να ενισχυθούν εκεί που πονάνε. Φυσικά, συνέχεια δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ με τον ρυθμό που αλλάζουν οι προπονητές, ώστε να υπάρχει διάρκεια και συνοχή στη ροή της οικοδόμησης μια ομάδας.

Αυτή την εποχή υπάρχει το σουξέ των εγχώριων μεταγραφών νέων ποδοσφαιριστών. Αυτό πουλάει στον κόσμο και αυτό προσπαθούν να κάνουν οι ελληνικές ομάδες, χτυπώντας τα κορυφαία ονόματα. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Οτι, για παράδειγμα, ο Μελίσσης ίσως να ήταν αμεσότερη προτεραιότητα ως κεντρικός αμυντικός, αλλά πουλάει λιγότερο ως όνομα, οπότε δεν θα έκανε γκελ στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Από τους δύο, για μένα, μεγαλύτερη ανάγκη είχε ο Παναθηναϊκός τον δεύτερο. Πώς θα χωρέσουν Κλέιτον και Χριστοδουλόπουλος στην ίδια ομάδα, απομένει να το δούμε στην πράξη. Για τον δε Ολυμπιακό θεωρώ πως ούτε εκεί υπήρχε ιδιαίτερη ανάγκη να μπει στη διαδικασία να διεκδικήσει τον Λάζαρο, γιατί και εκεί δύσκολα θα είχε θέση στην ενδεκάδα. Ομως οι «ερυθρόλευκοι» προσπαθούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να καλύψουν ένα κενό σε μια αγορά που παράτησαν χρόνια και είναι η ελληνική.

Το άκρον άωτον της παραφροσύνης χθες το μεσημέρι ήταν η παρέμβαση των φίλων της ΑΕΚ στο άκουσμα της είδησης για τη μετακόμιση του Χριστοδουλόπουλου. «Εμείς γιατί δεν μπορούσαμε να τον χτυπήσουμε, γιατί να μην τον διεκδικήσουμε»; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η «Ενωση» είχε την οικονομική ευχέρεια να μπει στον «χορό» και να τον πάρει, απομένει ένα ερώτημα: πού θα τον έβαζε ο Δώνης με τον κακό... χαμό που γίνεται στις θέσεις που μπορεί να καλύψει ο νεαρός ποδοσφαιριστής και την πληθώρα παικτών που περιμένουν στη σειρά να πάρουν ευκαιρία; Κι εδώ από μόνο του φαίνεται το χοντρό λούκι στο οποίο έχει μπει η ΑΕΚ. Εχει ένα κάρο παίκτες για... μπροστά στο θεωρητικό 4-3-3 που μπορεί να παίξει ο Δώνης (μαζί με το 4-4-2), αλλά ακόμα ψάχνει αμυντικό χαφ, αν και –κατ' εμέ– χρειάζεται δύο. Μια θέση στην οποία θα έπρεπε να έχει πάρει τουλάχιστον έναν πολύ καλό παίκτη από το περασμένο καλοκαίρι. Η ΑΕΚ τόσα χρόνια ψώνιζε νέους και ελπιδοφόρους Ελληνες. Κατηγορήθηκε πως μόνο με τέτοιους, ομάδα δεν κάνει. Φέτος χτυπάει παίκτες που έχει ανάγκη με ελεγχόμενο ρίσκο για να φτιάξει ανταγωνιστική ομάδα, αλλά έπεσε πάνω στην αλλαγή της μόδας. Οπότε άλλαξαν και τα γούστα και ο Μπασινάς δεν θεωρείται πλέον καλός παίκτης…