Ενα πάρτι που δεν ξέρεις αν θα ξαναζήσεις

Ανατρέποντας παιχνίδι για δεύτερη σερί φορά οι Τούρκοι πέρασαν στα προημιτελικά της διοργάνωσης και η ίδια ομάδα, η οποία πριν από λίγους μήνες έχανε με κάτω τα χέρια από την Εθνική μας στην Πόλη, είναι ακόμη ζωντανή στο Euro 2008. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μαθηματικές ακολουθίες, αλλά παιχνίδι στο οποίο η τύχη παίζει σημαντικό ρόλο. Οπως και η διάθεση, η ψυχή, η αυταπάρνηση, το πάθος. Η Τουρκία είναι μία ομάδα που έχει κάποιους παίκτες με μεγάλο ταλέντο και έναν προπονητή που αμφισβητήθηκε πολύ μετά την ήττα από εμάς τον Οκτώβριο. Πήγε στο Οσλο με την πλάτη στον τοίχο τον Νοέμβριο και νίκησε, αν και έχανε, την ώρα που ακόμη και η ισοπαλία δεν της έφτανε! Ηρθε εδώ και έχασε 2-0 αντί για 5-0 από την Πορτογαλία. Ο Τύπος έγραψε πολλά, ο Τερίμ βρέθηκε και πάλι στο στόχαστρο. Η Ελβετία στο πρώτο ημίχρονο έπρεπε να κερδίζει τουλάχιστον 2-0 στο μεταξύ τους ματς, αλλά όλα ήρθαν τούμπα στο δεύτερο ημίχρονο. Το γκολ στις καθυστερήσεις έδωσε μία ανέλπιστη νίκη και όλα πλέον θα κρίνονταν στο… μπαράζ με την Τσεχία, η οποία παρεμπιπτόντως δέχτηκε ένα τρίτο γκολ από την Πορτογαλία στις καθυστερήσεις, το οποίο άλλαξε τις ισορροπίες. Αν έμενε το 1-2 και δεν γινόταν 1-3, θα της αρκούσε και η ισοπαλία με τους Τούρκους! Οι Τσέχοι πάντως έκαναν τη δουλειά τους και προηγήθηκαν 2-0. Ολα έδειχναν τελειωμένα, όμως οι Τούρκοι δεν πέταξαν λευκή πετσέτα. Μείωσαν, ισοφάρισαν με τραγικό λάθος του Τσεχ και πήραν τη νίκη, την ώρα που είχαμε όλοι ετοιμαστεί για τα πέναλτι! Το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο παιχνίδι ακριβώς γιατί οι εναλλαγές στα συναισθήματα σε στέλνουν από την κόλαση στον παράδεισο και αντίθετα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Τι μας διδάσκει η περιπέτεια των Τούρκων; Πως δεν παρατάς οποιοδήποτε ματς επειδή βρέθηκες πίσω στο σκορ. Δεν το έχουμε σημειώσει, αλλά και το 2004 όλα τα ματς μάς πήγαν καλά από την αρχή. Σε ένα μόνο επιστρέψαμε από γκολ εις βάρος μας, στο Πόρτο από την Ισπανία. Στα προκριματικά του Μουντιάλ 2006 ανατρέψαμε μόνο το σκορ με τη Γεωργία (από 0-1 σε 3-1) και ισοφαρίσαμε τους Ουκρανούς στο Κίεβο με το φάουλ από 40 μέτρα του Τσιάρτα. Στα προκριματικά του Euro 2008 καταφέραμε να γυρίσουμε σκορ μόνο στη Βουδαπέστη, στο τελευταίο ματς. Είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής μας, αλλά στον ανταγωνιστικό κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, στον οποίο περίπου 20 χώρες βράζουμε στο ίδιο καζάνι, παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο.

Η Ελλάδα δεν έγινε υπερδύναμη επειδή πήρε το Euro πριν από τέσσερα χρόνια. Oπως η Δανία δεν έγινε υπολογίσιμο μέγεθος επειδή το κατέκτησε το 1992, ούτε η Τσεχία επειδή έπαιξε τελικό το 1996, ούτε η Τουρκία επειδή ήταν τρίτη στο Μουντιάλ του 2002. Aυτές οι στιγμές σε ανεβάζουν, αλλά δεν σε καθιερώνουν. Αντίθετα, όσους αποκλεισμούς και να «μαζέψουν» οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, θα είναι μόνιμα ανάμεσα στα φαβορί σε κάθε διοργάνωση. Ακόμη και η (ανυπόληπτη σε εθνικό επίπεδο) Αγγλία, η οποία λείπει από το Euro γιατί δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε την ισοπαλία με την Κροατία, θα μετρά πάντα, φαβορί όποτε πηγαίνει σε κάποιο τουρνουά! Τι οφείλαμε όμως να περιφρουρήσουμε ως Ελλάδα σε αυτή τη διοργάνωση; Την αξιοπρέπειά μας. Δύο ήττες, με την εικόνα που βγάλαμε στο ματς με τη Ρωσία, δεν θα πείραζαν σχεδόν κανέναν. Ακόμη και η νίκη στο ματς με τους Σουηδούς, με την άθλια εικόνα που είχαμε στο πρώτο μέρος, θα ενοχλούσε κάποιους. Τώρα με την Ισπανία δεν είναι απλώς μία υποχρέωση που πρέπει να φύγει από την πλάτη μας. Είναι το πρώτο ματς μιας νέας εποχής. Και έτσι οφείλουμε να το αντιληφθούμε. Φεύγοντας με το κεφάλι ψηλά, παίζοντας όσο μπορούμε καλύτερα, σκοράροντας, παίρνοντας κάτι από τον αγώνα. Η Ελλάδα δεν είχε τίποτα για να απολογηθεί για το 2004 σε αυτή τη διοργάνωση. Εδώ απλώς έπρεπε να συνειδητοποιήσει πως η μόδα είναι περαστική, αλλά το στυλ διαχρονικό. Και να ευχαριστηθεί τη συμμετοχή σε ένα πάρτι που κανένας δεν σου εγγυάται, αν δεν είσαι στην ελίτ, πως θα ξαναζήσεις!