Θα μας κάνει καλό η ανώμαλη προσγείωση...

Eρώτηση ρητορική: αν αντί της Ελλάδας έπαιζε η Ρουμανία με τη Σουηδία και βλέπατε ως τηλεθεατές την εικόνα με τους παίκτες, πριν καν βγει το ημίχρονο, να αλλάζουν πάσες μεταξύ τους στην άμυνα, θα κλείνατε τον δέκτη, σιχτιρίζοντας για το θέαμα; Οταν μίλησα στο ημίχρονο του ματς, σχολιάζοντας στον αέρα από τον ΣΠΟΡ FM την εικόνα των πρώτων 45 λεπτών, αυτό ακριβώς είπα και τόνισα πως δεν αλλάζω γνώμη ακόμα κι αν νικήσουμε. Εχω απαιτήσεις από αυτή την ομάδα. Τη θεωρώ πιο ποιοτική ως ρόστερ από το 2004 και επίσης την είδα με τα μάτια μου να παίζει ανοιχτό ποδόσφαιρο και να κυνηγά τη νίκη στην Πόλη, στο Οσλο, σε ματς που μας αρκούσε η ισοπαλία. Οταν παίζεις για τη νίκη, συνήθως παίρνεις κάτι. Οταν πας με μόνο στόχο να μη χάσεις, όπως προχθές, στο τέλος σχεδόν πάντα η μπάλα σε τιμωρεί. Κάποιοι λένε πως πήγαμε όπως πριν από τέσσερα χρόνια να πάρουμε το ματς. Λάθος! Ως τακτική πήγαμε όπως το 2004, αλλά όχι και ως νοοτροπία. Τότε είχαμε στόχο να απορροφήσουμε την πίεση, αλλά δεν στεκόμασταν μόνο αμυντικά καλά. Και οι προσδοκίες μεγάλωναν με τον καιρό και τα αποτελέσματα. Οχι αντίστροφα! Ξεχνά κανείς την αγωνιστική εικόνα, γεμάτη ποδοσφαιρικό θράσος με την Πορτογαλία στην πρεμιέρα; Με τη Γαλλία που είχαμε τρεις καλές στιγμές στο πρώτο 20λεπτο; Την επιθετική προσπάθεια της ομάδας στην παράταση με την Τσεχία; Σύμφωνοι, μας πήγαινε η μπάλα το 2004 και γκολ σαν το δεύτερο των Σουηδών τότε δεν τρώγαμε ούτε με σφαίρες! Ομως παραμένει ένα βασικό πρόβλημα στον τρόπο της ήττας την Τρίτη. Η ομάδα ήταν άνευρη. Μετά το γκολ που δέχτηκε πέταξε λευκή πετσέτα. Αυτό πλήγωσε και τον κόσμο στις εξέδρες.

Τα ΜΜΕ από κάθε γωνιά σχεδόν της Ευρώπης μας πέρασαν πριονοκορδέλα χθες. Μας το φύλαγαν. Τους δώσαμε, όμως, και το δικαίωμα. Η ερώτηση που δεν πρόκειται να απαντηθεί φυσικά είναι τι θα κάναμε, αν παίζαμε πιο τολμηρά, πιο επιθετικά. Θα νικούσαμε; Ισως και όχι. Θα είχαμε, παρ' όλα αυτά, δείξει πως δεν ήρθαμε τυχαία εδώ ούτε ήταν κάτι άδικο αυτό που συνέβη το 2004. Στο ποδόσφαιρο είσαι τόσο καλός όσο και το τελευταίο αποτέλεσμά σου. Με βάση αυτό, αυτή τη στιγμή είμαστε μία από τις ομάδες που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Εκείνο που δεν ξέρει κανένας μας φυσικά είναι τι θα γινόταν αν παίζαμε καλά, είχαμε ευκαιρίες, όμως οι Σουηδοί μας νικούσαν 3-0 (όπως έχασαν οι Ιταλοί). Τότε οι ίδιοι που σήμερα λέμε να έπαιζε η ομάδα καλύτερα κι ας έχανε, μήπως αναπολούσαμε το σύστημα του 2004; Μήπως φωνάζαμε γιατί δεν επιλέχτηκε η σιγουριά της άμυνας από το αμφίβολο της επίθεσης; Οποιος πει όχι, ας τσεκάρει και το αν μεγαλώνει ταυτόχρονα η μύτη του! Γιατί όλοι θέλουμε το καλό ποδόσφαιρο, όμως προτιμούμε τη νίκη από την ήττα και ως άλλοι Ντόριαν Γκρέι θυσιάζουμε άνετα το θέαμα μπροστά στη «σατανική» υπόσχεση της διάκρισης!

Τουλάχιστον ο κόσμος σταμάτησε πια από προχθές να ζητεί τρελά πράγματα, όπως το να ξαναπάρουμε το Kύπελλο. Και έχει πλέον πιο… ταπεινές φιλοδοξίες, όπως «μία νίκη μην ξεφτιλιστούμε εντελώς». Αντε μπράβο, γιατί είχαμε ξεφύγει! Και να δείτε που θα κάνει σε όλους καλό αυτή η ανώμαλη προσγείωση!

Ως συνήθως καλοί στην αρχή

Η Ισπανία πάντα κάνει καλές πρεμιέρες στα τουρνουά. Η συνέχεια είναι το πρόβλημά της. Ο Βίγια ήταν ασταμάτητος και ο Τόρες δίπλα του ταιριάζει πολύ (κάτι που δικαιώνει τον Μπενίτεθ στη Λίβερπουλ που ονειρεύεται αυτό το δίδυμο στο «Ανφιλντ»), όμως η Ρωσία έπαιξε με αφέλεια! Ομολογώ πως απογοητεύτηκα από ομάδα που την προπονεί ο Χίντινκ. Οι απουσίες φυσικά των Ρώσων ήταν σημαντικότατες αλλά η άμυνά τους ήταν τρύπια! Οι Ισπανοί αφήνουν πάντα υποσχέσεις στο ξεκίνημα, αλλά όταν έρθει η ώρα των νοκ άουτ πάντα κάτι τους στραβώνει. Μήπως είναι η χρονιά τους φέτος; Αν στα προημιτελικά πέσουν στην Ολλανδία, φοβάμαι πως θα ακολουθήσουν τη συνήθη οδό, του αποκλεισμού. Οι Ιταλοί είναι επίσης μία ομάδα που τους κάνει δύσκολη τη ζωή. Τους φαντάζομαι να βλέπουν τα ματς στο ξενοδοχείο και να κάνουν βουντού να περάσει η Γαλλία, την οποία και στο Μουντιάλ μπορούσαν να αποκλείσουν, αλλά μίλησε η κλάση του Ζιντάν, που τώρα πια δεν υπάρχει. Πάντως, αν υπάρχει κάποια διοργάνωση στην οποία να είχαν αληθινή τύχη να πάνε μακριά, είναι αυτή εδώ. Αν δεν τα καταφέρουν και τώρα… adios!