Αλλες προτεραιότητες

Ναι, το ξέρω. «Η Ελλάδα δεν έγινε Βραζιλία», που έλεγε και στην τηλεόραση ο Κώστας Βερνίκος. Αλλά ούτε η Αυστρία έγινε Βραζιλία ούτε η Ελβετία ούτε καν η Ρουμανία που ψιλοταμπουρώθηκε απέναντι στους Γάλλους γίνανε Βραζιλία, αλλά αυτό το πράγμα δεν το κάνανε. Τρία στόπερ με κεντρικό χαφ να κάνουν ρόμβο και να γυρνάνε την μπάλα, δεν το έκανε η Ανατολική Γερμανία τον καιρό του Σπαρβάσερ και του Χόφμαν. Επίσης «ναι, το ξέρω». Τίποτα δεν απαγορεύει στο ποδόσφαιρο σε μια ομάδα να γυρίζει την μπάλα μέχρι να κάνουν αντίπαλοι και ουδέτεροι φίλαθλοι εμετό, αλλά επίσης τίποτα δεν απαγορεύει να σκαλίζεις τη μύτη σου μπροστά στους άλλους. Απλώς είναι θέμα αισθητικής όπως θέμα αισθητικής, είναι το ας το πούμε ποδόσφαιρο που παίζει η Εθνική Ελλάδας με τον Ρεχάγκελ. Μπορεί αυτό το σύστημα να φέρνει νίκες, αλλά έχει τόση σχέση με το καλό ποδόσφαιρο όση έχει ο έρωτας με το πορνό. Αντε να πούμε ότι την πρώτη φορά ήμασταν στη χαρμάνα και δώσαμε τόπο στην οργή στην ποιότητα του ποδοσφαίρου της Εθνικής. Αυτή τη φορά όμως να αντιμετωπίζουμε τη Σουηδία σαν να ήταν Βραζιλία είναι λιγουριά.

Σε ατομικό επίπεδο η άμυνα είναι στην ίδια καλή κατάσταση που πάντα ήταν. Ο Τοροσίδης παίζοντας αριστερά έχει το πλεονέκτημα και το μειονέκτημα που έχει κάθε παίκτης που παίζει με ανάποδο πόδι. Εχει μεγαλύτερες δυνατότητες να μπουκάρει στην περιοχή, αλλά λιγότερες να σεντράρει, εκτός αν μπορεί να το κάνει με το εξωτερικό του ποδιού. Που δεν μπορεί. Στα δεξιά ο Γιούρκας Σεϊταρίδης είναι σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι αναμενόταν, αλλά μοιάζει να τον έχουν δέσει με ένα αόρατο λουρί, οπότε δυνατότητες για σέντρες δεν υπάρχουν. Κυργιάκος, Δέλλας και Αντζας θα μπορούσαν να σταματήσουν στο ψηλό παιχνίδι τον Κασκαρίνο και τον Χέιτλι, αλλά τρία στόπερ σημαίνει ένα λιγότερο χαφ. Στα χαφ λοιπόν είναι το πρόβλημα της Εθνικής.

Ο Μπασινάς και ο Κατσουράνης μπορεί να είναι χαφ ευρωπαϊκού επιπέδου, μπορεί ο πρώτος να έχει την ικανότητα να μοιράσει πάσες και ο δεύτερος να σκοράρει με κεφαλιές ή σουτ εκτός περιοχής, αλλά ούτε είναι ούτε θα γίνουν επιθετικά χαφ. Ο Καραγκούνης είναι, αλλά είναι και τραυματίας, και μακριά από την περιοχή δεν μπορούσε να σπριντάρει. Οπότε, εκτός αν δεξί χαφ χριστεί ο Χαριστέας ή σουρεαλιστικά ο Φάνης Γκέκας, με ένα χαφ να κατεβάζει μπάλα προκοπή δεν γίνεται. Το επιχείρημα ενισχύει η απόδοση της Εθνικής μετά την είσοδο του Αμανατίδη, που από εκείνο το σημείο και πέρα όλο και κάποιες σέντρες βγήκαν από δεξιά.

Επιστρέφοντας στις εντυπώσεις, ένα από τα πιο κοινά, αλλά αληθινά, κλισέ της πυγμαχίας είναι το «He fought as a champion». Λέγεται όταν ένας πρωταθλητής χάνει τον τίτλο του, αλλά «έδωσε τη μάχη σαν πρωταθλητής». Αντίθετα με το ευθυνόφοβο «δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα» που επαναλαμβάνουν οι παίκτες της Εθνικής, η άποψή μου είναι ότι έχουν μόνο μια υποχρέωση. Οχι φυσικά να ξαναπάρουν το Ευρωπαϊκό, ούτε καν να νικήσουν στον όμιλό τους. Η υποχρέωση που έχουν οι παίκτες και ο προπονητής της Εθνικής είναι να αγωνιστούν σαν πρωταθλητές. Ούτε καθυστερήσεις, ούτε κολπάκια, ούτε κλέψιμο ή ζητιάνεμα βαθμών. Χθες το βράδυ στο Σάλτσμπουργκ δεν πειράζει που χάσαμε, αλλά πειράζει που δεν χάσαμε σαν πρωταθλητές. Το «mit wurde» στα γερμανικά σημαίνει «με αξιοπρέπεια» και κάποιος θα έπρεπε να πει στον Ρεχάγκελ ότι για έναν πρωταθλητή είναι σημαντικότερη από την επιτυχία. Πριν από το δεύτερο ματς με τη Ρωσία, οι προτεραιότητες της Εθνικής ίσως θα πρέπει να αναθεωρηθούν.