Θα ήταν προτιμότερο να είναι στο γήπεδο, παρά στον πάγκο

Η Ολλανδία ακούμπησε το τέλειο τη δεκαετία του '70, αλλά δεν μπόρεσε να κατακτήσει τον τίτλο. Παραμένει, μαζί με την Ουγγαρία, «βασίλισσα χωρίς στέμμα» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Για μία χώρα η οποία στη δεκαετία του '60 αποκλειόταν από το... Λουξεμβούργο σε μεγάλες διοργανώσεις, να είναι σταθερά στους μεγάλους εδώ και τρεις δεκαετίες είναι επιτυχία. Η Ολλανδία είναι μοναδική περίπτωση. Καμία άλλη χώρα χωρίς ποδοσφαιρική ύπαρξη πριν από τη δεκαετία του '70 δεν μετρά ανάμεσα στις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος. Η Ισπανία, για παράδειγμα, που δεν έχει επίσης κατακτήσει Μουντιάλ, ήταν πάντα υπολογίσιμο μέγεθος. Η Δανία, αν και κατέκτησε το Euro το 1992, ποτέ δεν μέτρησε σαν σοβαρό μέγεθος. Η Τσεχία που πήρε την ποδοσφαιρική... κληρονομιά της Τσεχοσλοβακίας (νικήτριας στο Κύπελλο Εθνών το '76), αν και έφτασε στον τελικό του Euro της Αγγλίας πριν από 12 χρόνια και πάντα έχει υπολογίσιμη ομάδα, δεν λογίζεται πάντα ως φαβορί. Εννοείται πως το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα, παρά τον άθλο της Πορτογαλίας.

Η Ολλανδία όμως; Αν και στη δεκαετία του '80 δεν πήγε σε δύο Μουντιάλ, ήρθε το Ευρωπαϊκό της Γερμανίας το 1988 να απονείμει δικαιοσύνη για τη χαμένη ευκαιρία του 1974. Μία από τις πληρέστερες ομάδες όλων των εποχών, με τον Φαν Μπάστεν, τον Γκούλιτ, τον Ράικαρντ, τον Κούμαν, τον Μιούρεν και στο τιμόνι τον Ρίνους Μίχελς κατέκτησε τον μοναδικό τίτλο των «οράνιε» στην ιστορία τους. Και μετά, στο Μουντιάλ της Ιταλίας, μια από τα ίδια. Πλακώματα, γκρίνιες, μιζέρια και γρήγορος αποκλεισμός.

Με εξαίρεση το 1998 και την τέταρτη θέση της παρέας του Μπέργκαμπ με τον Γκους Χίντινκ να δίνει μαθήματα προπονητικής, η Ολλανδία αποτελεί κλασική περίπτωση ομάδας που πατά τα κορδόνια της λίγο πριν κάνει κάτι καλό! Τι μπορεί να αλλάξει τώρα; Πιθανότατα τίποτα, ίσως και όλα. Ο Φαν Μπάστεν στην πρώτη προπονητική εμπειρία του δεν τα κατάφερε το 2006 στη Γερμανία. Ολοι λέγαμε πως ετοιμάζει την ομάδα για το 2008. Ηρθε λοιπόν η ώρα να ζήσει ανάλογα με τις προσδοκίες πριν αφήσει τους «οράνιε» για τον Αγιαξ. Αυτό που ήθελε από την πρώτη μέρα ήταν να παίζει η εθνική ομάδα καλή μπάλα! Δεν το πέτυχε σχεδόν ποτέ. Χρειάστηκε να δοκιμάσει περίπου 45 παίκτες. Και τελικά, όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει για τα τελικά, το 2006 δεν δίστασε να στείλει σπίτι τους τον Ζέεντορφ, τον Ντάβιντς, τον Μακάι. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Ολλανδία στα προκριματικά για το Euro ήταν κατά διαστήματα καλό, αλλά τώρα με τον όμιλο-φωτιά που τη ρίχνει με το καλημέρα στα δύσκολα θα φανεί από τι είναι φτιαγμένη αυτή η ομάδα. Η Ιταλία στην πρεμιέρα αποτελεί το απόλυτο τεστ για τους Ολλανδούς. Προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα εναντίον τους και πιστεύω πως θα είναι η μία από τις δύο ομάδες που θα πάρουν τελικά το «εισιτήριο» για τα νοκ άουτ.

Ο (κατά την ταπεινή μου γνώμη) κορυφαίος σέντερ φορ όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο θα ήταν προτιμότερο να έπαιζε από το να είναι στον πάγκο! Ο Φαν Μπάστεν δεν έχει δείξει ακόμα ως προπονητής ούτε στο ελάχιστο την ίδια κλάση που είχε ως παίκτης. Εχει όμως την ευτυχία να διαθέτει στο ρόστερ του μερικά από τα καλύτερα ονόματα στην Ευρώπη. Ο Ρόμπεν, ο Φαν ντερ Φάαρτ, ο Χουντελάαρ, ο Φαν Νιστελρόι, ο Σνέιντερ (που όμως χθες τραυματίστηκε) αποτελούν σπάνιες περιπτώσεις. Για μία χώρα που διαθέτει εξαιρετική φουρνιά Ελπίδων, που κατέκτησε δύο σερί φορές το Ευρωπαϊκό, πολύ λίγοι μπόρεσαν να χωθούν στην αποστολή, κάτι περίεργο μόνο και μόνο επειδή μιλάμε για Ολλανδούς!

Ο Φαν ντερ Σαρ κάτω από τα δοκάρια δεν έχει αντίπαλο και έκανε εξαιρετική χρονιά με τη Γιουνάιτεντ. Η άμυνα είναι προβληματική με μόνο τον Χάτινχα να έχει κάνει σταθερά καλή σεζόν. Στα χαφ είναι η μεγάλη δύναμη με τον Φαν ντερ Φάαρτ με ακόμη μία σπουδαία χρονιά στα πόδια, τον Σνέιντερ που είναι απρόβλεπτος και ταλαιπωρεί τον αντίπαλο, αλλά και την ίδια την ομάδα του, όταν δεν είναι στη μέρα του, τον Ενγκελαρ που έκανε φοβερά ματς με την Τβέντε, αλλά και τον Φαν Πέρσι, που είναι ο μόνος ικανός να φέρει τα πάνω-κάτω σε ένα παιχνίδι.

Οταν πάντως επιλέγεις στην επίθεση ανάμεσα σε Φαν Νιστελρόι και Χουντελάαρ, με τον Κάουτ και τον Φένεχορ οφ Χέσελινκ ως εναλλακτικές, συν τον Ρόμπεν που παίζει άνετα και στα δύο άκρα, ο «πονοκέφαλος» είναι… ευχάριστος για κάθε προπονητή.

Μπορεί η Ολλανδία να πάει μακριά; Αν περάσει τον όμιλο, σίγουρα ναι. Και ίσως τελικά ο Φαν Μπάστεν πει «αντίο», οδηγώντας την ομάδα τόσο μακριά όσο και το 1988. Το χρωστάει άλλωστε. Γιατί το δικό του χαμένο πέναλτι το οποίο απέκρουσε ο Σμάιχελ στέρησε στην Ολλανδία τη συμμετοχή στον τελικό ξανά το 1992, ανοίγοντας την πόρτα για τους Δανούς να κάνουν την έκπληξη.