Η αχαριστία έχει πάντα δύο όψεις

Mε μία σκληρή ανακοίνωση, στην οποία δεν υπήρχε ούτε ένα «ευχαριστώ» για τα τρία σερί πρωταθλήματα (γεγονός πρωτόγνωρο στην ιστορία του κλαμπ), η Ιντερ ολοκλήρωσε την εποχή Μαντσίνι. Ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι πια προ των πυλών, αλλά αυτό που αξίζει να αναλύσει κάποιος είναι η απόλυτη αχαριστία του Μοράτι.

Επειδή πολλή συζήτηση γίνεται κατά καιρούς όταν ένας προπονητής μιλήσει με άλλη ομάδα ή όταν αποφασίσει πως ο κύκλος του τελείωσε κάπου και θέλει να ξεκινήσει κάτι νέο, καλό είναι να θυμόμαστε πως, όπως όλα τα πράγματα, και η αχαριστία έχει δύο όψεις. Οπως κάθε ομάδα βλέπει έναν προπονητή ως υπάλληλο και όσο τον πληρώνει και κάνει τη δουλειά της είναι καλός, έτσι και οι προπονητές οφείλουμε να αντιληφθούμε πως χρειάζονται μία ομάδα, μόνο αν δεν έχουν καλύτερη πρόταση! Η καπιταλιστική σύγχρονη κοινωνία δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς. Κάθε γραφικότητα που αναπαράγεται όταν ένας προπονητής δεχτεί πρόταση από άλλη ομάδα ότι «οφείλει να τηρήσει το συμβόλαιό του» έχει τόση αξία όση και η όποια διαβεβαίωση ενός προέδρου πως ο τεχνικός θα μείνει στη θέση του μόλις ένα 48ωρο πριν τον απολύσει! Στην περίπτωση Ιντερ και Μαντσίνι καλό είναι να δούμε και το δίκιο του Μοράτι (ότι δηλαδή έχει ξοδέψει ένα καράβι λεφτά και στο Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείεται με κάτω τα χέρια από τους «16»), αλλά και του προπονητή, που κατάφερε να εμφυσήσει σε μία ηττοπαθή ομάδα την απόλυτη νοοτροπία του νικητή. Τα υπόλοιπα θα τα γράψει η ιστορία. Ο Μουρίνιο είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει και πάλι μια μέρα την Ιντερ στην κορυφή της Ευρώπης. Είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους ο Πορτογάλος, είναι ο κορυφαίος σε επίπεδο τακτικής και προετοιμασίας προπονητής στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Ομως για την Ιντερ που μέχρι το Calciopoli ο καημός της ήταν να ράψει το σκουντέτο ξανά στη φανέλα και σήμερα ονειρεύεται μόνο έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, η δουλειά του Πορτογάλου θα κριθεί βάζοντας απευθείας ψηλά τον πήχη. Προσωπικά δεν θα στοιχημάτιζα εναντίον του! Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή ο άνθρωπος αυτός έχει κάτι το μαγικό πάνω του.

Παρ' όλα αυτά, δεν είπε αυτή τη φορά πως είναι ο «Special One», ο εκλεκτός. Προτίμησε να κρατήσει χαμηλό προφίλ. Ξέρει άραγε πως τα προγνωστικά είναι εναντίον του; Ή πως αυτή τη φορά οι απαιτήσεις θα είναι αληθινά υψηλές; Γιατί από την εποχή του Ελένιο Ερέρα η Ιντερ δεν μπόρεσε να σταθεί στο δικό της ύψος των περιστάσεων και να απαιτήσει αγωνιστικά να την αντιμετωπίζουν ισότιμα στην Ευρώπη. Αν κάποιος μπορεί να το καταφέρει, τότε αυτός είναι εκείνος που λεγόταν κάποτε –και δεν το αποδέχεται πια– «Special One».