Η τελευταία ευκαιρία για να ζήσει η ποδοσφαιρική ταυτότητα

Μπορεί να έχει τύχη η πρόταση Μπλάτερ για τη χρησιμοποίηση 6 γηγενών παικτών στα παιχνίδια στη σημερινή εποχή; Για έναν άνθρωπο που κατά καιρούς είχε μερικές από τις πλέον άστοχες ιδέες στην ιστορία του αθλήματος, ομολογώ πως ξαφνιάζομαι από τη γενναιότητά του να τα βάλει με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Διευκρινίζω πως θεωρώ τον Μπλάτερ τον απόλυτο εκπρόσωπο της διεφθαρμένης κοινωνίας του ποδοσφαίρου. Εναν άτυπο δικτάτορα που αναρριχήθηκε με δεκάδες κόλπα και παρασκηνιακές διεργασίες στην κορυφή του σπορ, αφού πρώτα μπόρεσε να εξουδετερώσει τον κυριότερο αντίπαλό του, τον Σουηδό Γιόχανσον, που δεν πίστεψε το 1998 στην εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων κυρίως των Αφρικανών και οδηγήθηκε σαν πρόβατο επί σφαγήν.

Και το 2002 «καθάρισε» με συνοπτικές διαδικασίες και τον Αφρικανό αντίπαλό του, τον Ισα Χαγιάτου, αυτήν τη φορά αλώνοντας τις ευρωπαϊκές συνειδήσεις! Μιλάμε για έναν αδίστακτο άνθρωπο, που κατά καιρούς πρότεινε το να γίνονται τα Μουντιάλ κάθε δύο χρόνια (ώστε ουσιαστικά να χάσουν την αίγλη τους τα επιμέρους τουρνουά των ηπείρων), που μπόρεσε να βγει αλώβητος από την κατάρρευση της ISL και το μεγαλύτερο οικονομικό σκάνδαλο όλων των εποχών στον αθλητισμό και που ουσιαστικά λειτουργεί με τον ρόλο του απόλυτου άρχοντα επιβάλλοντας τους δικούς του κανόνες. Αν κάποιοι έχετε όρεξη να μάθετε (και να σας σηκωθούν οι τρίχες) τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κουίντες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, διαβάστε το βιβλίο «Foul», από τον Αντριου Τζένκινς που βραβεύτηκε το 2006, και που έγινε μέχρι και ντοκιμαντέρ για το BBC.

Και όμως αυτή η τωρινή κόντρα του Μπλάτερ με τη γραφειοκρατική μηχανή της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει μία δόση δονκιχωτισμού. Τα βάζει με τους ανεμόμυλους και έχει λίγες ελπίδες να επικρατήσει. Οι … χαρτογιακάδες των Βρυξελλών μάλλον θα οδηγήσουν την πρότασή του σε ναυάγιο, αλλά απορώ γιατί επιμένει. Διευκρινίζω πως είμαι απόλυτα σύμφωνος με τη σκέψη, και όσο και αν σκούζουν οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ και γενικότερα οι σύλλογοι της πάλαι ποτέ G14, για το ποδόσφαιρο και για το μέλλον των εθνικών ομάδων, είναι η μοναδική λύση. Το να αγωνίζονται έπειτα από τρία χρόνια τουλάχιστον σε κάθε σύλλογο έξι παίκτες που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εθνική της χώρας που εκπροσωπεί η ομάδα, είναι κάτι που θα σώσει την ταυτότητα.

Τα χαρακτηριστικά. Ο νόμος Μποσμάν διέλυσε τα πάντα στο διάβα του και αν δεν μπει ένας φραγμός σε λίγα χρόνια οι εθνικές ομάδες θα είναι είδος προς εξαφάνιση. Δεν καταλαβαίνω την αρτηριοσκληρωτική στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο θέμα αυτό. Τι πάει να πει περιορισμός της εργατικής οδηγίας για ελεύθερη διακίνηση των πολιτών; Ποιος απαγορεύει σε μία ομάδα να έχει 20 ξένους στο ρόστερ της και έξι δικούς της; Θα ήταν προβληματικό να απαγόρευες να προσληφθούν σε έναν σύλλογο οι ξένοι, αλλά το πόσοι και ποιοι θα παίξουν, sorry, αλλά τι διάολο κόφτει την Ευρωπαϊκή Ενωση;

Το ποδόσφαιρο έχει έτσι κι αλλιώς κανόνες. Παίζουν 11 εναντίον 11. Δεν είναι αυτό θεωρητικά περιορισμός της εργατικής νομοθεσίας; Γιατί μόνο 11 εναντίον 11 και όχι όλοι εναντίον όλων, που βρίσκονται στο ρόστερ; Τριάντα εναντίον τριάντα! Γιατί έτσι λένε οι κανονισμοί του ποδοσφαίρου, θα πείτε. Ακριβώς! Και αυτό πρέπει να προσπαθήσουν ο Μπλάτερ και οι υπόλοιποι να περάσουν. Πως το άθλημα από μόνο του έχει αυτούς τους κανόνες. Οπως επιτρέπει τρεις αλλαγές, όπως δηλώνονται μόνο 23 στα Euro και στα Μουντιάλ και όχι όσος ο πληθυσμός μιας χώρας. Δεν είναι δηλαδή περιορισμός του εργατικού δικαιώματος του Παπασταθόπουλου για παράδειγμα που δεν πάνε 24 στο Σάλτσμπουργκ για τα τελικά παρά μόνο 23; Εδώ γιατί δεν επεμβαίνει ο κύριος επίτροπος, ο αξιότιμος κύριος Φίγκελ; Γιατί έτσι είναι οι κανόνες. Που τους όρισαν τα αρμόδια όργανα,

Και τα οποία έχουν και το καρπούζι και το μαχαίρι. Η ΟΥΕΦΑ αν θέλει μπορεί! Οποια ομάδα διαμαρτυρηθεί και προσφύγει στην Ευρωπαϊκή Ενωση για το θέμα, να αποκλειστεί από τα Κύπελλα Ευρώπης. Το ίδιο και όποια ομοσπονδία δεχτεί να συρθεί (όπως προσπαθούν να κάνουν οι Αγγλοι) από τη Λίγκα της σε ατέρμονες γκρίνιες. Κάποια στιγμή αυτή η εκνευριστική συνεχής ενασχόληση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα πόδια του αθλητισμού ας τελειώνει. Και αν αυτή η μίνι επανάσταση που άρχισε χτες ο Μπλάτερ δεν έχει αποτέλεσμα, ας είμαστε έτοιμοι να υποστούμε και στο ποδόσφαιρο τη μοίρα της επιβολής της μπότας των γραφειοκρατών από τις Βρυξέλλες όπως κάποτε έκανε στους αντιφρονούντες του ανατολικού μπλοκ η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. Και δεν θα έχουμε και έναν Σολτζενίτσιν πρόχειρο, να μας γράψει για τη σύγχρονη ποδοσφαιρική μέρα κάποιου Ιβάν Ντενίσοβιτς ή ένα καινούργιο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ».