Η διαχρονικότητα του σερ Αλεξ και ο βιονικός Ράιαν Γκιγκς

O σερ Αλεξ Φέργκιουσον είναι και επίσημα από προχθές ο μάνατζερ της χρονιάς. Μετά το πρωτάθλημα, το δέκατο που κατέκτησε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πρόσθεσε και το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ στη συλλογή του, ξεπερνώντας τον σερ Ματ Μπάσμπι σε αυτόν τον τομέα. Τον πρώτο τίτλο του στην Ευρώπη τον πήρε το 1983 με την Αμπερντίν και 25 χρόνια μετά το να σηκώνει ακόμα ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο είναι από μόνο του ρεκόρ. Ποιοι ήταν προπονητές τότε στις μεγάλες (για την εποχή) ευρωπαϊκές ομάδες; Ο Πέισλι στην τελευταία χρονιά του στη Λίβερπουλ, ο Ντι Στέφανο στη Ρεάλ, ο Τσερνάι στην Μπάγερν, ο Μενότι στην Μπαρτσελόνα, ο Ρον Ατκινσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Χάπελ στο Αμβούργο, ο Τραπατόνι στη Γιουβέντους, ο Λίντχολμ στη Ρόμα και ο Ντε Μος στον Αγιαξ. Από όλους αυτούς κάποιοι δεν ζούνε, άλλοι έχουν συνταξιοδοτηθεί, ο Τραπατόνι είναι ομοσπονδιακός στην Ιρλανδία και μόνο ο Σβεν Γκόραν Ερικσον, ο οποίος τότε είχε πάει την Μπενφίκα στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, παραμένει ενεργός σε σύλλογο. Και μόνο αυτό το παράδειγμα αποδεικνύει τη διαχρονικότητα των επιτευγμάτων του Σκωτσέζου, που επί των ημερών του η Γιουνάιτεντ από φάντασμα που ζούσε με τις αναμνήσεις μεταμορφώθηκε στην ομάδα-δυνάστη του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι διεθνείς τίτλοι της παραμένουν ελάχιστοι συγκριτικά με τη Λίβερπουλ, όμως ποιος στοιχηματίζει εναντίον του Φέργκιουσον πως στα επόμενα χρόνια είναι απίθανο να αυξηθούν;

Το κυριότερο που πέτυχε τη φετινή χρονιά είναι πως σε πολύ υψηλό επίπεδο η ομάδα του αγωνίστηκε εξαιρετικά. Αν δει κάποιος όλη τη χρονιά, η Γιουνάιτεντ ήταν η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη. Τελεία και παύλα. Το εκπληκτικό είναι πως πριν από δύο χρόνια, με την Τσέλσι ήδη πρωταθλήτρια επί διετία και με πανάκριβες μεταγραφές τον Σεβτσένκο και τον Μπάλακ, η Γιουνάιτεντ έμοιαζε να χάνει το τρένο. Χωρίς τίτλο για τρεις σεζόν και με τον Φαν Νιστελρόι να αποχωρεί, οι πιο πολλοί πίστευαν πως θα έκανε χρόνια για να σηκώσει ξανά κεφάλι η Γιουνάιτεντ. Ο Φέργκιουσον όμως πίστευε σε αυτή την ομάδα και με τον ίδιο να αποτελεί την εγγύηση σταθερότητας στη μεταβατική εποχή των Γκλέιζερς, οι «κόκκινοι διάβολοι» εκθρόνισαν την αρμάδα του Αμπράμοβιτς. Αν και ο Φέργκιουσον έσπασε το 1993 την κακοδαιμονία των 26 άτιτλων χρόνων, αν και έφτιαξε το 1999 την ομάδα του τρεμπλ, έχω την εντύπωση πως ο ίδιος θεωρεί αυτή τη φουρνιά την καλύτερη που είχε ποτέ και την τελευταία επιτυχία ακόμα πιο σημαντική, διότι την πέτυχε κόντρα στα προγνωστικά, τα οποία το καλοκαίρι του 2006 δεν έβλεπαν ομάδα να μπορεί να κοντράρει την Τσέλσι!

Σε μία εποχή που οι ομάδες δεν έχουν υπομονή να περιμένουν και δεν στηρίζουν προπονητές, ούτε οι παίκτες παραμένουν σαν τις σημαίες σε έναν ιστό, στο πάνθεον των ηρώων για τη Γιουνάιτεντ μπαίνει και ο Ράιαν Γκιγκς. Ξεπέρασε τον Μπόμπι Τσάρλτον σε αγώνες, κάτι που έμοιαζε αδιανόητο μόλις μερικά χρόνια πριν, είναι 17 χρόνια σε υψηλό επίπεδο κατακτώντας τίτλους, κάτι ασυνήθιστο σε τόσο απαιτητικό περιβάλλον, και χθες, αν και έμεινε στον πάγκο, ούτε διανοήθηκε να γκρινιάξει. Μπήκε και πέτυχε το κρίσιμο πέναλτι για την ομάδα του, βάζοντάς την σε θέση οδηγού και κατάφερε να πάρει ακόμα ένα μετάλλιο. Είναι ο Βρετανός παίκτης με τις περισσότερες διακρίσεις στην ιστορία του σπορ και αυτό από μόνο του τον κάνει θρύλο. Αν και την κλάση και την ποιότητα του σερ Μπόμπι Τσάρλτον δεν την έφτασε ποτέ κανείς άλλος που φόρεσε την κόκκινη φανέλα, με εξαίρεση τον μοναδικό Τζορτζ Μπεστ, ο βιονικός Γκιγκς μπορεί να υπερηφανεύεται πως όταν κάποιος θα αναφέρεται ακόμα και 100 χρόνια από σήμερα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το όνομά του θα είναι εκεί, ανάμεσα σε αυτούς τους μυθικούς ήρωες!

Οι προπονητές της χρονιάς

Ο Φέργκιουσον λοιπόν τα πήρε όλα και έφυγε. Αν δεν κατάφερνε να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, ο τίτλος του κορυφαίου στην Αγγλία, έχω την εντύπωση, πως θα ανήκε στον Χάρι Ρέντναπ, που οδήγησε την Πόρτσμουθ σε έναν τίτλο έπειτα από μισό και πλέον αιώνα. Στην Ολλανδία μακράν καλύτερος ήταν ο Φρεντ Ρούτερ που έβγαλε την Τβέντε στο Τσάμπιονς Λιγκ και τώρα δοκιμάζει την τύχη του στη Σάλκε. Στην Ιταλία θα μπορούσε να είναι ο Μάριο Μπερέτα της Σιένα, η οποία έκανε εκπληκτική χρονιά, όμως νομίζω πως υπερισχύει ο Λουτσιάνο Σπαλέτι της Ρόμα. Η ομάδα του διεκδίκησε μέχρι τελικής πτώσης το σκουντέτο (που τα Χριστούγεννα, με 11 βαθμούς απόσταση από την Ιντερ, έμοιαζε απαγορευμένη σκέψη) και τώρα παίζει ξανά τελικό Κυπέλλου με την Ιντερ, όπως πέρυσι.

Στην Ισπανία πιστεύω πως ο Μαρθελίνιο της Σανταντέρ κερδίζει στο νήμα τον Μανουέλ Πελεγκρίνι της Βιγιαρεάλ, η οποία τερμάτισε δεύτερη. Στην Πορτογαλία η ξέφρενη πορεία της Γκιμαράες, που κατάφερε να μπει σφήνα στις θέσεις για το Τσάμπιονς Λιγκ αφήνοντας εκτός της Μπενφίκα, δίνει δικαιωματικά στον τεχνικό της, Μανουέλ Καζούντα, τον τίτλο του καλύτερου στη χώρα.

Στη Γερμανία που η Μπάγερν έτρεχε μόνη της και έκανε νταμπλ, θα μπορούσαμε να αποθεώσουμε τον Χίτζφελντ, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η εικόνα της ομάδας, ειδικά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ήταν τραγική. Η επιλογή μου πάει στον Φέλιξ Μάγκατ για την πορεία της Βόλφσμπουργκ που βγήκε στο ΟΥΕΦΑ, παλεύοντας με μεγαλύτερα μπάτζετ και καλύτερα ρόστερ. Στο ελληνικό πρωτάθλημα αν είχε μείνει μέχρι το τέλος ο Τάκης Λεμονής θα ήταν χωρίς αντίπαλο. Ο Λίνεν έβγαλε πέμπτο ξανά τον Πανιώνιο, καθόλου εύκολο πράγμα, ο Μπάγεβιτς πήγε τον Αρη στον τελικό του Κυπέλλου και έφτασε ξανά την ομάδα στην τέταρτη θέση σταθεροποιώντας την ψηλά, αλλά ο Νίκος Καραγεωργίου που πέτυχε τη σχεδόν αδύνατη αποστολή να σώσει τον Εργοτέλη, μοιάζει να κερδίζει στα σημεία.

Τέλος, μία ξεχωριστή κατηγορία είναι ο Ντικ Αντβοκάατ, που όχι μόνο χάρισε στη Ζενίτ το πρώτο τίτλο της από το 1984, κατακτώντας το πρωτάθλημα Ρωσίας, αλλά έφτασε μέχρι την απόλυτη καταξίωση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ παίζοντας ωραία μπάλα. Αν δεν ήταν ο Φέργκιουσον στη μέση, ο Ολλανδός τεχνικός εύκολα θα ήταν ο κορυφαίος στην ήπειρό μας για το 2007-2008.