Το καλό πρωτάθλημα το κάνει μόνο ο ανταγωνισμός

Κάποτε ήταν το πιο δύσκολο πρωτάθλημα του κόσμου. Οχι το πιο πλούσιο, όπως τώρα, ούτε το πιο γκλαμουράτο. Δεν είχε τους καλύτερους σταρ από όλες τις μεριές της γης, όμως είχε αυτό που τελικά κάνει τη μόνη διαφορά: ήταν απρόβλεπτο. Ο πρώτος έχανε από τον τελευταίο, δεν υπήρχαν αδιάφορα ματς, δεν μπορούσες να προεξοφλήσεις ποιος θα κερδίσει τον τίτλο ή ποιος θα υποβιβαστεί. Υπό αυτό το πρίσμα, το ότι για πρώτη φορά από το 1999 ο τίτλος θα κριθεί στις λεπτομέρειες και την τελευταία αγωνιστική, είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Γιατί καλοί οι σούπερσταρ, πολύ ωραία τα πανάκριβα τηλεοπτικά συμβόλαια, ακόμη καλύτερα τα ολοκαίνουργια γήπεδα, όμως η αγωνία που είχαν τα πρωταθλήματα στην Αγγλία τη δεκαετία του '60, του '70 και του '80 χάθηκε με τη δημιουργία της Πρέμιερ Λιγκ. Δεν ζητάω παράλογα πράγματα, δηλαδή πέντε ομάδες να τερματίζουν σε απόσταση ενός μόλις βαθμού, όπως το 1972, ούτε να κατακτά το πρωτάθλημα η ομάδα που ανεβαίνει από τη δεύτερη κατηγορία όπως έκαναν κάποτε η Ιπσουιτς και η Νότιγχαμ Φόρεστ. Ούτε να κερδίζει κάθε χρόνο άλλη ομάδα τον τίτλο όπως γινόταν επί σχεδόν δύο δεκαετίες, από το 1959 έως το 1977. Αυτά ανήκουν πια στη σφαίρα του φαντασίας και όσο περνάνε τα χρόνια, θα ακούγεται αδιανόητο να μπορέσουν ξανά η Εβερτον, η Τότεναμ ή η Λιντς να κατακτήσουν πρωτάθλημα. Εδώ έχει γίνει απαγορευμένος καρπός το να πάρει τον τίτλο η ομάδα–δυνάστης της αγγλικής λίγκας επί 17 χρόνια, η Λίβερπουλ, που μένει κολλημένη στα 18 πρωταθλήματα από τον Μάη του 1990.

Είχε δίκιο ο Κίγκαν που είπε πριν από λίγες μέρες πως κινδυνεύει να γίνει βαρετή η Πρέμιερ Λιγκ, ενόχλησε αρκετούς στην Αγγλία, αλλά είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό κοντεύει να συμβεί. Στην Ισπανία, η Σανταντέρ, η Μπιλμπάο, η Χετάφε και η Βαγιαδολίδ είναι ικανές να κόψουν βαθμούς από τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα και η τετράδα για το Τσάμπιονς Λιγκ αλλάζει συχνά. Το 1998 έμπαινε η Μπιλμπάο, μετά η Μαγιόρκα, ύστερα η Κορούνια και η Βαλένθια, αργότερα η Βιγιαρεάλ, πέρυσι η Σεβίλλη, τώρα η Ατλέτικο Μαδρίτης, που τελευταία φορά είχε παίξει το 1996. Κύκλος κανονικός. Στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια η τετράδα είναι ίδια. Τελευταία αλλαγή ήταν με τη συμμετοχή της Νιούκαστλ πριν από πέντε χρόνια και πιο πριν είχε μπει και η Λιντς Γιουνάιτεντ. Τελεία και παύλα! Η ψαλίδα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει και άλλο τα επόμενα χρόνια.

Τουλάχιστον, λοιπόν, φέτος φτάσαμε στην τελευταία μέρα και δύο ομάδες είναι ισόβαθμες. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι παίζουν τον τίτλο σε ένα ενενηντάλεπτο, με τη διαφορά τερμάτων να είναι το τεράστιο αβαντάζ των «κόκκινων διαβόλων» και γενικά αυτό που από ό,τι φαίνεται θα τους χαρίσει και τον τίτλο. Μοιάζει άδικο, αλλά είναι; Οχι τόσο όσο το να ξαναστέλνεις δύο ομάδες σε μπαράζ επειδή έχουν ίδιους βαθμούς ή ίδια αποτελέσματα και να τους ζητάς σε ένα ματς να κρίνουν μία χρονιά. Αν μετρούσαν μόνο τα μεταξύ τους σκορ όπως ισχύει σε εμάς, πάλι η Γιουνάιτεντ θα είχε το πάνω χέρι, αφού έχασε 2-1 στο Λονδίνο και είχε νικήσει 2-0 στο «Ολντ Τράφορντ». Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ στην Αγγλία, λένε κάποιοι, είναι η αίσθηση πως μία ομάδα ακόμα και αδιάφορη θα κυνηγήσει τη νίκη για την ιστορία της. Είναι όμως ακριβώς έτσι; Οχι πια. Και φαίνεται ακόμα περισσότερο τα τελευταία χρόνια, όταν οι ξένοι που μπήκαν στο αγγλικό πρωτάθλημα με οποιαδήποτε μορφή (παίκτες, μάνατζερς ιδιοκτήτες και επενδυτές) αλλοίωσαν τα χαρακτηριστικά του σπορ. Και το χειρότερο, κατά την άποψή μου, είναι πως δεν φέρνουν μόνο οι ξένοι αλλιώτικη νοοτροπία αλλά κάνουν σκληρή… προσπάθεια και οι ίδιοι οι Βρετανοί. Για παράδειγμα, οι εντελώς άστοχες δηλώσεις του τεχνικού της Γουέστ Χαμ, Αλαν Κέρμπισλι πως «θα ήταν άδικο να μην πάρει ο σερ Αλεξ το πρωτάθλημα» τη στιγμή που η ομάδα του έπαιζε λίγες μέρες μετά με τη Γιουνάιτεντ, δεν θα μπορούσαν ποτέ να ειπωθούν πριν από δέκα χρόνια. Δεν τις άντεχε ο περίγυρος. Τώρα, με τη Γουέστ Χαμ να έχει σκανδαλωδώς και κόντρα σε κάθε νόμο σωθεί πέρυσι, αν και παραβίασε ένα σωρό διατάξεις και κανονισμούς με τη συμμετοχή του Τέβες στο πρωτάθλημα, ακούγεται μέχρι και φυσιολογικό να μη θέλει να κόψει τον δρόμο για τον τίτλο στη Γιουνάιτεντ. Την ομάδα δηλαδή που τελευταία αγωνιστική πέρυσι κάθισε να χάσει μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» για να σωθούν τα «σφυριά». Αυτό που θέλει η Τσέλσι την Κυριακή είναι να στραβοπατήσει η Γιουνάιτεντ από έναν πρώην δικό της άνθρωπο, τον Στιβ Μπρους, που έσωσε τη Γουίγκαν. Μακάρι να χτυπήσει στα ίσα το ματς, αλλά προσωπικά δεν το πιστεύω. Οπως ο Χάρι Ρέντναπ τόνισε πως η Πόρτσμουθ έχει το μυαλό της στον τελικό του Κυπέλλου και δεν ενδιαφέρεται για το ματς με τη Φούλαμ, η οποία αντίθετα καίγεται για βαθμούς. Ακούγεται κυνικό και σκληρό γι’ αυτούς που διεκδικούν τη σωτηρία επίσης, αλλά είναι απλά ρεαλιστικό.

Και πάλι, τουλάχιστον, το να κρίνεται την τελευταία αγωνιστική ο τίτλος το είχαμε ξεχάσει στην Αγγλία. Μόνο που αυτή η εξαίρεση στον κανόνα των τελευταίων δέκα ετών επιβεβαιώνει πως καλό είναι το λούστρο και το αμπαλάζ, αλλά την αληθινή διαφορά και το ενδιαφέρον σε ένα πρωτάθλημα το κάνει ο ανταγωνισμός. Και τέτοιος πια στο αγγλικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει. Εγινε άγνωστη λέξη στον κόσμο των πλούσιων Αμερικανών και Ρώσων και των πανάκριβων σταρ που κερδίζουν σε μία εβδομάδα όσα κάποτε άλλοι σε μία ολόκληρη καριέρα.