Mόνος του και όλοι τους

Απαντήσεις στην εύλογη απορία για το πώς μπορεί η Λίβερπουλ να παραμένει μακριά από το πρωτάθλημα τόσα χρόνια μπορεί να διαβάσει κανείς άπειρες. Εστω και αν σήκωσε το 2005 το Τσάμπιονς Λιγκ, στα δικά μου μάτια αυτά τα χρόνια είναι κάτω και από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και από την Τσέλσι. Εστω και αν προκρίθηκε δύο φορές σε βάρος των «μπλε», δεν ήταν καλύτερη ούτε όταν τα κατάφερε, όπως δεν μπορεί να μπει τώρα σύγκριση ως μέγεθος αγωνιστικά μαζί με τη Γιουνάιτεντ αυτή την εποχή.

Η Λίβερπουλ θεωρώ πως σε ένα σημείο έχει χάσει το νόημα. Κι αυτό είναι το πόσο σημαντικές είναι οι προσωπικότητες που διαθέτει, απέναντι σε δύο ομάδες που μοιάζουν με τη Μεικτή Κόσμου. Αν βάλει κανείς έναν έναν τους ποδοσφαιριστές που έχει στο ρόστερ της η «κόκκινη αρμάδα», δίπλα σε αυτούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Τσέλσι, θα κάνει μια πικρή διαπίστωση. Στη ζυγαριά μπορεί να μπει με τους αστέρες των άλλων δύο μόνο ο Στίβεν Τζέραρντ. Το πολύ να βάλει κανείς και τον Κάραγκερ ως προσφορά. Κατά τα άλλα, πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά με μικρό ειδικό βάρος. Ακόμα και ο Τόρες που έχει σημειώσει πολλά γκολ, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είναι πρώτη χρονιά του στην Πρέμιερ, στα κρίσιμα ματς χάνεται πολλές φορές.

Και πρέπει να σπαταλήσει αρκετές ευκαιρίες για να μπορέσει να σημειώσει ένα γκολ στις δύο αναμετρήσεις με την Τσέλσι. Θυμηθείτε μόνο πόσες έχασε ο Ισπανός στον αγώνα του «Ανφιλντ». Εστω μία αν είχε κάνει γκολ, οι «κόκκινοι» θα είχαν διαφορετική τύχη. Η πιο άμεση ανάγκη για τη Λίβερπουλ είναι να βρει όχι μόνο ποδοσφαιριστές που να είναι εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά να ξεχωρίζουν και ως προσωπικότητες. Κι από τον Μπενίτεθ απογοητεύτηκα ακόμη περισσότερο. Απλώς γιατί η Λίβερπουλ μου μοιάζει ακόμα στα χρόνια της θητείας του να μην έχει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα και να μη διαφέρει πολύ από τα χρόνια του Ουγέ.

Μια παρατήρηση ακόμα: τα μεγάλα ματς τα «καθαρίζουν» συνήθως οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» ποδοσφαιριστές και όχι αυτοί που είναι απαραίτητα οι πλέον εμπορικοί. Ο πιο φορμαρισμένος του κόσμου είναι κατά κοινή ομολογία ο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά σε κανέναν από τους δύο αγώνες με την Μπάρτσα, όπως και με την Τσέλσι στη μισή ώρα που έπαιξε, δεν φάνηκε. Ο Σκόουλς ήταν εκείνος που «καθάρισε» με το «τούβλο» την «μπουγάδα» της πρόκρισης. Γιατί οι σταρ δεν μπορούν να λειτουργήσουν όταν φτάνουμε σε πολύ κρίσιμα ματς;

Υπάρχει μια εξήγηση, χωρίς να σημαίνει πως είναι κανόνας. Από ημιτελικό και πάνω ή σε έναν τελικό πρωταθλήματος, όπως ήταν αυτός της Τσέλσι με τη Γιουνάιτεντ το περασμένο Σάββατο, ο παίκτης που μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω, συνήθως θυσιάζεται στον βωμό της στρατηγικής. Γι' αυτό και όλο και πιο αραιά βλέπουμε σημαντικά ματς με κεντρικούς ήρωες ποδοσφαιριστές. Οταν υπάρχουν, σε κεντρικά πρόσωπα εξελίσσονται οι κόουτς.