Mία θέση που αλλάζει την προοπτική της νέας σεζόν

η δεύτερη θέση στο φετινό πρωτάθλημα κρίνεται απόψε στη Λεωφόρο. Η ΑΕΚ με ισοπαλία θα έχει πια το πλεονέκτημα απέναντι στον ΠΑΟ και με δεδομένο πως τελειώνει τη χρονιά πολύ αισιόδοξα, έχοντας κλείσει και νέο προπονητή, μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον της άμεσα. Ο Νίκος Κωστένογλου, αν αφήσει την «Ενωση» δεύτερη, ύστερα από το εντυπωσιακό ντεμαράζ στο πρωτάθλημα, θα έχει ολοκληρώσει με άψογο τρόπο τη δουλειά του. Φυσικά και δεν μπορεί κανείς να τον ψέξει για την επιλογή του να μη μείνει στην ομάδα. Αν επιλέξει να πάει στο εξωτερικό για να δει τη δουλειά και άλλων σημαντικών προπονητών (μετά τον Χίντινκ και τον Μουρίνιο πέρυσι) ή αν θα αναλάβει άλλη ομάδα θα το ξέρουμε σύντομα. Πάντως στην «Ενωση» του χρωστούν μία (μικρή ή μεγάλη) χάρη. Εβαλε το λιθαράκι του στο να αναστηθεί η ομάδα και να βρει καλύτερη την κατάσταση ο Γιώργος Δώνης. Ο νέος τεχνικός της ΑΕΚ έγραφα από πέρυσι πως είναι ο ταχύτερα ανερχόμενος Ελληνας προπονητής και αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία του. Δεν θα είναι εύκολος ο δρόμος μπροστά του, τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ ειδικά του Ιουλίου είναι παγίδα και του Αυγούστου… παλούκια, αλλά αν τελικά η ΑΕΚ είναι η ομάδα που θα πάρει μέρος σε αυτά, τουλάχιστον θα έχει καλή ψυχολογία και χρόνο για να ετοιμαστεί.

Αν όμως είναι ο ΠΑΟ η ομάδα που θα πάρει τη δεύτερη θέση, ποιος μπορεί να είναι βέβαιος πως θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση ιδανικά; Οι «πράσινοι» έχουν ένα μεγάλο αβαντάζ σε σύγκριση με την ΑΕΚ, ότι θα είναι στους ισχυρούς του Αυγούστου στα προκριματικά. Ομως έχουν και ένα μεγάλο ντεζαβαντάζ: ο Πεσέιρο δεν θα μείνει, οπότε θα χρειαστούν άμεσα τον καινούργιο προπονητή που θα επιχειρήσει να στήσει όλο το νέο σκηνικό. Ο Μπάγεβιτς μοιάζει και είναι η μόνη δοκιμασμένη λύση. Ταυτόχρονα αν υπάρξει συναίνεση όλων των αντιμαχομένων εδώ και καιρό πλευρών, στον ΠΑΟ μπορεί να αλλάξει άρδην η κατάσταση και με καλές και ακριβές μεταγραφές να παρουσιαστεί μία πολύ διαφορετική ομάδα τη νέα περίοδο. Η δεύτερη θέση λοιπόν αποτελεί μονόδρομο και για τις δύο ομάδες, διότι χωρίς να εξασφαλίζει τη συμμετοχή (όπως άλλωστε ούτε ο πρωταθλητής πια μετέχει απευθείας) στους ομίλους τουλάχιστον δίνει το δικαίωμα να το προσπαθήσεις. Ο ΠΑΟ έχει ζημιά τουλάχιστον 20 εκατομμυρίων ευρώ από την απουσία του εδώ και τρία χρόνια από την κορυφαία διοργάνωση και αυτό όπως και να το κάνουμε θα μετρήσει στις επιλογές για μεγαλύτερες και πιο ακριβές επενδύσεις.

Σήμερα παίζεται παραπάνω από μία συνάντηση. Είναι πρεστίζ και ταυτόχρονα ελπίδα για να πάρουν το... κλειδί της πόρτας που οδηγεί στους ομίλους. Τα μπαράζ μπορεί να μη δείχνουν στην εκτέλεσή τους ότι έχουν την ίδια επιτυχία με το ενδιαφέρον που δημιούργησαν στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, αλλά όμως αφήνουν ακόμη περιθώριο για τον τρίτο να γίνει δεύτερος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και φυσικά το να αδιαφορεί ο Παναθηναϊκός για μία θέση που μπορεί να του δημιουργήσει διαφορετική προοπτική για το ξεκίνημα της νέας σεζόν ούτε ακούγεται ούτε είναι ρεαλιστικό.

Ενα παλικάρι που αξίζει πολλά

Σχεδόν επί τέσσερις μήνες την περσινή σεζόν με τον Γιώργο Αλεξόπουλο ήμασταν δίπλα δίπλα στο φυσιοθεραπευτήριο του Χρήστου Καρβουνίδη. Εκείνος πάλευε με τα κύματα για να σταθεί ξανά στα πόδια του και να βγει γερός από τη φουρτούνα που του ήρθε απρόσμενα μετά την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, που ήταν το 2005-2006. Εγώ προσπαθούσα να βελτιώσω ένα πρόβλημα που μου είχε προκύψει στον αυχένα και ειλικρινά υπήρχαν μέρες που έλεγα να τα παρατήσω. Τον έβλεπα, αγόγγυστα να προσπαθεί, και έβγαζα τις κακές σκέψεις από το μυαλό. Για εμένα η καθημερινότητά μου δεν άλλαζε, τα ταξίδια μου, οι μεταδόσεις, η δουλειά μου δεν είχαν επηρεαστεί από το πρόβλημα. Για εκείνον όλα είχαν έρθει τούμπα. Και όμως εκεί, κάθε μέρα, με τις ώρες, για να βελτιωθεί και να ελπίζει. Και στο βάθος να μη φαίνεται φως. Οπως οι ναύτες του Κολόμβου που κάθε τρεις και μία έβλεπαν στεριά, αλλά ήταν τόσο μακριά ακόμη που αν έπεφταν στο νερό δεν θα έφταναν ποτέ, έτσι και ο Γιώργος υπέμενε και περίμενε. Η στιγμή για να του δώσουν το «πράσινο φως» οι γιατροί στο Βέλγιο ήρθε πριν από λίγες εβδομάδες. Σχεδόν 20 μήνες έπειτα από το πρόβλημα! Αλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει. Οχι αυτός. Ενα χαμογελαστό παιδί, όπως τον γνώρισα πριν από 14 χρόνια σχεδόν. Ενας αληθινός άνδρας, που μπορεί και διαχειρίζεται τα προβλήματα της καριέρας του πολύ ώριμα. Περιμένω να τον δω να φορά τα παπούτσια και να τρέχει και πάλι στο χορτάρι… Γιατί το αξίζει. Και του λέω δημόσια πως από τη δική του υπερπροσπάθεια έπαιρνα και εγώ κουράγιο εκείνες τις μέρες… Σιδερένιος!