Δρόμος χωρίς γυρισμό (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος πως ένας οπαδός πονάει περισσότερο από τον Μοράτι,
ο οποίος και οπαδός είναι και χρηματοδότης

O Μάσιμο Μοράτι έφυγε από το γήπεδο στην πρώτη διακοπή, υποφέροντας. Οπως σχεδόν πάντα από τη μέρα εκείνη, πριν δέκα χρόνια, που αγόρασε την Ιντερ. Κανένας δεν συμφωνούσε με την κίνηση. Κυρίως η γυναίκα του. Εχετε δοκιμάσει όμως να αντισταθείτε στο παιδικό σας όνειρο; Ο Μοράτι, λίγο καιρό μετά το θάνατο του πατέρα του, βρήκε ένα γράμμα από έναν καθηγητή του σχολείου του στα προσωπικά του είδη. Εγραφε στον πατέρα του πως ο γιος του είναι εξαιρετικός μαθητής, αλλά ότι η Ιντερ του απασχολεί το μυαλό πιο πολύ από όσο πρέπει! Ο Αντζελο Μοράτι δεν του το έδειξε ποτέ. Προτίμησε να το βάλει στην άκρη. Ο Μάσιμο αυτό δεν το ξεχνά. Του γεμίζει την καρδιά με εκείνη την ασυναίσθητη ζεστασιά της θύμησης αγαπημένων προσώπων, όταν δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.

Ο Αντζελο Μοράτι έκανε την Ιντερ πασίγνωστη και πανίσχυρη στη δεκαετία του '60. Ο 18χρονος μαθητής μεγάλωσε και έγινε επιχειρηματίας, εξίσου πετυχημένος με τον μπαμπά. Αγοράζοντας την Ιντερ πριν δέκα χρόνια, εκτός από την ικανοποίηση του παιδικού ονείρου, ο Μάσιμο Μοράτι θεωρούσε πως έφερνε εις πέρας την επιθυμία του αείμνηστου πατέρα του.

Εκατομμύρια ευρώ έπεσαν πάνω στην ομάδα. Και ποιον δεν αγόρασε. Για τον Μοράτι, η Ιντερ είναι αρρώστια. Κυλάει στις φλέβες του. Το αίμα του δεν είναι κόκκινο, είναι μπλε και μαύρο! Εφερε τον Ρονάλντο, τον Βιέρι, τον Βερόν, τον Ζέεντορφ, τον Μπάτζο, τον Τόλντο, τον Μιχαΐλοβιτς, τον Ρεκόμπα, τον Αντριάνο, τον Ζανέτι, τον Φαν Ντερ Μέιντε, τον Ζαμοράνο, τον Σιμεόνε, τον Πίρλο. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Αποτέλεσμα; Ενα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1998. Στην ουσία δηλαδή, τίποτα. Πρωτάθλημα; Από το 1989, χρονιά του Τραπατόνι και Ματέους, το «σκουντέτο» είναι άγνωστη λέξη για τους «νερατζούρι». Ούτε καν Κύπελλο Ιταλίας δεν κατάφεραν να πάρουν οι πανάκριβοι παίκτες. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, η καλύτερη προσπάθεια (πρόπερσι) σταμάτησε στα εκτός έδρας γκολ κόντρα στη Μίλαν με το χειρότερο τρόπο. Είπα χειρότερο; Γράψτε λάθος. Χειρότερος ήταν ο φετινός. Οχι μόνο χάνεις. Ξεφτιλίζεσαι. Η διακοπή του αγώνα έβγαλε όλη την οργή της εξέδρας στην επιφάνεια. Αδικαιολόγητα, θα μου πείτε. Ναι, αλλά το αυγό του φιδιού στα ιταλικά γήπεδα δεν εκκολάφθηκε εν μια νυχτί. Οι οπαδοί της Ιντερ πλήγωσαν τον Μοράτι πιο πολύ από οποιονδήποτε αντίπαλο. Είναι ανόητο να πιστεύει κάποιος πως ένας οπαδός πονάει περισσότερο από τον Μοράτι, ο οποίος και οπαδός είναι και χρηματοδότης. Ποιες ευθύνες όμως έχει και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια; Πόσοι προπονητές πέρασαν για να διαχειριστούν τους δεκάδες πανάκριβους παίκτες;

Η Ιντερ, έλεγε την Κυριακή ο τεχνικός της Μπολόνια Κάρλο Ματζόνε, έχει δοκιμάσει τα πάντα. Ψηλούς, κοντούς, χοντρούς, όμορφους, φαλακρούς, με μαλλιά, έξυπνους προπονητές, χωρίς επιτυχία. Μήπως τελικά δεν φταίνε αυτοί;
Ισως και να είναι έτσι. Ο Μαντσίνι, για παράδειγμα, πρέπει να ανησυχήσει που ούτε στην Ιντερ ούτε και στη Λάτσιο κέρδισε ντέρμπι. Τα λάθη του, πολλά. Κυρίως ότι δεν έχει καταλήξει στη φιλοσοφία της ομάδας του. Ομως, αν δεν μείνει απερίσπαστος ένας προπονητής, πως θα δουλέψει;

Αν λοιπόν φταίει σε κάτι ο Μοράτι, είναι αυτό. Λειτουργεί βιαστικά και οπαδικά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Απλά αναλογιστείτε πως ο Σιμόνι, ο Λουτσέσκου, ο Ταρντέλι, ο Τραπατόνι, ο Κούπερ, ο Μπιάνκι, ο Λίπι, ο Χόγκσον, δεν δούλεψαν με ηρεμία. Μια ήττα, μια ατυχία, ένας αποκλεισμός, αρκούσαν να οδηγήσουν σε καρατόμηση. Προχθές βγήκαν από το σεντούκι μέχρι και οι προλήψεις! Ιδιες φανέλες, με τις οριζόντιες ρίγες, όπως το '98 στο Παρίσι, στον τελικό του ΟΥΕΦΑ στο 3-0 επί της Λάτσιο. Ούτε αυτό έπιασε. Ο Μοράτι φεύγοντας σίγουρα θα σκεφτόταν πως οι οπαδοί τον πλήγωσαν. Οταν όμως ενεργείς και εσύ έτσι, είναι δρόμος χωρίς γυρισμό.