Η αμφισβήτηση είναι μαχαίρι στην καρδιά

Nα ασχοληθώ ή όχι; Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω τι έχει συμβεί φέτος στον Ολυμπιακό. Διαβάζω και ακούω ότι η ομάδα είναι σε κώμα και όλα τα σχετικά. Πώς είναι δυνατόν; Τι συνέβη και η ομαδάρα του Νοέμβρη δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της τον Απρίλη; Τι θα πει κούραση; Οι άλλες ομάδες δεν τρέχουν, δεν παίζουν, δεν κάνουν προπόνηση; Κοροϊδευόμαστε τώρα; Φθάσαμε στο σημείο να συζητάμε αν θα κάνει ή όχι τρεις νίκες για να πάρει το πρωτάθλημα. Βλέπω σαράντα χρόνια τον Ολυμπιακό. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία. Να θέλει τρεις νίκες και να μην είναι κανείς σίγουρος για το αν θα τα καταφέρει. Λες και παίζει με τη Ρεάλ και τη Μάντσεστερ. Αλλα χρόνια θα πανηγύριζε ήδη τον τίτλο. Τώρα έχουν αμφιβολίες. Γιατί; Η εικόνα είναι απαίσια. Οταν βέβαια «τρως» δύο γκολ και δέκα φάσεις από τον Θρασύβουλο δεν μπορείς παρά να ανησυχείς. Δεν ξέρω τι να πω. Ο κόσμος βρίσκεται πάντα στο πλευρό των παικτών. Αυτοί φαίνεται ότι δεν μπορούν. Είναι κουρασμένοι. Δεν έχουν προπονητή, δεν έχουν σύστημα και μόνο ομάδα δεν θυμίζουν. Πλήρης απογοήτευση.

Ο πρωταθλητής Ελλάδας τα δέκα στα έντεκα τελευταία χρόνια δεν πείθει κανέναν. Το χειρότερο είναι ότι δεν πείθει τον ίδιο του τον εαυτό. Ούτε στα πέτρινα χρόνια δεν θυμάμαι τέτοια χάλια. Ακόμα και τότε, όμως, αν ήθελε τρεις νίκες δεν θα το συζητούσε κανείς. Μπαίνεις και τα παίρνεις με τη φανέλα. Με τον αέρα του μεγάλου, την καρδιά του πρωταθλητή. Ο,τι έχει συμβεί φέτος είναι αντικείμενο για έρευνα. Δεν λέω ότι δεν μπορεί να το πάρει το νταμπλ. Μπορεί.

Εχει τα πάντα υπέρ του. Ετσι όπως πήγανε τα πράγματα, με τόση αμφισβήτηση και τέτοια εικόνα στο γήπεδο για μένα η χρονιά είναι χαμένη. Αυτό που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό δεν είναι Ολυμπιακός. Κάποια στιγμή αναμένουμε εξηγήσεις από τους αρμόδιους. Με ή χωρίς το νταμπλ...