Οταν μεγαλώσει, θα ήθελε να μοιάσει του Μουρίνιο

Μια σειρά από απορίες μού γεννήθηκαν στο μυαλό αυτή την Κυριακή και οι ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν είναι ρητορικές. Αλλά ειλικρινά δεν σκεφτήκατε και εσείς κάποια στιγμή μήπως ο Πεσέιρο πιστεύει (επειδή το μικρό όνομά του είναι Ζοσέ) πραγματικά πως θα έπρεπε το επώνυμό του να είναι και Μουρίνιο; Η επιμονή του να αγωνίζεται με τρία αμυντικά χαφ δείχνει πόσο πολύ αποφάσισε να κοπιάρει τον (πρώην συμμαθητή του, αλλά πολύ πιο επιτυχημένο από τον ίδιο) συμπατριώτη του. Ο Πεσέιρο λάτρευε να παίζει επιθετικά, αλλά μετά το κάζο που έπαθε με τη Σπόρτινγκ το 2005, τότε που, αν και σκόραρε δύο φορές, σε τουλάχιστον έξι περιπτώσεις η ομάδα του δεν πήρε ούτε πόντο. Από τότε προτιμά να φυσάει και το γιαούρτι επειδή κάηκε στον χυλό.

Η πλάκα είναι ότι αυτό που δήλωνε το καλοκαίρι, όταν ήρθε, πως προτιμά το 4-3 και το 5-4 από το 1-0, το πίστευε! Γιατί αυτό δείχνει η καριέρα του στο παρελθόν. Ομως άσχετα με το τι θα ήθελε, γρήγορα κατάλαβε πως αν δεν ταμπουρώνεσαι και δεν πηγαίνεις συντηρητικά πιο πιθανόν είναι να την πατήσεις. Οπως τότε που αν και προηγήθηκε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας μέσα στην έδρα της Σπόρτινγκ, κατατροπώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Πεσέιρο ζει στη σκιά του Μουρίνιο, όσο και αν στην Ελλάδα δεν το κατάλαβαν πολλοί αυτό. Η αγωνία του ακόμη και στις συζητήσεις με τους φίλους του Πορτογάλους δημοσιογράφους κάνει τη σύγκριση αναπόφευκτη. Τι να κάνουμε που ο Μουρίνιο είναι ένας και το καλούπι του έσπασε;

Ο Ζοσέ Πεσέιρο θα ήθελε μία μέρα να του μοιάσει, ασχέτως αν δηλώνει πως δεν τον συγκινεί ο τρόπος παιχνιδιού των ομάδων του Μουρίνιο. Καταλαβαίνοντας πως μόνο ο τίτλος θα έσωζε τη φετινή παρτίδα, μετέβαλε στον δεύτερο γύρο τον Παναθηναϊκό σε ομάδα που τρέμει και τη σκιά της. Και τα γκολ που έχει σημειώσει στο πρωτάθλημα, τα λιγότερα από το 1981, αποδεικνύουν πόσο λάθος είναι αυτός ο τρόπος. Ειδικά όταν η άμυνά σου στηρίζεται στον ποδοσφαιριστή με την… ατελείωτη γκάμα στις γκέλες, τον Νασίφ Μόρις. Ο οποίος αφού κάνει ένα λάθος στην πρώτη φάση του πέναλτι του Χούτου, στη δεύτερη απορείς τι σκέφτεται! Δεν τον βρίσκει καλά με το ένα πόδι και βγάζει και το άλλο για να τον κλοτσήσει μήπως και δεν πέσει;

Με όλα αυτά, το ότι ο ΠΑΟ γύρισε το ματς το χρωστά στο τσαγανό κάποιων παικτών και πάντως όχι στον Ιβηρα τεχνικό. Θεωρώ πως έχει αποτύχει, ακόμη και αν οι «πράσινοι» κατακτήσουν τον τίτλο. Ενας προπονητής που δεν μαθαίνει από τα λάθη του και συνεχίζει να τα κάνει δημιουργεί απορίες! Ενα πάντως θετικό οφείλει να του το αναγνωρίσει κανείς και είναι πως δεν κρατά κακίες και χρησιμοποιεί τους παίκτες όταν δει πως μπορούν να τον βοηθήσουν. Και με τον Παπαδόπουλο και με τον Γκονζάλες είχε κόντρα, αλλά την έβαλε στην άκρη για το καλό της ομάδας. Είναι αξιέπαινος γι' αυτό.

Επόμενη ερώτηση είναι αν ο Ριβάλντο πραγματικά εννοούσε πως το ματς και η απόδοσή του δεν ήταν απάντηση σε κάποιον! Οσο και αν δεν θα το παραδεχτεί ο ίδιος, ζούσε και ανέπνεε από τη μέρα της κλήρωσης του πρωταθλήματος γι' αυτό τον αγώνα. Η εικόνα που χρησιμοποίησαν όλες οι εφημερίδες, χθες, με τα τέσσερα δάχτυλα δεν έμοιαζε με απλή αναφορά σε κάποιον στην εξέδρα που περιμένει τους τρεις βαθμούς από ένα παιχνίδι, αλλά όλα τα εσώψυχά του! Και αυτός ο δύσμοιρος ο Σεγούρα, που δήλωσε πως μόνο τρεις βαθμούς δίνει ένα τέτοιο ματς, στα αλήθεια έχει περάσει, έστω από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα; Διότι τότε θα έπρεπε να καταλαβαίνει πως αν η Μπάρτσα χάσει 4-0 από τη Ρεάλ ή την Εσπανιόλ δεν είναι μόνο τρεις βαθμοί, όπως κάθε ματς, αλλά μία ρετσινιά που δύσκολα βγαίνει. Επίσης, αναρωτήθηκα αν οι τηλεκριτικοί διαιτησίας θα έλεγαν με την ίδια ευκολία πως ήταν πέναλτι του Παπασταθόπουλου στον Γκαλέτι, αν το ίδιο συνέβαινε υπέρ, για παράδειγμα, της Καλαμαριάς ή της Βέροιας. Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Με τις αναλύσεις που κάνουν κάθε εβδομάδα μπορείτε να καταλάβετε πως η διπλωματία είναι κάτι που ως διαιτητής δεν το μαθαίνεις, απλώς γίνεται ένα με το πετσί σου!

Βαθιά υπόκλιση στον Εργοτέλη

Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί πως η κίνηση του Εργοτέλη να στηρίξει τον Νίκο Καραγεωργίου και να μην παρασυρθεί σε κινήσεις όπως αυτές που γελάνε και τα τσιμέντα στη Βέροια, αλλάζοντας προπονητή κάθε εβδομάδα, του έκανε καλό; Αλλά στην Κρήτη, τόσο ο νέος μεγαλομέτοχος, ο Απόστολος Παπουτσάκης, όσο και οι δύο άνθρωποι που πάσχισαν να ανεβάσουν την ομάδα, ο Νίκος Τζώρτζογλου και ο Γιώργος Σουλτάτος, αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση. Ξέρουν να εκτιμούν αυτόν που δουλεύει και να μην τον βλέπουν ως παρακατιανό, την ώρα που αναγνωρίζουν και τα όποια δικά τους λάθη.

Οταν «έπεσαν» πριν από τρία χρόνια είχαν υποσχεθεί να επιστρέψουν σοφότεροι. Το έπραξαν όπως ακριβώς το υποσχέθηκαν. Ως γνήσιοι Κρητικοί που τηρούν ευλαβικά τον λόγο τους, με μπόλικη τρέλα και πάρα πολύ μεράκι. Η φετινή πορεία του Εργοτέλη πρέπει να γίνει παράδειγμα υπομονής και θέλησης σε κάθε ομάδα που βλέπει να της στραβώνουν τα αποτελέσματα. Μόνο που δεν είναι εύκολο στον σημερινό κόσμο του fast food ποδοσφαίρου κάποιοι να έχουν την υπομονή των ανθρώπων που διοικούν τον Εργοτέλη, ακριβώς γιατί δεν είναι νεόπλουτοι, αλλά παλικάρια που δούλεψαν σκληρά για να αποκτήσουν ό,τι έχουν.

Γι' αυτό και περιμένω να μην χαριστούν στον Ογκουνσότο για το θέατρο που έκανε, στη φάση που προσπάθησε να εκμαιεύσει αποβολή ενός αντιπάλου του και να ξεγελάσει τον διαιτητή. Ηταν ακριβώς το αντίθετο από όλα όσα πρεσβεύουν στον Εργοτέλη με τις μετρημένες και ψύχραιμες κινήσεις τους.