Η απόλυτη σύγχυση (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Μην περιμένετε να πω κάτι καινούργιο. Ούτε να πιστέψετε πως η κριτική που θα κάνω στον προπονητή του Ολυμπιακού είναι κακοπροαίρετη, αλλά θεωρώ πως όσοι βλέπουν έστω και λίγη μπαλίτσα μπορούν να καταλάβουν ποια ήταν τα λάθη του τεχνικού των «ερυθρολεύκων». Οπως είπα και προχθές στο ραδιόφωνο, ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια σ' ένα πολύ καλό ματς που τουλάχιστον θα το θυμόμαστε για το ρυθμό και το τέμπο που είχε αλλά και τις φάσεις που εναλλάσσονταν στις δύο εστίες. Εκεί που κατά κύριο λόγο υπερείχε ο Παναθηναϊκός από τον Ολυμπιακό στο προχθεσινό ντέρμπι ήταν κυρίως στο ότι η μία ομάδα είχε προετοιμαστεί πολύ καλά για το συγκεκριμένο αγώνα, την ώρα που από την άλλη μεριά η τεχνική ηγεσία συνελήφθη και πάλι αδιάβαστη. Κι εξηγούμαι αμέσως τι εννοώ.
Ο κ. Μπάγεβιτς δεν έβαλε στο παιχνίδι τον Πάντο από την αριστερή πλευρά, με αποτέλεσμα να μην μπορεί ο Ολυμπιακός να λειτουργήσει σωστά στο δυνατό του σημείο, από τη στιγμή που ο «Γκεό» έπρεπε να αναχαιτίζει τον Χαραλαμπίδη ή και τον Βόουτερ, ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις πήγαινε από εκείνη τη μεριά. Ο Καστίγιο και ο Μαυρογενίδης στην ουσία παγιδεύτηκαν στο ίδιο το σύστημα του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα να αχρηστευθούν.
Οι κάθετες μπαλιές που έβγαιναν στο πρώτο ημίχρονο προς το κέντρο της άμυνας του Παναθηναϊκού δεν είχαν καμία τύχη, από τη στιγμή που οι δύο πιο προωθημένοι παίκτες των «ερυθρολεύκων» δεν είχαν καμία επικοινωνία μεταξύ τους. Οπότε, όποια προσπάθεια και αν έκανε ο «Ρίμπο» ήταν μάταιη, αφού αναχαιτιζόταν από τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού. Με το μπέρδεμα που προήλθε από την ιστορία των άκρων του Ολυμπιακού προέκυψε και η τρικυμία του πρώτου μέρους στην άμυνα, με αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να δεχτεί την πίεση και το γκολ.
Τι να πει κανένας όμως και για τις αλλαγές του τεχνικού του Ολυμπιακού; Ακόμα και αν ένας προπονητής έχει κάνει το ιδανικό στήσιμο και φταίει η μοίρα του ή η κακή απόδοση των παικτών που έχει στραβώσει το ματς, δεν μπορεί να είσαι πίσω με 1-0 και να κάνεις αυτή την αλλαγή που έκανε όλους μας να αναρωτιόμαστε τι βλέπαμε εκείνη τη στιγμή. Η είσοδος του Ταραλίδη σ’ εκείνο το χρονικό σημείο στη θέση ενός επιθετικού αναζητά εξήγηση. Αστοχη η έξοδος του Γιάννη Οκκά, που τουλάχιστον ήταν ο παίκτης που παρότι είχε χάσει ευκαιρίες, ήταν ο μόνος που αισθανόταν απ' όλο τον Ολυμπιακό η άμυνα των «πρασίνων».
Θα μου πείτε ότι καταντάω γραφικός με τον Ζιοβάνι, αλλά τουλάχιστον όταν μπήκε με τις κεφαλιές «έσπασε» την μπάλα δεξιά και αριστερά γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού. Από τη στιγμή όμως που δεν υπάρχει παίκτης περιοχής στον Ολυμπιακό, μάταια περιμέναμε από τον Καστίγιο ή τον Οκκά να συγκλίνουν -τουλάχιστον- προς τα μέσα. Για την ανυπαρξία σέντερ-φορ στην ομάδα ευθύνεται πρώτα ο Σωκράτης Κόκκαλης, αλλά γιατί ο Σερβοέλληνας τεχνικός ανέχεται να μην έχει έναν παίκτη περιοχής στην ομάδα του και να λέει ότι η ομάδα του είναι πλήρης;