Πρώτα μαθαίνεις το αλφάβητο και μετά απαγγέλλεις την Ιλιάδα

Στην Τούμπα πίστευαν πως αρκούσε η άφιξη του Ζαγοράκη το καλοκαίρι για να λυθούν ως διά μαγείας τα προβλήματα. Αποδείχτηκε πανηγυρικά πως αυτό δεν ήταν εφικτό. Ο τρόπος με τον οποίο μεθοδεύτηκε η απομάκρυνση του (αληθινού ΠΑΟΚτσή στην καρδιά) Παράσχου δεν ήταν σωστός, αλλά η προσμονή της άφιξης του Σάντος σκέπαζε τις ελάχιστες φωνές που μιλούσαν για απρέπεια. Ο Πορτογάλος τεχνικός έτρεξε όταν έλαβε την πρόσκληση ενός πρώην αγαπημένου του παίκτη και αμέσως στρώθηκε στη δουλειά. Τώρα, αν πιστεύουν οι φίλοι του ΠΑΟΚ πως με αυτό το υλικό στα χέρια του ακόμα και ο Μουρίνιο θα έκανε κάτι καλύτερο, πάω πάσο.

Ο ΠΑΟΚ από τη δεκαετία του '80 ήταν ανυπόμονος με τους προπονητές. Ποιος από τους παλιότερους ξεχνά την παράνοια με την απόλυσης του Ολλανδού Ρίνους Ισραελ το 1990, επειδή η ομάδα, αν και πρωταθλήτρια χειμώνα, έχασε 2-1 από την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια; Μήπως την ίδια τύχη δεν είχε άλλη μία τεράστια φυσιογνωμία, ο Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς, το 1991; Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως μέχρι και την αποφράδα νύχτα με την Παρί Σεν Ζερμέν, τον Σεπτέμβρη του 1992, ο ΠΑΟΚ ξεκινούσε κάθε χρονιά επί σχεδόν δύο δεκαετίες με βλέψεις τίτλου. Το να έβγαινε στο ΟΥΕΦΑ ήταν το δεδομένο και το σίγουρο και δεν έμπαινε καν σε συζήτηση. Αν δεν συνέβαινε, ήταν λόγος για λαϊκά δικαστήρια. Αυτή ήταν η μεγάλη κληρονομιά που είχε αφήσει στον ΠΑΟΚ ο Γιώργος Παντελάκης, ο οποίος με τον Αγγλο Λες Σάνον στον πάγκο μπόρεσε από το 1970 και μετά να δημιουργήσει μια ομάδα-μοντέλο. Τα δύο πρωταθλήματα του '76 και του '85, μαζί με τα Κύπελλα του '72 και του '74 και μισή ντουζίνα χαμένους τελικούς Κυπέλλου, που όλοι (σκανδαλωδώς) είχαν έδρα την Αθήνα, εκτός από τον πρώτο του 1970 με τον Αρη, δημιούργησαν μια παράδοση και έβαλαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία του συλλόγου. Παράλληλα, όμως, έριξαν και βαριά σκιά πάνω σε όσους ακολούθησαν. Ο ΠΑΟΚ που βγήκε μέσα από τις στάχτες της νύχτας των επεισοδίων με τους Γάλλους είχε ξαφνικά μικρύνει πολύ. Του πήρε τέσσερα χρόνια για να σβήσει την ποινή, χρειάστηκε να έρθει μια χαρισματική φυσιογνωμία, όπως ο Αρι Χάαν, για να ξαναβρεί αγωνιστική ταυτότητα (παρ' ότι πέρασαν τόσο ο Πέτροβιτς όσο και Μπλαχίν από τον πάγκο), αλλά η φυγή του Ολλανδού για τη Φέγενορντ, σε συνδυασμό με τις κινήσεις του Βουλινού, έκαναν την ομάδα να ξαναχάσει τον δρόμο της.

Ο Αγγελος Αναστασιάδης και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς μπόρεσαν να ξαναφέρουν ηρεμία και κυρίως τίτλους στον σύλλογο με τα δύο Κύπελλα του 2001 και του 2003, αλλά και κάποιες σημαντικές βραδιές στην Ευρώπη, όπως οι προκρίσεις με την Αρσεναλ και την Ουντινέζε. Ομως η χρονιά της εξόδου στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 2004, αντί για το μεγάλο άλμα, έφερε πάλι θλίψη και καταστροφή, ειδικά με την «γκέλα» της παράνομης συμμετοχής του Κύπριου Λουκά στο ματς με τη Μακάμπι.

Ο ΠΑΟΚ του 2007, όταν ανέλαβε ο Ζαγοράκης, απέχει πάρα πολύ από την εποχή του Παντελάκη. Κυρίως διότι δεν έχει Κούδα, Σαράφη και Τερζανίδη και λιγότερο επειδή του λείπει κάποιος αντίστοιχος Σάνον. Ο Φερνάντο Σάντος είναι άδικο να θεωρηθεί υπεύθυνος για τα αγωνιστικά χάλια μιας ομάδας που συνήθισε να κινείται σε ρηχά νερά εδώ και χρόνια. Αυτά που δεν άλλαξαν όλα αυτά τα χρόνια είναι η δύναμη της Τούμπας και ο φανατικός κόσμος ενός κλαμπ που είναι μεγαλύτερο από τους όποιους τίτλους του. Ο Ζαγοράκης οφείλει να μάθει από τα πολλά λάθη της πρώτης χρονιάς, να λειτουργεί συνετά και με καθαρό μυαλό. Στο γήπεδο ως παίκτης είχε αυτό το τεράστιο προσόν, που κάλυπτε τις όποιες αγωνιστικές αδυναμίες του. Τώρα πρέπει να κάνει το ίδιο και ως ηγέτης της διοίκησης. Ο πανικός δεν υπήρξε ποτέ ιδανικός σύμβουλος. Ναι, στο μέλλον η ιστορία του ΠΑΟΚ απαιτεί να ξαναγίνει η ομάδα πρωταγωνίστρια. Είναι καλό πρώτα για το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέχρι να φτάσει, όμως, ξανά αυτή η στιγμή, απαιτούνται ψυχραιμία και πάρα πολλή δουλειά. Διότι για να μπορέσεις να απαγγείλεις την Ιλιάδα, οφείλεις πρώτα να ξέρεις το αλφάβητο!