«Νόμος είναι το δίκιο του... Σωκράτη»

Δεν υπήρχε περίπτωση ο Πέτρος Κόκκαλης ή ο Ιλια Ιβιτς να έφερναν αντιρρήσεις στο
ζήτημα, από τη στιγμή που το αφεντικό είχε προαποφασίσει την «καρατόμηση» Λεμονή

Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε... Και στον Ολυμπιακό προλαβαίνουν να ξεπεράσουν το προσωπικό τους ρεκόρ, που είναι τέσσερις προπονητές σε μία χρονιά. Μία χρονιά που τελικά τους βρήκε πρωταθλητές στο τέλος. Ηταν το 2002-2003, όταν ο Λεμονής έφυγε, ανέλαβε για λίγο ο Κόλλιας, ήρθε μετά ο Κάτανετς (ο οποίος είπε το περίφημο «ψύχωση» και απομακρύνθηκε) και, τέλος, ο Προτάσοφ έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά.

Εχουμε και λέμε λοιπόν, μένουν έξι αγωνιστικές και ήδη έφυγε ο Λεμονής. Μένει για ένα με δύο ματς ο Σεγκούρα, φεύγει κι αυτός και έρχεται κάποιος άλλος (ας πούμε ο Γκόγκιτς), που κι αυτός φεύγει δύο ματς πριν από το τέλος και έρχεται ο Νίκος Αλέφαντος. Αν πάρει το πρωτάθλημα, θα είναι το πρώτο στην πολύχρονη καριέρα του. Αν όχι, θα του φορτώσουν τη μοναδική απώλεια τίτλου, όπως και το 2004. Στο ενδιάμεσο όλο και κάποιος Δούρος θα δίνει εναλλακτικό άλλοθι!
Το ανέκδοτο στην όλη ιστορία είναι πως έπρεπε να συνεδριάσει το διοικητικό συμβούλιο για να συζητήσει και να συμφωνήσουν όλοι μαζί πως τελικά ο Σωκράτης έχει (όπως πάντα) δίκιο. Λες και υπήρχε περίπτωση ο Πέτρος Κόκκαλης ή ο Ιλια Ιβιτς να έφερναν αντιρρήσεις στο ζήτημα, από τη στιγμή που το μεγάλο αφεντικό είχε προαποφασίσει την «καρατόμηση» Λεμονή. Παραφράζοντας το διαχρονικό σύνθημα της Αριστεράς, εδώ μιλάμε πως «νόμος είναι το δίκιο του… Σωκράτη».

Μου θυμίζει τις γραφικότητες που γίνονταν για είκοσι χρόνια στον Παναθηναϊκό, στην εποχή παντοδυναμίας του Γιώργου Βαρδινογιάννη, ο οποίος όποτε ήθελε ανακοίνωνε την απόλυση του προπονητή και μετά έγραφαν οι εφημερίδες πως συνεδρίασε το διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ! Ποιο ήταν αυτό εκείνη την εποχή στους «πράσινους»; Ο εξής ένας, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης! Στον Ολυμπιακό έχει πλάκα που το καλοκαίρι ξοδεύτηκε πολύ μελάνι και πολύτιμο χαρτί για να μας πείσουν πως οι παλιοί (Σωκράτης, Λούβαρης, Σάββας) πήγαν στην άκρη για χάρη των νέων ιδεών του Πέτρου και του Ιλια. Για όποιον το πίστευε τότε, απλώς παραπέμπω στο κομμάτι λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο: «Γι' αυτούς που νομίζουν πως ο Σωκράτης δεν θα έχει ανάμειξη στα καθημερινά θέματα και πως αν ο Ολυμπιακός πάει καλά στην Ευρώπη δεν θα ασχοληθεί με τις φυσιολογικές και επακόλουθες γκέλες στην Ελλάδα, να του πούμε συγχαρητήρια για την αφέλειά του και να του διευκρινίσουμε πως τα παιδιά δεν τα φέρνει ο πελαργός. Εξις δευτέρα φύσις, έλεγαν οι αρχαίοι και στην περίπτωση του Ολυμπιακού, όπως κάποτε του ΠΑΟ με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, το να μην πάρει την κατάσταση στα χέρια του ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης αν κάτι στραβώσει μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας». Αυτά έγραφα τότε. Ομολογώ πως έπεσα έξω στο χρονικό διάστημα επειδή, όπως οι περισσότεροι θαρρώ, νόμιζα πως ο Τάκης Λεμονής θα απομακρυνθεί αμέσως μετά την πρώτη σοβαρή γκέλα ή κάποιο στραβοπάτημα στην Ευρώπη.

Αντεξε όμως. Και όχι μόνο άντεξε, αλλά οδήγησε τον σύλλογο στην πιο αξιοπρόσεκτη εμφάνιση στην Ευρώπη στην ιστορία του, με δύο νίκες εκτός έδρας και πρόκριση. Και στο Κύπελλο κατάφερε, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός δεν κατέβει στα επόμενα ματς, να έχει να παινεύεται για το 4-0 επί του Παναθηναϊκού. Οσο για το πρωτάθλημα, είναι έναν πόντο πίσω, με έξι ματς ακόμα μπροστά. Αν όλα αυτά οδηγούν στο εύκολο συμπέρασμα πως έπρεπε να απομακρυνθεί, τότε καλό είναι να πάρει κάποιο τηλέφωνο ο Σωκράτης στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και να του πει δύο λογάκια. Γιατί αυτός ο περίεργος Ιταλός ασχολείται πολύ με την πολιτική και έχει αφήσει τη Μίλαν στο έλεος του Θεού. Κρατά τον Αντσελότι, που έχει την ομάδα τέταρτη και εκτός κάθε διοργάνωσης, και θα τον διατηρήσει, λέει, ακόμα κι αν δεν βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά απλώς στο ΟΥΕΦΑ!

Για να σοβαρευτούμε λίγο: αυτό που έγινε με τον Λεμονή έχει μόνο μία λέξη για να επεξηγηθεί: αχαριστία! Οτιδήποτε άλλο προσπαθήσει να αναλύσει κανείς χάνει το δίκιο των επιχειρημάτων του. Φυσικά ευθύνη έχει ο ίδιος ο κόουτς που δεν άκουσε αυτούς που τον συμβούλευαν να παραιτηθεί καβάλα στο άλογο τη νύχτα του θριάμβου στη Ρώμη ή της πρόκρισης με τη Βέρντερ. Ακόμα κι όταν ήταν πρωταθλητής χειμώνα με όλες τις αντιξοότητες. Τώρα είναι αργά για να αναρωτηθεί αν έβρεξε χθες ή απλώς τον έφτυσαν!