Κανείς δεν γλίτωσε από την ψύχωση

Στον Ολυμπιακό η ψύχωση για τον τίτλο είναι γνωστή. Ο Σρέτσκο Κάτανετς τη σχηματοποίησε, αλλά δεν τη βίωσε μόνος. Οποιος προπονητής δεν μπορεί να ταυτιστεί με αυτή πέφτει στον Καιάδα. Ο Λεμονής έχει βιώσει και στο παρελθόν την αχαριστία στου Ρέντη.

Θυμίζω πως το 2002 απομακρύνθηκε μετά το 6-2 επί της Λεβερκούζεν, γιατί είχε μεσολαβήσει το 3-0 από τη Μακάμπι. Φυσικά είχε προλάβει να πάρει δύο πρωταθλήματα και να χαρίσει στον Ολυμπιακό τη μεγαλύτερη νίκη του (τουλάχιστον με οπαδικά κριτήρια ): το 1-4 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με τον ΠΑΟ. Τώρα έφτασε την ομάδα στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, παίζοντας στα ίσα τη Ρεάλ στη Μαδρίτη και νικώντας στη Βρέμη και τη Ρώμη, αποβάλλοντας οριστικά τον εφιάλτη του «διπλού» στα εκτός έδρας ματς. Είναι ένα βαθμό πίσω από τον πρωτοπόρο ΠΑΟ, τον οποίο «διέλυσε» 4-0 στο Κύπελλο, στο οποίο παραμένει το φαβορί! Η λογική, έλεγαν οι παλιοί, τελειώνει εκεί που αρχίζει ο Στρατός.

Στο ποδόσφαιρο μάλλον πρέπει να παραλλαχθεί στο «η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζει να ασχολείται ο Σωκράτης με τους προπονητές». Και είναι κρίμα για τον Λεμονή να μην μπορεί να χαλαρώσει και να απολαύσει μία χρονιά, στην οποία έχει δώσει και τον εαυτό του για την ομάδα!

Ο σερ Αλεξ ζήλεψε τη διαφήμιση...

Το όνειρο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για επανάληψη του τρεμπλ του 1999 «ναυάγησε» χθες από την τορπίλη που της έριξε η Πόρτσμουθ. Ομως χάρη στον σερ Αλεξ Φέργκιουσον, οι διαιτητολάγνοι στην Ελλάδα μπορούν επιτέλους να αισθάνονται δικαιωμένοι! Και αυτό γιατί ο πιο πετυχημένος Βρετανός τεχνικός όλων των εποχών έκανε ανοιχτή επίθεση στον διαιτητή τού ματς για το πέναλτι που καταλόγισε υπέρ της Πόρτσμουθ, αποβάλλοντας ταυτόχρονα τον γκολκίπερ Κούζακ, αλλά και για ένα άλλο πέναλτι που δεν έδωσε υπέρ του Ρονάλντο. Στη συνέχεια, όμως, ξεπερνώντας και τον καλύτερο Ελληνα συνάδελφό του άνοιξε πυρ κατά του αντίστοιχου Ψυχομάνη, του Κιθ Χάκετ: «Δεν προσφέρει τίποτα στο άθλημα, δεν ελέγχει καλά τους διαιτητές, έχει κάποιους δικούς του που τους ευνοεί και παίζουν συνέχεια». Η διαφήμιση της Aegean με τους Ελληνάρες που τσακώνονται στο Λονδίνο, εκτός από απόλυτα επιτυχημένη φαίνεται πως έκανε και τον φλεγματικό σερ Αλεξ να ζηλέψει τις αντιδράσεις μας! Και είπε να το κάνει όπως εμείς!

Φυσικά, αν κάποιος έβλεπε το ματς θα αντιλαμβανόταν πως απλώς η Γιουνάιτεντ έχασε τόσες ευκαιρίες που δεν θα χρειαζόταν κανένα διαιτητή για δικαιολογία, για την πρώτη εντός έδρας ήττα της από τους «πομπέις» εδώ και μισό αιώνα. Ναι, το πέναλτι στον Πορτογάλο ήταν και δεν δόθηκε. Ναι, το πέναλτι στον Μπάρος ήταν μεν, αλλά ίσως έπρεπε να δοθεί κίτρινη κάρτα στον Κούζακ και όχι κόκκινη. Ε, και; Η εικόνα του ματς δεν αλλάζει και είναι άδικο για τον Χάρι Ρέντναπ, που έκανε και στο παρελθόν δύο «κηδείες» στη Γιουνάιτεντ με την Μπόρνμουθ το 1983 και τη Γουέστ Χαμ το 2001. Αυτό που κάνει διαφορά, όμως, ανάμεσα στο βαθιά αρρωστημένο περιβάλλον της Ελλάδας και στο ακόμα ευρισκόμενο σε επίπεδο μόλυνσης βρετανικό είναι η αντίδραση των ΜΜΕ σε αυτές τις παιδιάστικες δικαιολογίες. Ηδη με το που έκανε τις δηλώσεις, οι σχολιαστές στο Sky sports, όταν τις μετέδωσε μαζί με τις φάσεις, υπογράμμισαν πως είναι υπερβολικές και άδικες για την επιτυχία της Πόρτσμουθ. Ο παλιός άσος της Αρσεναλ και της Σέλτικ, Τσάρλι Νίκολας, που είναι πια σχολιαστής, τόνισε πως δεν πίστευε ποτέ πως θα έβλεπε τον σερ Αλεξ τόσο… οφσάιντ, μια και δεν είδε τίποτα εξωφρενικό σε αυτά που έγιναν. Στην Ελλάδα τι θα γινόταν; Αφήστε το καλύτερα… Η διαφορά, λοιπόν, είναι όχι μόνο στο τι λέγεται, το οποίο είναι πλέον παγκόσμια απόρροια της ανάγκης και της πίεσης για νίκες σε κάθε μεγάλο κλαμπ, αλλά κυρίως στο πώς αντιμετωπίζεται. Αν ο Τύπος έχει μετατραπεί οικειοθελώς σε άρμα μάχης που μπαίνει για να ισοπεδώσει οποιαδήποτε αλήθεια στο καλό του… συλλόγου που (νομίζουν πως) υπηρετούν αυτοί που λειτουργούν σαν άτυποι παράγοντες των ομάδων, τότε η εικόνα είναι η ελληνική γραφικότητα. Οσο για τον Φέργκιουσον, που ποτέ δεν υπήρξε γενναιόδωρος στην ήττα, είναι φανερό πως η χθεσινή παράστασή του αφορούσε κυρίως τα επόμενα ματς. Ο σερ Ματ Μπάσμπι όταν ρωτήθηκε κάποτε τι σημασία έχει για την ομάδα αν ο διαιτητής είναι καλός ή όχι, απάντησε το αυτονόητο: αν είσαι ομάδα γεννημένη για πρωταθλητισμό, οφείλεις να νικήσεις και τον διαιτητή, κάνοντάς τον να εκτεθεί για να σε λυγίσει. Ο σερ Αλεξ, αντίθετα, φαίνεται πως έμαθε πια καλά το κακό παράδειγμα που έφεραν πέραν της Μάγχης, μαζί με τα δεκάδες καλά φυσικά, ο Βενγκέρ, ο Ουγέ, ο Μπενίτεθ και κυρίως ο Μουρίνιο!