Ο μοιραίος κατήφορος συνεχίζεται για την Φόρεστ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ποτέ στο παρελθόν ομάδα που έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν βρέθηκε στην τρίτη κατηγορία της χώρας της. Oλα δείχνουν πως σε λίγες εβδομάδες αυτό το στατιστικό δεν θα υπάρχει. Το βράδυ της Τετάρτης, την ώρα που Μίλαν, Ιντερ και Μπάγερν πάλευαν στο δρόμο που οδηγεί στο φετινό τελικό της Κωνσταντινούπολης, μία τέταρτη (πρώην) βασίλισσα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο. Η Νότιγχαμ Φόρεστ, χάνοντας στο Κόβεντρι, έμεινε προτελευταία στην (κάποτε δεύτερη εθνική) Τσάμπιονσιπ και πολύ δύσκολα κάτι μπορεί να αλλάξει. Η ομάδα που στα τέλη της δεκαετίας του 70 έκανε τη μεγαλύτερη επανάσταση είναι τραγική αγωνιστικά και μόνο ένα θαύμα τη σώζει.

Η Φόρεστ το 1975 ήταν σε παρόμοια με τη σημερινή κατάσταση. Μόνο που τότε υπήρχε ο Μπράιαν Κλαφ! Ο χαρισματικός προπονητής μπόρεσε να τη σώσει και δύο σεζόν μετά, αλλάζοντας τα πάντα, να την οδηγήσει στην πρώτη κατηγορία. Το 1977-78, η Νότιγχαμ πήρε το πρωτάθλημα και αμέσως μετά σε διαδοχικές χρονιές το Κύπελλο Πρωταθλητριών! Πρώτα με την Μάλμε το 79 στο Μόναχο, ύστερα με το Αμβούργο στη Μαδρίτη το 1980. Το σκορ ίδιο, 1-0 το στυλ όχι θελκτικό, αλλά άκρως αποτελεσματικό. Μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρώπη που να διαθέτει περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους από εγχώρια πρωταθλήματα!

Εκείνες τις χρονιές η Φόρεστ ήταν σκληρό καρύδι για να τη λυγίσει κάποιος. Διατηρήθηκε 42 ματς αήττητη από τον Νοέμβρη του 1977, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1978 στο αγγλικό πρωτάθλημα, ρεκόρ που χρειάστηκε να περάσουν 27 χρόνια για να καταρρίψει η Αρσεναλ. Με τη διαφορά ότι τότε έπαιρνες πρωτάθλημα με οκτώ και εννιά ήττες, γιατί υπήρχαν επτά ομάδες τουλάχιστον που το διεκδικούσαν. Και μην ξεχνάμε πως εκείνη την εποχή οι Αγγλοι κυριαρχούσαν και στα Κύπελλα Ευρώπης!

Η Νότιγχαμ Φόρεστ του Κλαφ παραμένει η τελευταία ομάδα από την αγγλοσαξωνική Ευρώπη, η οποία πήρε σερί Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης. Μονάχα η Μίλαν άλλωστε ευτύχησε να κάνει κάτι ανάλογο από το 1980 και μετά. Το μυστικό της επιτυχίας βρισκόταν στο δίδυμο Κλαφ και Τέιλορ, τους προπονητές που οδήγησαν και την Ντέρμπι Κάουντι από τη Β΄κατηγορία στον τίτλο μέσα σε τρία χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 70.

Υπάρχει ένας μύθος γύρω από την Φόρεστ που χτίστηκε μέσα από διηγήσεις της εποχής και ήθελε την ομάδα να βασίζεται σε τρεχαλατζήδες ποδοσφαιριστές και όχι σε μεταγραφές. Λάθος. Ο Κλαφ είχε την ικανότητα να μετατρέπει μέτριους παίκτες σε πρωταγωνιστές, αλλά ήξερε και να ανοίγει το καρνέ των επιταγών, όταν χρειαζόταν. Ο Πίτερ Σίλτον κόστισε όσο κανένας άλλος τότε στον κόσμο, για να αφήσει την Στόουκ Σίτι και να μεταγραφεί στο «Σίτι Γκράουντ». Για το παιδί θαύμα της Μπέρμιγχαμ, τον Τρέβορ Φράνσις, έσπασε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου λιρών τον Φλεβάρη του 1979, για να τον εντάξει στην ομάδα του ο Κλαφ. Και είδε στο πρόσωπο του Αρτσι Γκέμιλ, του Σκωτσέζου χαφ με τα ατελείωτα πνευμόνια τον οποίο είχε και στην Ντέρμπι, τον άνθρωπο που θα κυκλοφορούσε σωστά την μπάλα. Φυσικά, ο μύθος του χτίστηκε πάνω στην ικανότητα να αλλάζει θέση σε παίκτες όπως ο φορ Κένι Μπερνς, που έγινε σέντερ μπακ και πήρε και τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς το 78, ή ο χαφ Φράνκι Κλαρκ που έγινε πολλές φορές μπακ!

Είχε ακόμη την ικανότητα να αλλάζει τη διάθεση αυτών που με άλλους προπονητές ήταν ανήσυχα πνεύματα. Ο Τζον Ρόμπερτσον, υπέρβαρος και ράθυμος το 75, έγινε ο καλύτερος εξτρέμ στη Βρετανία και δικό του γκολ χάρισε το δεύτερο Κύπελλο το 80 στην Μαδρίτη. Αγόρασε τον «τελειωμένο» Λάρι Λόιντ από τη Λίβερπουλ και πέρασε στα χέρια του δεύτερη νιότη!

Η Φόρεστ, όλα τα χρόνια που έμεινε στον πάγκο της ο Κλαφ, ήταν υπολογίσιμη δύναμη. Σχεδόν όλα, για να ακριβολογούμε. Το 1992, έχοντας πέσει στη δίνη του αλκοολισμού, δεν ήταν πια ο ίδιος. Ανακοίνωσε ότι θα ήταν η τελευταία χρονιά του, η ομάδα έπεσε τελευταία και χωρίς νεύρο, τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τα λάθη, κυρίως οικονομικά, έφεραν το σύλλογο στα όρια της χρεωκοπίας. Παρά τη σύντομη επιστροφή σε πρωταγωνιστικό ρόλο το 95, που οδήγησε σε ευρωπαϊκή έξοδο, υπό τον Φράνκ Κλαρκ η μοίρα έμοιαζε προδιαγεγραμμένη.

Το 99 έπεσε και από τότε, παρά την αλυσίδα προπονητών (Ατκινσον, Πλατ, Χαρτ, Κινίαρ), δεν ξαναβρήκε το δρόμο της. Το χειρότερο διαγράφεται πια τώρα στον ορίζοντα. Μετά από 54 χρόνια, η Φόρεστ πηγαίνει ολοταχώς για την τρίτη εθνική! Ο Γκάρι Μέγκσον, που ανέλαβε πρόσφατα, έκανε θαύματα στην Γουέστ Μπρόμιτς Αλμπιον όμως είναι πολύ αργά για να σώσει την ομάδα. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν διλήμματα. Τα λάθη πληρώνονται. Ακριβά.