Tο φοβήθηκε και φάνηκε αμέσως

Για να μην ξεχνιόμαστε, επειδή άκουσα αυτές τις μέρες -και ειδικότερα χθες λίγο πριν από τον αγώνα- πολλά που αφορούσαν τις κακές σχέσεις του Γκραντ με τους παίκτες, την κακή ψυχολογία της Τσέλσι, τη δυστοκία της στο σκοράρισμα, την έλλειψη αυτοματισμών και ένα σωρό σαχλαμάρες: μιλάμε για μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, δουλεμένη τρία χρόνια τώρα από τον Μουρίνιο, που τελευταία φορά έχασε πριν από σχεδόν 80 ματς στο γήπεδό της στην Πρέμιερ Λιγκ, όταν ακόμη είχε προπονητή τον Ρανιέρι, το 2004. Μιλάμε ακόμη για μία ομάδα που στην Ευρώπη, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ (που έχει βρει το κουμπί της), την έχει αποκλείσει μόνο η Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιο στα καλά του!

Αυτή την ομάδα έπρεπε να αποκλείσει χθες ο Ολυμπιακός, γι' αυτό και επιμένω πως ο πήχης ήταν ψηλά και απλώς πέρασε από κάτω! Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η ήττα με 3-0 (η οποία, αν δεν τραβούσε χειρόφρενο η αγγλική ομάδα, μπορεί να ήταν και μεγαλύτερη) και αλλά πως ο Ολυμπιακός εντόπισε εδώ πολύ καιρό τα μείον της Τσέλσι χωρίς να αναλύσει -όπως φάνηκε- τα συν της. Οποια ομάδα δεν αντιλαμβάνεται σε αγγλική έδρα πως αν δεχτεί γκολ στο πρώτο πεντάλεπτο είναι χαμένη από χέρι, τότε φυσιολογικά έρχεται το τέλος. Ο Ολυμπιακός φοβήθηκε πολύ και φάνηκε. Μπήκε με τρακ και μόλις ο Μπάλακ βρήκε τον τρόπο να στείλει την μπάλα στα δίχτυα, τότε ήταν φανερό πως δεν υπήρχε δεύτερο πλάνο! Η Τσέλσι έτρεξε πολύ παραπάνω στο πρώτο μέρος, πρέσαρε ανελέητα και είχε μάθει το ποίημά της πολύ καλά! Εχοντας δει τα όποια λάθη της πρώτης αναμέτρησης, ο Γκραντ -και ο βοηθός του (ο Κλαρκ, που έμαθε πάρα πολλά στη θητεία του με τον Μουρίνιο)- δούλεψε πάνω στην εικόνα του Ολυμπιακού της Ευρώπης και δεν άφησε τον Κοβάσεβιτς να πάρει την μπάλα, πρέσαρε κλείνοντας τα άκρα, δεν έδωσε χρόνο στην ελληνική ομάδα να κρατήσει μπάλα και από το σημείο που ο Λαμπάρντ ακολούθησε την ενέργεια του Ντρογκμπά και πλάσαρε ανενόχλητος για το 2-0 η σεμνή τελετή είχε λήξει. Οταν πια στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπελούτσι μπήκε και βελτίωσε την εικόνα, τα πάντα είχαν χαθεί, όμως εδώ δεν μπορεί να ρίξει κανείς ευθύνες στον Λεμονή, γιατί αν ξεκινούσε με τον Αργεντινό και έχανε τη μάχη των χαφ, τότε θα έπεφταν όλοι πάνω του να τον κατασπαράξουν.

Η Τσέλσι όταν πιάνει ρυθμό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα από ελληνική ομάδα, αλλά και από τις περισσότερες στην Ευρώπη. Ομως όταν δεν πατάς την άλλη περιοχή και περιμένεις στην περιοχή σου, τότε μοιραία έρχεται η ήττα και για την ακρίβεια η συντριβή!

Τι μένει τελικά σαν εικόνα από τη χθεσινή ολοκλήρωση της παρουσίας του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ; Αυτό που λέγαμε την επόμενη μέρα της κλήρωσης στο Μόντε Κάρλο το έκανε πραγματικότητα. Ξεπέρασε τον εαυτό του και πάλεψε μέσα και έξω σε όλα τα ματς. Σε όλα; Οχι, δυστυχώς. Στο πιο κρίσιμο από όλα, αυτό που έγινε χθες στο Λονδίνο, ο Ολυμπιακός έβγαλε από το ντουλάπι το παλιό του ξεθωριασμένο κοστούμι, αυτό που επί χρόνια φορούσε και δεν μπορούσε να κάνει νίκη εκτός έδρας. Οχι πως θα του έφτανε χθες, ακόμη και αν έπιανε απόδοση ανάλογη της Μαδρίτης ή της Βρέμης, αφού η Τσέλσι δεν παίζεται εύκολα. Ομως θα ικανοποιούσε πολύ περισσότερο τον κόσμο του, αυτόν που δεν σταμάτησε χθες να φωνάζει ούτε στο 0-3.