Μια ζημιά που μελλοντικά θα εκτιμηθεί το μέγεθός της

Η παρουσία των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης από το 1959 μέχρι σήμερα έχει τεράστια γκάμα σε αποκλεισμούς. Μεγάλες ήττες, μικρές ήττες, δίκαιες ήττες, άδικες ήττες. Ματς που παλέψαμε, που φτάσαμε κοντά σε προκρίσεις, που λεπτομέρειες μπορεί να στέρησαν την υπέρβαση. Σπάνια όμως βρίσκουμε τόσο τσάμπα αποκλεισμό όπως αυτόν του Παναθηναϊκού με τη Ρέιντζερς. Ο Ηρακλής κατάφερε κάτι ανάλογο με τη Βίσλα πέρυσι. Κάποτε, το 1972, ο ΠΑΟΚ με τη Ραπίντ Βιέννης, όταν το 0-0 του «Χάναπι» το πέταξε στα σκουπίδια με το 2-2 στην Τούμπα.

Μία άλλη φορά ο Ολυμπιακός το 1989 με την Οσέρ έμεινε στο 1-1 στο στάδιο Καραϊσκάκη και κυνηγούσε χίμαιρες στη ρεβάνς. Το 0-0 χωρίς να κάνει φάση η αντίπαλός του απέδειξε πόσο του κόστισε η ατολμία... Η ΑΕΚ το 1975 δέχτηκε ένα γκολ στο πρώτο λεπτό από την Ιντερ Μπρατισλάβας στη Νέα Φιλαδέλφεια και παρά το ότι πέτυχε τρία γκολ αποκλείστηκε από το 0-2 του πρώτου ματς. Και η μνήμη βρίσκει και για τον Παναθηναϊκό μία ακόμα περίπτωση που, αν και καταφανώς καλύτερος, αυτοκτόνησε. Το '73 έχασε από την Μπέογκραντ 2-1 μέσα στη Λεωφόρο, πήγε στο Βελιγράδι, σκόραρε με τον αείμνηστο Ντεμέλο και παρά τις ευκαιρίες που είχε αποκλείστηκε στα εκτός έδρας γκολ!

Η βραδιά της Πέμπτης, όμως, ήταν μαχαιριά. Για τους φίλους του Παναθηναϊκού, για τους παίκτες του, για την ίδια τη χώρα στη γενική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Η νίκη του θα μας έδινε μία ώθηση ακόμα. Μπόνους δεν υπήρχε ακόμα, αλλά η προοπτική της κόντρας με τη Βέρντερ Βρέμης άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας. Αν έκανε μία νίκη και μία ήττα περνώντας, θα εισέπραττε και το μπόνους της πρόκρισης, που στο ΟΥΕΦΑ μετρά από την προημιτελική φάση, σε αντίθεση με το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ολυμπιακός έχει ακόμα ένα ματς με την Τσέλσι, στο οποίο κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την εξέλιξη, συνεπώς θα ήμασταν ζωντανοί στο κυνήγι της 13ης θέσης που υπό προϋποθέσεις μπορεί να δώσει απευθείας συμμετοχή του πρωταθλητή στο Τσάμπιονς Λιγκ του 2009-2010. Τώρα πια, με την Αντερλεχτ να συνεχίζει, αφού εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το δώρο της Μπορντό, η Ελλάδα κάνει τον σταυρό της και περιμένει ένα θαύμα.

Για τον σύλλογο μπορεί κάποιοι να χρησιμοποιήσουν τη δικαιολογία πως τώρα θα μπορεί απερίσπαστος να στοχεύσει στον τίτλο. Οποιος το πιστεύει, μπράβο του. Ο Πεσέιρο για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν επικρίθηκε τόσο μαζικά και απολύτως σωστά κατά τη γνώμη μου. Εβλεπε την ομάδα του να πέφτει σε απόδοση, δεν κάλυψε τους χώρους με την είσοδο ενός αμυντικού χαφ, όπως ο Σιμάο που ξέρει να κρατήσει μπάλα, επέμεινε πολύ στον Ποστίγκα που δείχνει όλο και πιο πολύ πως δεν ήταν τυχαίο τελικά το ότι απέτυχε παταγωδώς σε Τότεναμ και Σεντ Ετιέν και σε τελική ανάλυση ξύπνησε μετά το 1-1, όταν πια ήταν αργά. Η Ρέιντζερς ήταν από τις πιο μέτριες ομάδες που έχουν περάσει από τη Λεωφόρο για ευρωπαϊκό ματς, αλλά η ατολμία και η ράθυμη διάθεση πληρώνονται.

Για τον ΠΑΟ η τάση του να προσπαθεί με νύχια και δόντια να κρατήσει το 1-0 σε κάθε ματς, χωρίς να ζορίζεται πολύ για δεύτερο, αρκετές φορές δεν του στοίχισε, όμως η στάμνα που πάει πολλές φορές στη βρύση κάποτε σπάει. Για τον Πορτογάλο τεχνικό η κατάκτηση του τίτλου μοιάζει μονόδρομος. Για τη διοίκηση σαν όαση που θα γλιτώσει από την καινούργια κριτική και την πίεση των διάφορων «ΠΕΚ». Για τον κόσμο του συλλόγου όμως η πίκρα μένει. Και ένας τίτλος είναι το καλύτερο βάλσαμο, πλην όμως τα τρένα της διάκρισης στην Ευρώπη περνάνε αραιά και πού. Το 2003 ο ΠΑΟ απερίσκεπτα υποβάθμισε τη ρεβάνς με την Πόρτο και αποκλείστηκε σε μία σεζόν που ακόμα και η κατάκτηση του ΟΥΕΦΑ ήταν πιθανή. Με τα χρόνια το έχουν καταλάβει όλοι. Η χαλαρότητα, με την οποία έπαιξε με τη φωτιά για να καεί τελικά προχθές, έκανε μία ζημιά που μελλοντικά θα γίνει περισσότερο αντιληπτό το μέγεθός της.