Δύο ομάδες που στην Ευρώπη μεταμορφώνονται...

Tην τελευταία φορά που η Ιντερ επισκέφτηκε το «Ανφιλντ», η Αγγλία δεν είχε ακόμη κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, η ίδια ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου, η Λίβερπουλ δεν είχε καν παίξει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης και στην κορυφή των charts οι πέντε πρώτες θέσεις ανήκαν στους Beatles. Ηταν το 1965 και το τελικό 3-1 για τη Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι έμοιαζε απίστευτο με δεδομένη τη δυναμικότητα της Ιντερ του Ελένιο Ερέρα που διέθετε Ματσόλα, Φακέτι και Κόρσο στην ενδεκάδα της. Στη ρεβάνς οι Ιταλοί γύρισαν με τη βοήθεια του Ισπανού διαιτητή Ορτίζ ντε Μεντιμπίλ το σκορ, θριαμβεύοντας 3-0 και στον τελικό πήραν ξανά το Κύπελλο. Από τότε περιμένουν να έρθει ξανά αυτή η μέρα στο Μιλάνο. Ενδιάμεσα βίωσαν την απόλυτη κυριαρχία της Μίλαν στον θεσμό. Η Λίβερπουλ σε αυτά τα 43 χρόνια έφτασε σε έντεκα ευρωπαϊκούς τελικούς κατακτώντας οκτώ τρόπαια, πέντε από αυτά στον πιο σπουδαίο θεσμό. Ομως η τωρινή Λίβερπουλ, που μόλις πριν από μερικά 24ωρα αποκλείστηκε από την Μπάρνσλεϊ μέσα στο άντρο της, με ένα γκολ στις καθυστερήσεις μπροστά από το KOP, τι τύχη μπορεί να έχει απέναντι στην αήττητη ομάδα του Καμπιονάτο; Λογικά καμία! Μόνο που η λογική συνήθως σε κάτι τέτοια ματς καταργείται. Η Λίβερπουλ και το 2005 έφτασε μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου έχοντας αποκλειστεί από την Μπέρνλι (με εκείνο το απίθανης επινόησης… αυτογκόλ του Τραορέ). Το 1984, χρονιά που κατέκτησαν πρωτάθλημα, Λιγκ Καπ και Κύπελλο Πρωταθλητριών, είχαν χάσει από την Μπράιτον που αγωνιζόταν στη Β' κατηγορία! Ακόμη και πέρυσι αν ανατρέξει κανείς, θα δει πως η αντεπίθεση μέχρι τον τελικό της Αθήνας με την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα άρχισε αμέσως μετά τις δύο κολλητές ήττες από την Αρσεναλ στο «Ανφιλντ» για το Κύπελλο (3-1) και το Λιγκ Καπ (6-3). Με μία τεράστια διαφορά παρ' όλα αυτά: ο πάγκος του προπονητή σε καμία από τις προηγούμενες περιπτώσεις δεν έτριζε. Αντίθετα αυτή την ώρα ο Μπενίτεθ νιώθει πιο μεγάλη πίεση από οποιαδήποτε άλλη στιγμή και μία ακόμη αποτυχία, ειδικά με την ομάδα να μην πείθει, ίσως βάλει τέλος στην παρουσία του στο Μέρσεϊσαϊντ.

Η Ιντερ, από την άλλη πλευρά, νιώθει πως ίσως φέτος είναι η χρονιά της. Από το 1972, που έφτασαν στον τελικό του Ρότερνταμ και έχασαν με κάτω τα χέρια από τον Αγιαξ του Κρόιφ, οι «νερατζούρι» δεν έχουν καταφέρει να αγωνιστούν στο φινάλε της διοργάνωσης. Κάθε χρονιά αρχίζουν με όνειρα, αλλά όλο και κάποια Βαλένθια ή Βιγιαρεάλ βρίσκεται στον δρόμο τους και τον στοιχειώνει. Το 2003 πλησίασαν πιο κοντά από ποτέ στο να πετύχουν τον στόχο, αλλά η Μίλαν (ο χειρότερος εφιάλτης τους) τους απέκλεισε στα εκτός έδρας γκολ 0-0, 1-1. Ο Μαντσίνι διαθέτει ένα «οπλοστάσιο» φοβερό και ο Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την άμυνα της Λίβερπουλ, η οποία δεν εμπνέει τη σιγουριά των προηγούμενων χρόνων. Δίπλα του θα είναι ο εξαιρετικός στην Ευρώπη, Κρουζ, και ο Κρέσπο που θα κάτσει στον πάγκο θυμάται ακόμη το κάζο της Πόλης! Στα χαφ θα γίνει η μεγάλη «μάχη», με τον Τζέραρντ να παίρνει στην πλάτη την ομάδα του. Θα φτάσει αυτό απέναντι σε μία εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα; Ο Αλόνσο είναι ντεφορμέ και αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα. Ο Βιεϊρά ίσως μείνει στον πάγκο, για να μπει όταν πια ο ρυθμός πέσει στο δεύτερο ημίχρονο, με τον Καμπιάσο και τον Στάνκοβιτς να επωμίζονται την ευθύνη. Στην επίθεση, για τους «ρεντς» ο Τόρες είναι ο μοναδικός που πραγματικά έχει τη δυνατότητα να απειλήσει μία άμυνα που ξέρει να παίζει ιδανικά ζώνη με μεικτά μαρκαρίσματα και την καθοδήγηση του Κίβου.

Είναι ένα μεγάλο ματς που έχει ιδιαιτερότητες ακριβώς διότι οι δύο ομάδες στην Ευρώπη μεταμορφώνονται. Η Λίβερπουλ προς το καλύτερο και η Ιντερ προς το χειρότερο. Απόψε θα δούμε αν αυτό μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες.

Για το μηδέν κι όπου βγει

Διάβασα διάφορες αναλύσεις για το πώς και κυρίως το πού πρέπει ο Ολυμπιακός να χτυπήσει την Τσέλσι. Ελπίζω να μην τις παίρνουν πολύ στα σοβαρά στον Πειραιά. Ούτε ο Καρβάλιο είναι ο αδύναμος κρίκος, όπως οι πληροφορίες λένε ότι εντόπισαν οι σκάουτερ, ούτε το πρόβλημα της συνύπαρξης Λαμπάρντ και Μπάλακ είναι τέτοιο που να αλλάζει δραματικά την ισορροπία μιας ομάδας που έμαθε πάρα πολύ καλά από τον Ζοσέ Μουρίνιο να τραβά το σχοινί, χωρίς αυτό να σπάει στη διάρκεια του ματς. Η εικόνα των πιο πολλών αγώνων της Τσέλσι παραμένει αυτή που μάθαμε από τη μέρα που ο Πορτογάλος πέρασε το κατώφλι του «Στάμφορντ Μπριτζ» το 2004. Συμπαγής άμυνα, καλό κέντρο με ζηλευτή κυκλοφορία μπάλας, δυνατότητα εναλλαγής από 4-4-2 με ευθεία στα χαφ σε 4-2-2-2 (εκεί που παρατηρείται το πρόβλημα της συνύπαρξης Μπάλακ Λαμπάρντ) ή σε 4-2-2-1-1 όταν ο Ανελκά ή ο Ντρογκμπά έχουν κρυφό κυνηγό τον Τζο Κόουλ ή ακόμη και 4-1-4-1 όπως παρατάχτηκε σε πολλά ευρωπαϊκά ματς με μεγαλύτερη επιτυχία τη νίκη μέσα στη Βαλένθια, με τον Εσιέν κολλημένο μπροστά από τους κεντρικούς μπακ. Αυτή τη δουλειά έκανε τέλεια ο Μακελελέ τα προηγούμενα χρόνια. Οποιο τρόπο και να διαλέξει ο Γκραντ, η αλήθεια είναι πως οι ίδιοι οι παίκτες έχουν αυτοματοποιήσει το παιχνίδι τους και η επιστροφή του Τέρι δίνει ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε μία καλοδουλεμένη ομάδα. Συνεπώς ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να παρασυρθεί σε παράτολμα ρίσκα, αλλά να προσπαθήσει να εξασφαλίσει το μηδέν. Από εκεί και ύστερα όπου τον βγάλει. Το 0-0 τον αφήνει ζωντανό και στο παιχνίδι. Αν τυχόν βρεθεί πίσω στο σκορ, η συνήθης λογική της Τσέλσι, σε αντίθεση με τη Γιουνάιτεντ, είναι να «κλειδώνει» το ματς και να μην κυνηγά κι άλλα γκολ. Οπότε τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα, διότι οι χώροι δεν θα υπάρχουν. Ετσι κι αλλιώς από την πρώτη μέρα η Τσέλσι είναι φαβορί σε αυτό το ζευγάρι. Αρα κυνηγάς την τύχη σου και περιμένεις. Μόνο που χρειάζονται πολύ καλύτερες εμφανίσεις από τα τελευταία ματς.