Κάηκε στον χυλό, θα φυσάει και το γιαούρτι η ΑΕΚ

Ελάχιστες φορές θυμάμαι να υποδέχτηκε κόσμος ομάδας με τόση ανακούφιση την απομάκρυνση ενός προπονητή. Και μόνο από αυτό το γεγονός φαίνεται πόσο αποτυχημένο υπήρξε τελικά το πείραμα του «Δον Λορένσο» Φερέρ στην ΑΕΚ. Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια χιονοστιβάδα εξελίξεων, αλλά μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει η «Ενωση» από την απόφαση να χωρίσει τους δρόμους της με τον Ισπανό. Και φυσικά πια, είναι επιτακτική η ανάγκη για την επιλογή του επόμενου προπονητή. Θα είναι κάποιος που θα έρθει άμεσα με κίνδυνο να τον πάρουν τα σκάγια, αν δεν εξελιχθεί η υπόλοιπη σεζόν όπως θα ήθελαν διοίκηση, παίκτες και κόσμος; Θα είναι κάποιος που θα επιλεγεί προσεκτικά μέσα από σειρά διαδικασιών και επαφών το επόμενο διάστημα προκειμένου να αναλάβει πια από τα τέλη Μαΐου την ομάδα; Θα είναι ξένος και όνομα; Θα είναι Ελληνας ή κάποιος που έχει περάσει από την Ελλάδα στο παρελθόν, άρα θα ξέρει τη νοοτροπία; Κανένα ερώτημα δεν είναι εύκολο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα απασχολήσει τον Νικολαΐδη και τη διοίκηση της «Ενωσης» πολύ σοβαρά διότι ήδη με την περίπτωση του Φερέρ πήγαν πίσω δύο χρόνια. Τώρα κάηκε στον χυλό, θα φυσάει και το γιαούρτι!

Ενας ξένος προπονητής δεν αρκεί να έχει καλό όνομα. Πρέπει να μπορεί να καταλάβει πού πήγε να δουλέψει, τι περιμένουν από αυτόν, να συνειδητοποιήσει ότι οι συνθήκες δουλειάς θα είναι δυσανάλογες με τις απαιτήσεις που πιθανόν έχει ο κόσμος. Επίσης μεγάλη σημασία έχει αν έχει δουλέψει ξανά έξω από τη χώρα του. Γιατί σε αυτό το κομβικό σημείο εστιάζουν σπάνια οι παράγοντες. Και η προϊστορία των ξένων προπονητών στην Ελλάδα δείχνει ότι σπανιότατα κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει την τύχη του εκτός της χώρας του μπορεί να έρθει και να προσαρμοστεί στα δικά μας δεδομένα. Γιατί, είναι αλήθεια, ότι έχουμε έναν ιδιότυπο σοβινισμό σχετικά με την Ελλάδα. Πιστεύουμε ότι είναι ο ωραιότερος τόπος στη Γη και αποδεχόμαστε εύκολα το γεγονός πως ένας Ελληνας δεν μπορεί να συνηθίσει (ακόμα και με ηγεμονικό συμβόλαιο, όπως ο Γεωργάτος στην Ιντερ) τη ζωή σε μία μουντή πόλη, αλλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως ένας Σκανδιναβός θέλει να φύγει από την ηλιόλουστη χώρα μας και προτιμά τη Γερμανία, για παράδειγμα, επειδή η γυναίκα και τα παιδιά του δεν περνάνε καλά! Ειδικά στους προπονητές τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, όταν κάποιος μεγάλης ηλικίας άνθρωπος, που δεν έχει μικρά παιδιά και μία οικογένεια μαζί του, πρέπει να μείνει μόνος του σε έναν άλλο τόπο, όπου μιλάνε διαφορετική γλώσσα και που οι συνήθειες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες σε σχέση με ό,τι βίωνε για χρόνια. Ετσι ο Μαλεζάνι, για παράδειγμα, έμεινε μόνος του διότι η γυναίκα του δεν ερχόταν ούτε ως τουρίστρια στην Ελλάδα. Παλιότερα το ίδιο πρόβλημα υπήρξε με τον Γερμανό Τιλκόφσκι στην ΑΕΚ, τον Αγγλο Μπομπ Χάουτον, που έχοντας οδηγήσει τη Μάλμε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών υπέγραψε ένα εκπληκτικό συμβόλαιο με τον Εθνικό και τον άφησε στα κρύα του λουτρού ένα πρωί, με τον Χάουαρντ Κένταλ, που είχε πρόβλημα με τον γιο του και έφυγε σε τρεις μήνες από τη Skoda Ξάνθη, με τον μποέμ Αρι Χάαν που, για να μη χωρίσει όταν η γυναίκα του έφυγε για την Ολλανδία, ένα ωραίο πρωί τα μάζεψε από τον ΠΑΟΚ και πήγε στη Φέγενορντ. Η λίστα ατελείωτη, οι περιπτώσεις αμέτρητες.

Στην ΑΕΚ λοιπόν οφείλουν να ψάξουν και να προβληματιστούν πολύ. Ενας κοσμογυρισμένος προπονητής δεν έχει πρόβλημα, αλλά συνήθως, για να είναι τόσο… κοσμογυρισμένος, κάτι έφταιγε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που είναι και πανάκριβες. Αν πάνε σε ένα μεγάλο ξένο όνομα, ας δουν αν εκεί που δούλευε οι παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκε μιλάνε με καλά λόγια. Κάποτε ο Παναθηναϊκός τράβηξε τον πρώτο αριθμό του λαχείου, αλλά το διάβαζε… ανάποδα με τον Κροάτη Τόμισλαβ Ιβιτς. Ανθρωπος που μιλούσε πέντε γλώσσες, με τίτλους και επιτυχίες στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, στο Βέλγιο (Αντερλεχτ), στην Ολλανδία (Αγιαξ) και την Ιταλία, απολύθηκε μέσα σε 100 μέρες διότι οι παίκτες δεν τον καταλάβαιναν. Πήγε στην Πόρτο, σάρωσε τα πάντα, πήγε σε Παρί, Μαρσέιγ, Μπενφίκα και προκρίθηκε με την εθνική Κροατίας στα τελικά του Euro ’96 και ακόμα και σήμερα οι παίκτες του ΠΑΟ που συνεργάστηκαν μαζί του έστω και τρεις μήνες πίνουν νερό στο όνομά του. Θυμάστε, πιθανολογώ, ένα άρθρο του Δημήτρη Σαραβάκου σχετικά με το πόσο ένας ποδοσφαιριστής ξέρει να εκτιμήσει τη δουλειά ενός προπονητή από την πρώτη εβδομάδα!

Με τον Φερέρ, αν ρωτούσαν πιο προσεκτικά στην ΑΕΚ, θα μάθαιναν ότι ακόμα και στην Μπέτις είχε τις κόντρες του. Επίσης είμαι βέβαιος ότι αρκετοί από τους έμπειρους παίκτες που έπαιξαν πέρυσι και φέτος στην «Ενωση», θα άνοιγαν την καρδιά τους στον Ντέμη Νικολαΐδη εάν τους ρωτούσε για τα προβλήματα του τμήματος. Ολα αυτά οφείλει να τα αναλύσει η διοίκηση πριν κάνει την επόμενη κίνηση. Και να σκεφτεί ακόμη και την πιθανότητα κάποιου παλιού παίκτη της «Ενωσης», που να κάνει γκελ το όνομά του στον κόσμο, αλλά που έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής ως προπονητής. Ο Τιμούρ Κετσπάγια είναι το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό, με έναν αναβαθμισμένο Σαβέβσκι δίπλα του. Οποια και να είναι η απόφαση πάντως, η απομάκρυνση Φερέρ έμοιαζε και ήταν επιβεβλημένη. Για μένα, άργησε κιόλας, το έγραφα και χτες. Και τελικά αυτό που σημείωνε χτες ο Καρπετόπουλος, εξηγώντας το φαινόμενο Κάρλος Μπιάνκι, είναι και το απόλυτα σωστό σχετικά με τους προπονητές: άλλο ικανός και άλλο κατάλληλος προπονητής!