Αποκατέστησε την αδικία για την ομάδα και για τον εαυτό του

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ο Ακης Στολτίδης με καθυστέρηση τουλάχιστον τριών χρόνων κλήθηκε στην Εθνική ομάδα και ο Ρεχάγκελ διόρθωσε μία εξόφθαλμη αδικία.

Το ευχάριστο είναι ότι ο μέσος του Ολυμπιακού έχει την ευκαιρία να δείξει πως σωστά φώναζαν όλοι για την περίπτωσή του ώστε να είναι ανάμεσα στους 23 που θα ταξιδέψουν στο Euro. Μαζί του όμως -και αυτό είναι εξίσου ευχάριστο- την πόρτα της Εθνικής διαβαίνουν ο Παπασταθόπουλος, ο Μάκος, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, ο Χριστοδουλόπουλος και ο Μελίσσης. Μοιάζει αδιανόητο, αφού επί Ρεχάγκελ σπάνια άνοιγε η πόρτα για να δοκιμαστούν τόσοι καινούργιοι, αλλά είναι ευπρόσδεκτο. Και ακριβώς έτσι πρέπει να το κρίνουμε. Ως ακόμα μία προσφορά του Γερμανού στην Εθνική ομάδα, αφού και να αποφασίσει στο τέλος του μήνα πως δεν θα συνεχίσει, ήδη έχει γίνει το πρώτο βήμα ανανέωσης του ρόστερ για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010.

Ο Στολτίδης φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις. Η δουλειά που κάνει στα χαφ του Ολυμπιακού φέτος, δηλαδή πιο παραγωγική και λιγότερο τρεχαλατζήδικη, είναι αυτό που θέλει η Εθνική ομάδα. Εναν Στολτίδη που θα προσθέσει ποιότητα και θα δώσει ανάσες στον Μπασινά και τον Κατσουράνη. Θα έχει η ομάδα ακόμα έναν αμυντικό χαφ με πείρα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω αν χάθηκαν αυτά τα πολύτιμα χρόνια, αφού δεν ωφελεί σε τίποτα. Εκείνο που ξέρω είναι πως ο... ξεροκέφαλος Οτο σε μία κρίσιμη στιγμή, όπως είχε κάνει το 2003 με Καψή και Κατσουράνη καλώντας τους στην Εθνική ομάδα, αποκαθιστά την αδικία προς όφελος της ομάδας και όχι του εγωισμού του. Και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Η νέα γενιά μπορεί να πάρει τώρα ευκαιρίες, αλλά να μην είναι κάποιος από αυτούς στις άμεσες επιλογές του Euro. Αν και ο Παπασταθόπουλος για μένα «φωνάζει» από μακριά πως το δικαιούται. Οπως και ο Παπαδόπουλος, που φέτος κάνει άψογη χρονιά και αλληλοσυμπληρώνει τον παρτενέρ του (Ρονάλντο Γκιάρο) καταπληκτικά. Ο Μάκος είναι ο επόμενος Κατσουράνης και τα δυσεύρετα προσόντα του θα εκτιμηθούν ακόμα περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου. Ο Χριστοδουλόπουλος επίσης έχει κάθε δυνατότητα να πείσει πως αξίζει μια ευκαιρία, αλλά για τη δική του περίπτωση θα εξαρτηθούν πολλά από το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεται σε λίγο καιρό ο Σαμαράς, αλλά και ο Μάντζιος, που αγωνιζόμενος σε ομάδα της Μπουντεσλίγκα θα παρακολουθείται στενά από τον Ρεχάγκελ και τον Τοπαλίδη.
Οσο για τον Μελίσση, θα είναι χρήσιμο να πάρει εμπειρίες και να είναι εκεί όταν από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα προχωρήσει ακόμα πιο πολύ η ανανέωση του υλικού.

Ο Νίκος Σπυρόπουλος στην πρώτη του κλήση ως παίκτης του Παναθηναϊκού θα διαπιστώσει πόσο πιο εύκολα θα τον εμπιστευτεί τώρα ο προπονητής του. Ακούγεται σκληρό, αλλά η μοίρα των διεθνών είναι η ίδια σχεδόν παντού, με τον Γκρόσο να γίνεται βασικός ως παίκτης της Ιντερ και όχι της Περούτζια στην εθνική Ιταλίας, τον Ρίο Φέρντιναντ να καλείται στην εθνική Αγγλίας όταν πήγε στη Λιντς και όχι ως σέντερ μπακ της Γουέστ Χαμ, όπως και ο Χούντελαρ, που ως φορ της Χέρενφεν έμενε στην Ελπίδων και με το που πήγε στον Αγιαξ μπήκε στα πλάνα του Φαν Μπάστεν.

Οι επιστροφές του Παντελή Καφέ και του Παναγιώτη Λαγού επίσης κρίνονται λογικές και γεμίζουν αισιοδοξία ότι ο Ρεχάγκελ δεν λειτουργεί με αυτόματο πιλότο, αλλά παρακολουθώντας (δέχομαι την επιφύλαξη πως το κάνει ο Τοπαλίδης) πολύ τα τεκταινόμενα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κούρσα για τον τίτλο. Οσο για τους δύο τερματοφύλακες που θα παλέψουν για την τρίτη θέση στο ρόστερ, δεν μπορώ να διαλέξω. Χαίρομαι και για τους δύο γιατί είναι αδαμάντινοι χαρακτήρες. Ο Κοτσόλης έχει πείρα, άργησε να κάνει την καριέρα που έδειχνε το ξεκίνημά του και τουλάχιστον πέρυσι με το Κύπελλο στη Λάρισα ένιωσε δικαιωμένος που επέλεξε να φύγει από την Αθήνα. Ο Μιχαηλίδης με το πρωτάθλημα που κάνει μοιάζει να έχει αυτή τη στιγμή μικρό προβάδισμα. Και το ταξίδι στην Αυστρία θα είναι, για όποιον επιλεγεί, εμπειρία ζωής αλλά και δικαίωση για τα ρίσκα που πήρε στην καριέρα του.