Μάλλιασε η γλώσσα μου

Η νίκη ήρθε στο Καυταντζόγλειο και ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά στη βαθμολογία στο τέλος του πρώτου γύρου. Αυτό που έχει σημασία, τώρα, είναι να μπορέσει την Κυριακή, με μια σύνθεση αρκετά πλήρη ύστερα από πολύ καιρό, να γίνει για τα καλά «αφεντικό» του πρωταθλήματος. Οι ενισχύσεις σίγουρα θα δυναμώσουν το ρόστερ, αλλά για μένα είναι αναγκαίες κάποιες ακόμα προσθήκες. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στον αγώνα με τον Ηρακλή. Οπως φάνηκαν και άλλα κουσούρια κι ας είναι όλοι ήσυχοι. Μπορεί ο Θρύλος να έκανε το πρώτο «διπλό» εκτός Αθηνών, όμως ταλαιπωρήθηκε σε ένα ματς που έπρεπε να το έχει «καθαρίσει» από το πρώτο μισάωρο. Δεν το έκανε, έμεινε πίσω στο σκορ, χρειάστηκε να κάνει την υπέρβαση βάζοντας δύο γκολ σε τρία λεπτά. Τι έγινε μετά; Αρχισε να δείχνει και πάλι τις γνωστές αδυναμίες που έχει στην άμυνα. Αν κανονικά ο βοηθός άφηνε το γκολ να μετρήσει, θα παιδευόταν από το 82' έως το τέλος του αγώνα να κερδίσει ένα ματς που είχε γυρίσει. Αρα κάποια χούγια πρέπει να κοπούν. Οπως αυτό του να μπαίνουμε δυνατά, μετά να είμαστε μέτριοι, να κάνουμε το «μπαμ», να φτάνουμε σε δύο γκολ μέσα σε λίγο χρόνο και μετά να ξαναπαίζουμε τη ρώσικη ρουλέτα. Θεωρώ πως στην απόδοση χρειάζεται μεγαλύτερη σοβαρότητα και σταθερότητα για να μην εμφανίζονται τέτοια φαινόμενα. Κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και επιθετικός. Ο Κοβάσεβιτς τα έχει καταφέρει περίφημα, αλλά χρειάζεται κι άλλη προσθήκη στην επίθεση για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.

Για τον Μπελούτσι είναι περιττό να πω εγώ πολλά.

Είναι παίκτης που θα δώσει πάρα πολλές λύσεις στο κέντρο, από κάθε άποψη. Βοηθάει και στην ανασταλτική λειτουργία, αλλά το δυνατό του ρεπερτόριο έχει να κάνει με τη δημιουργία του παιχνιδιού. Ενας σύγχρονος χαφ που βοηθάει με τα πολλά γκολ που βάζει και ταυτόχρονα δημιουργεί. Θεωρώ πως μεταγραφικά χρειάζονται δυο-τρεις προσθήκες ακόμα, ώστε ο Ολυμπιακός να έχει ένα πληρέστατο ρόστερ.