Νίκη έστω και με μισό γκολ (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

H αιώνια καραμέλα στο στόμα όλων των οπαδών είναι η επιθυμία τους να βλέπουν καλή μπάλα από την ομάδα τους. Και η υποκρισία φτάνει στα όρια της γελοιότητας, όταν κατακρίνουν τους αντιπάλους τους. «Κερδίζουν, αλλά μπάλα δεν βλέπεις βρε παιδάκι μου», είναι η μόνιμη επωδός. Λοιπόν, τέρμα τα αστεία. Ελάχιστοι οπαδοί στον πλανήτη θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους να αποδίδει καλά, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα. Η συντριπτική πλειοψηφία επιθυμεί τη νίκη με μισό μηδέν, χωρίς να δίνει δεκάρα για τον τρόπο που οι τρεις βαθμοί θα αποκτηθούν!
Καλύτερη απόδειξη για αυτό δεν υπάρχει από τον Ολυμπιακό των τριών τελευταίων παιχνιδιών. Στην Τούμπα και στο Ηράκλειο έκανε ένα σωρό ευκαιρίες, όπως και με την ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Η απόδοση της ομάδας είναι εξαιρετική, με μοναδικό μείον αυτό του εύκολου γκολ. Που όμως σε απλά μαθηματικά σημαίνει τρεις πόνους αντί για εννέα. Αν πάντως αυτοσκοπός των οπαδών ήταν να βλέπουν καλή μπάλα, δεν θα είχαμε την γκρίνια που ακολουθεί μετά από κάθε στραβό αποτέλεσμα. Και αυτό επαναλαμβάνω δεν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο, αλλά παγκόσμιο. Με τις ελάχιστες εξαιρέσεις, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, είναι στην ποδοσφαιρική κουλτούρα τους να θέλουν συνδυασμό νίκης και θεάματος. Σε πολλά ματς του Αγιαξ, ακόμη και όταν κερδίζει, ο κόσμος αποδοκιμάζει!
Σε μία εντός έδρας ήττα της Φέγενορντ με 3-0, στην αρχή της περιόδου, ο κόσμος στο «Ντε Κάιπ» αποθέωσε τους παίκτες του Γκούλιτ, που έκαναν τα πάντα εκείνο το απόγευμα εκτός από το να… νικήσουν!
Στην Αγγλία, δεν είναι λίγες φορές που μία ομάδα έχει χειροκροτηθεί, ακόμη και αν έμεινε στην ισοπαλία, φτάνει να απέδωσε καλά ή τουλάχιστον –κάτι που είναι στη βρετανική κουλτούρα- να έδωσαν οι ποδοσφαιριστές το 100% των δυνάμεων τους. Και στη Λατινική Αμερική υπάρχουν κάποιες φορές, κυρίως στη Βραζιλία, που μία εντυπωσιακή ενέργεια θα πάρει τα εύσημα πιο συχνά από ένα γκολ. Συνήθως όμως αυτό που ενδιαφέρει τον οπαδό είναι η νίκη. Ανεξαρτήτως εμφάνισης και απόδοσης, οι τρεις πόντοι είναι πανάκεια. Και μόλις υπάρχει ντέρμπι, για τον οπαδό που… σέβεται τον εαυτό του, τότε είναι που αδιαφορεί παντελώς για τον τρόπο επίτευξης της νίκης! Αν μπορούσε να έρθει με κάλπικο πέναλτι, δέκα μέτρα έξω από την περιοχή στο τελευταίο λεπτό ή με το χέρι και να μην το δει ο διαιτητής, τότε η ηδονή είναι μεγαλύτερη!
Το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι άλλο από την προέκταση της καθημερινότητας των ανθρώπων. Είναι ένα παιχνίδι με το οποίο ταυτίζεται ο οπαδός και μέσα από τη νίκη νιώθει σημαντικότερος! Δεν του κάνει λοιπόν η απλή ικανοποίηση του καλού παιχνιδιού. Αυτό το θέλει για ένα ματς που δεν τον αφορά, όπως για παράδειγμα στο Τσέλσι-Μπαρτσελόνα. Ποιος οπαδός των «μπλαουγκράνα» είναι ικανοποιημένος που η ομάδα του συνέβαλε σε ένα από τα ωραιότερα ματς όλων των εποχών και όμως αποκλείστηκε;
Και μιας και η συζήτηση το έφερε στην καλή απόδοση, ας σταματήσει και η άλλη καραμέλα σχετικά με το ότι έχουν πέσει ποιοτικά οι μεγάλοι για αυτό και οι απώλειές τους είναι περισσότερες. Οταν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός κάνουν δέκα και έντεκα σερί νίκες, όλοι κουνάνε το κεφάλι και λένε πως έχει πέσει το επίπεδο των υπόλοιπων και πως το πρωτάθλημα είναι περίπατος! Οταν κάνουν ελάχιστες νίκες, όπως φέτος, τότε τους αναθεματίζουν γιατί έριξαν αυτοί το επίπεδό τους και δεν ανέβηκαν οι άλλοι! Μονά ζυγά χαμένοι δηλαδή. Αλλά τελικά, ας διαλέξουμε τι θέλουμε. Ενα πρωτάθλημα όπως πολλά προηγούμενα, που όποιος νικούσε στα ντέρμπι έπαιρνε και τον τίτλο, ή όπως το φετινό με κάθε αγωνιστική να κρύβει και μία μπανανόφλουδα; Η επιλογή αποδεικνύει για πολλοστή φορά την αρχική σκέψη περί οπαδισμού! Ολοι θέλουν την έκπληξη. Φτάνει να αφορά τους… άλλους και όχι τη δική τους ομάδα!