Oταν το προφανές είναι και το σωστό!

Επειδή γκρινιάζουν πολλοί -και όχι αδικαιολόγητα- γι' αυτά που γράφονται και λέγονται στον αθλητικό Τύπο, καλό είναι να λέμε και τα όποια θετικά. Αν δεν ξεκινούσε από τον Τύπο η επισήμανση της σημασίας που έχουν τα τελευταία ματς της Εθνικής ομάδας στον καταρτισμό των ομίλων για τα προκριματικά του Μουντιάλ, πιθανότατα όλοι θα μιλούσαν ακόμα για «αδιάφορα ματς». Το είπε ακόμα και ο Ρεχάγκελ στις δηλώσεις του μετά το 5-0 επί της Μάλτας το Σάββατο το βράδυ.

Λοιπόν, από τη μέρα που ο Αλέξης Σπυρόπουλος πρώτος από όλους ανέδειξε την ιδιαιτερότητα αυτών των αγώνων, πριν από τα ματς με τη Βοσνία και την Τουρκία, κάποιες αθλητικές εφημερίδες («SportDay», «Goal», «Sportime») δεν άφησαν να πέσει το θέμα στις πίσω σελίδες. Το είπαμε, το ξαναγράψαμε και έγινε συνείδηση και των διεθνών. Λέγαμε πως χρειαζόμασταν μεγάλο συνδυασμό αποτελεσμάτων για να βρεθούμε στις εννέα πρώτες χώρες της Ευρώπης, στο ranking της ΦΙΦΑ και φαίνεται πως τα πάντα πάλι συνωμοτούν υπέρ μας. Εχασαν οι Σκωτσέζοι, έχασαν οι Ρουμάνοι, έχασαν οι Κροάτες! Μέσα σε όλα, οι Σκωτσέζοι δεν έχουν κανονίσει ούτε φιλικό για την Τετάρτη, οπότε δεν μπορούν να μας ξαναπεράσουν, μια και χθες τους βάλαμε από κάτω. Ο τρόπος υπολογισμού των βαθμών γι' αυτή την κατάταξη δεν είναι ο απλός της αντίστοιχης των συλλόγων της ΟΥΕΦΑ.

Δηλαδή δεν μετρά κάθε νίκη για δύο πόντους, η ισοπαλία για έναν και πάει λέγοντας. Εδώ χρειάζεται να έχεις μαθηματικό μυαλό και να διαιρείς και να πολλαπλασιάζεις ανάλογα με τη δυναμικότητα του αντιπάλου, το φιλικό ή το επίσημο, τη ζώνη από την οποία προέρχεται η άλλη ομάδα. Εάν, λοιπόν, νικήσουμε στη Βουδαπέστη και η Κροατία δεν νικήσει στην Αγγλία, μπορούμε να είμαστε στους πρώτους εννιά της ηπείρου μας και να τοποθετηθούμε την ερχόμενη Κυριακή στο Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής επικεφαλής ομίλου και στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2010. Πόση σημασία θα έχει αυτό; Τεράστια! Γιατί στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα πάνε μόνο οι πρώτοι των εννιά ομίλων και ο χειρότερος από τους εννιά δεύτερους θα πάει σπίτι του! Οπότε οι άλλοι οκτώ δεύτεροι θα παλέψουν σε μπαράζ για τέσσερις θέσεις.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό πόση σημασία έχει να έχεις καλή κλήρωση και τα ματς που δίνουμε έχουν πάντα σημασία. Οπως και τα φιλικά. Αν κρατούσαμε το 2-2 στο φιλικό της Τούμπας το καλοκαίρι με την Ισπανία, αποφεύγοντας το γκολ στις καθυστερήσεις, θα ήμασταν εξασφαλισμένοι! Πάντως, ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε, το γεγονός πως ανήκουμε πια στην τοπ 12άδα του ranking της ΦΙΦΑ είναι το αποτέλεσμα της εποχής Ρεχάγκελ. Ημασταν κάπου ανάμεσα στο 40 και το 50 για χρόνια και με τον Γερμανό αρχίσαμε να... καταπίνουμε τις θέσεις. Αυτή τη στιγμή απολαμβάνουμε τα αυτονόητα. Καταξίωση, πρεστίζ, καλύτερες κληρώσεις, αποδοχή. Αν το 2001, τη βραδιά που δεχτήκαμε πέντε γκολ από τη Φινλανδία στο ντεμπούτο του Ρεχάγκελ, έλεγε κανείς πως 73 ματς και έξι χρόνια αργότερα θα είχαμε αυτή την εξέλιξη και πως θα είμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, θα του έδιναν το βραβείο «Ιουλίου Βερν» που έχουν θεσπίσει οι Γάλλοι για τον πιο ευφάνταστο νέο σεναριογράφο!

Ο Ρεχάγκελ δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει από την Ελλάδα. Είναι, όμως, ο καλύτερος που μπορούσε να ταιριάξει σε αυτή την Εθνική ομάδα, να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο και να οδηγήσει μία ανυπόληπτη Εθνική στην απόλυτη καταξίωση. Το έκανε βαδίζοντας με τον δικό του τρόπο. Εχω ξαναγράψει πως εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει αυτή του Οτο. Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνω και τώρα. Προχώρησε με τον δικό του τρόπο και ευτυχώς που δέχτηκε να ανανεώσει το 2006, παρά την γκρίνια που υπήρχε ακόμα και από μέσα από την Ομοσπονδία, αλλά και από μερίδα του Τύπου. Η περιβόητη ανανέωση που ήθελαν κάποιοι, θυσιάζοντας όλη την ομάδα του 2004 μέσα σε μία νύχτα, φυσικά και έγινε, αλλά όχι με τους δικούς τους όρους. Εγινε όπως έπρεπε. Εγινε σωστά. Εγινε όπως ο Ρεχάγκελ είχε στο μυαλό του και πάντα με γνώμονα τη δημιουργία ενός κλειστού κλαμπ. Γιατί τέτοιο οφείλει να είναι η Εθνική ομάδα. Οποιοι τεχνικοί στην Ευρώπη προτίμησαν τη λύση του να ξηλώσουν και να ξαναράψουν, απέτυχαν. Οποιοι έκαναν την εθνική τους ομάδα κέντρο διερχομένων (όπως οι Αγγλοι, για παράδειγμα), καλώντας κάθε φορμαρισμένο, παραλίγο να έβλεπαν το Euro από την τηλεόραση.

Ο Ρεχάγκελ έκανε αυτό που έβλεπε πιο σωστό. Αποδείχτηκε πως ήταν και το σωστό. Τελικά μερικές φορές το απόλυτα προφανές και είναι το πιο ορθολογικό!