Πληρώνει την εικόνα της αγωνιστικής αλαζονείας

Αυτή θα ήταν η σεζόν που (υποτίθεται) η Λίβερπουλ θα ξεκινούσε την τελική έφοδό της για την κατάκτηση ενός τροπαίου που κάποτε το έφερνε στο «Ανφιλντ» κάθε Μάη και πλέον πάνε 18 χρόνια από τότε που αυτό συνέβη για τελευταία φορά. Στην Ευρώπη μια ελαφρώς μπλαζέ συμπεριφορά στους ομίλους από την ημέρα που έβγαλε η κλήρωση στο Μονακό ένα αρκετά επικίνδυνο γκρουπ οδήγησε την κατάσταση στο να είναι το αποψινό ματς δίχως αύριο για τη φιναλίστ του περσινού τελικού. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που στο πρωτάθλημα δεν πείθει πως είναι ικανή για κούρσα μέχρι το τέλος, στο Τσάμπιονς Λιγκ, που ταιριάζει απόλυτα στο προφίλ της, η Λίβερπουλ κινδυνεύει να αποτελέσει το μεγαλύτερο «σκαλπ» που θα έχει πέσει στη φάση των ομίλων από την εποχή που η Μίλαν δεν βγήκε ούτε καν τρίτη το 2000. Για να αποφύγει τέτοιο κάζο η «κόκκινη αρμάδα» οφείλει απόψε να νικήσει την Μπεσίκτας και να επαναλάβει κατά της Πόρτο το εγχείρημα στο επόμενο ματς. Και πάλι αυτό δεν θα φτάνει, αλλά τουλάχιστον έχοντας τοποθετήσει το τρένο πάνω στις ράγες, όλο και περισσότερο θα ελπίζουν οι παίκτες του Μπενίτεθ πως θα σώσουν την παρτίδα.

Η προϊστορία μπορεί να μην αποτελεί σίγουρο οδηγό, αλλά αφήνει περιθώρια ελπίδας, μια και στο παρελθόν ομάδες που άρχισαν άσχημα μπόρεσαν και διόρθωσαν τα πράγματα στην πορεία. Η Νιούκαστλ το 2002-03, την εποχή που υπήρχαν ακόμα οι δύο φάσεις των ομίλων, είχε χάσει τα τρία πρώτα παιχνίδια της, αλλά με ντεμαράζ τριών νικών μπόρεσε να φέρει τα πάντα τούμπα. Το 2003-04 η Αρσεναλ, αν και άρχισε με έναν πόντο σε τρία παιχνίδια, κάτι ανάλογο δηλαδή με τη Λίβερπουλ τώρα, ανέτρεψε τα προγνωστικά με τρεις νίκες, μεταξύ των οποίων μια άκρως εντυπωσιακή με 5-1 επί της Ιντερ στο Μιλάνο.

Ακόμα πιο φοβερό είναι, πάντως, αυτό που κατάφερε η Λοκομοτίβ Μόσχας το 2002-03, όταν είχε μόλις ένα βαθμό ύστερα από τέσσερα ματς, κι όμως με δύο νίκες στο τέλος έφτασε τους επτά και προκρίθηκε κόντρα στη λογική και τη στατιστική!

Καθαρά αγωνιστικά, πάντως, προσωπικά δεν με πείθει η Λίβερπουλ πως μπορεί! Η αίσθηση που σου δίνει είναι πως δεν καίγεται για την Ευρώπη -και το Τσάμπιονς Λιγκ αυτό έχει την τάση να το τιμωρεί. Η διοργάνωση αυτή δεν καταδέχεται όποιους τη σνομπάρουν και τους καταδικάζει σε αποτυχία. Η φετινή Λίβερπουλ, ενώ από πλευράς ρόστερ είναι πιο πλήρης, ίσως η πληρέστερη της τελευταίας δεκαετίας, μοιάζει ξεθυμασμένη. Χωρίς οργή, χωρίς πάθος και χωρίς στρατηγική. Πληρώνει την αγωνιστική αλαζονεία της στον φετινό θεσμό. Το 2005 πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ ανατρέποντας λογική, όρια και κανόνες επειδή ξεχείλιζε από κάθε πόρο του σώματος των παικτών αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση. Για επιτυχία.

Ο Τζέραρντ είναι το κλειδί της ανάκαμψης. Από τα δικά του πόδια ξεκίνησε η αντεπίθεση το 2004 με το γκολ εναντίον του Ολυμπιακού, η ανατροπή της Πόλης, το εκπληκτικό comeback στο τελικό του Κυπέλλου με τη Γουέστ Χαμ. Ο αρχηγός παραμένει το μεγάλο χαρτί για μια ομάδα που διαθέτει έναν εξαιρετικό προπονητή στον πάγκο, χωρίς όμως κι αυτός να ξεχειλίζει από θυμό. Οι σκεπτικιστές στο λιμάνι λένε πως με τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο αυτό το υλικό της Λίβερπουλ –με τη δύναμη και της φανέλας– θα έκανε θαύματα. Μπορεί να είναι κι έτσι. Εκείνο που οφείλουν απόψε να συνειδητοποιήσουν ο Ισπανός και οι παίκτες του είναι πως το κοινό στο «Ανφιλντ» ζει και αναπνέει για τέτοιες βραδιές. Εχει σημειώσει πολύ εύστοχα ο Αλέξης Σπυρόπουλος, αν θυμάμαι ακριβώς τον χαρακτηρισμό του, πως υπάρχουν μεγάλες ομάδες με υπέροχο κόσμο, αλλά η Λίβερπουλ είναι η μοναδική περίπτωση που ο υπέροχος κόσμος από μόνος του αρκεί και τυχαίνει να έχει και μεγάλη ομάδα! Αυτό που θα συμβεί απόψε από πλευράς κόσμου θα είναι και πάλι ξεχωριστό. Εκείνο που με προβληματίζει είναι αν η ομάδα μπορεί να ακολουθήσει. Με την εικόνα της έως τώρα ούτε πείθει ούτε δικαιούται να περάσει.