Η ψυχική ισορροπία κάνει και τη διαφορά

Ο τραυματισμός είναι ένας εφιάλτης για τους ποδοσφαιριστές. Μόλις συμβεί, νιώθουν τα πάντα να καταρρέουν. Αν περάσει ένα διάστημα και δεν ενταχθούν γρήγορα και πάλι στην καθημερινότητά τους, ταράζονται. Και η αμφιβολία φωλιάζει μέσα τους. Ο Χρήστος Πατσατζόγλου το βίωσε όσο ελάχιστοι. Ο ένας μήνας έγιναν δύο, ο ένας χρόνος δύο και ξαφνικά αισθάνεσαι πως η καριέρα σου τελείωσε. Θέλει τρομερά ψυχικά αποθέματα για να αντιμετωπίσεις το κακό. Κάθε μέρα που περνά συγχύζεσαι ακόμα παραπάνω. Και μόλις αρχίζεις το γαϊτανάκι με επισκέψεις σε γιατρούς και φυσιοθεραπευτές, που σου λένε το ένα και το άλλο, μπερδεύεσαι. Ο Χρήστος Κωστής έπεσε θύμα τέτοιων συμβουλών και κατέστρεψε ό,τι καλό είχε γίνει στην αποθεραπεία του μετά το μοιραίο -όπως αποδείχτηκε για την καριέρα του- χτύπημα το 1997.

Ο Παναγιώτης Λαγός ταλαιπωρήθηκε πολύ. Από πέρυσι μέχρι την επιστροφή του στο ματς με τον Φωστήρα πέρασε πολλά. Εσκυψε το κεφάλι, έσφιξε τα δόντια και έκανε υπομονή. Εμπιστεύτηκε απόλυτα τους γιατρούς της ομάδας και κυρίως τον (απόλυτο επαγγελματία) Χρήστο Καρβουνίδη στην αποκατάσταση. Δεν υπέκυψε στις Σειρήνες του πειρασμού να αρχίσει περιπλάνηση σε… μάγους γιατρούς του εξωτερικού, που υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Προτίμησε την ηρεμία και τη σωστή επιλογή να κάνει ένα σταθερό βήμα μπροστά κάθε μέρα. Η καρδιά του το ξέρει πόσο βασανίστηκε μακριά από το χορτάρι. Αλλωστε, δεν υπάρχει παίκτης που να βλέπει τους συμπαίκτες του να αγωνίζονται και να μη ματώνει η καρδιά του που μένει εκτός. Ενας παραπάνω λόγος που το παλικάρι αυτό αξίζει πολλά μπράβο ήταν η απόλυτη συνεργασία του στο αποθεραπευτικό πρόγραμμα. Αλλά και στην ομάδα αξίζουν συγχαρητήρια, που δεν τον πίεσε.

Ολόκληρη Μίλαν κάποτε και ζόρισε τον Μάρκο φαν Μπάστεν, με καλή πρώτη επέμβαση στο πόδι, να γυρίσει σύντομα. Η συμμετοχή του στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μαρσέιγ οδήγησε σε υποτροπή, κάτι που τον έστειλε πάλι στο χειρουργείο με αποτέλεσμα το πρόωρο τέλος της λαμπρής καριέρας του. Ο τραυματισμός οδηγεί μερικές φορές κάποιους παίκτες στα όρια της απόγνωσης. Περιπτώσεις όπως αυτή του Σεμπάστιαν Ντάισλερ στη Γερμανία προξενούν τον οίκτο. Ενας παίκτης με όλο το μέλλον μπροστά του, τραυματίζεται το 2002 και ουσιαστικά ολοκληρώνεται η καριέρα του. Κατέληξε, μάλιστα, σε κλινική με συμπτώματα κατάθλιψης, άρχισε να πίνει και πήρε πέρυσι τη σκληρή απόφαση να σταματήσει την μπάλα. Ο Τζέιμι Ρέντναπ στη Λίβερπουλ οδηγήθηκε έντεκα φορές στο χειρουργείο, σε σημείο που σκέφτηκε ακόμα και την αυτοκτονία, όπως αποκάλυψε ο ίδιος σε συνέντευξή του. Στη Βραζιλία, ο Ρονάλντο πέρασε τα χίλια μύρια κύματα μέχρι τη θριαμβευτική επιστροφή του το 2002 στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής.

Στην Ελλάδα, η περίπτωση του Βασίλη Μποτίνου είναι άκρως χαρακτηριστική και διδακτική. Σταρ στα 20 χρόνια του στον Ολυμπιακό και την Εθνική ομάδα έπαιζε για μεγάλο διάστημα με ενέσεις κορτιζόνης στα γόνατα μέχρι που κατέρρευσε. Η επιστροφή του δεν συνέβη ποτέ.Στην Ελλάδα οι αθλητίατροι που έχουμε είναι εξαιρετικοί. Κάποτε το όνομα του Σούμπερτ στην Αυστρία για κάθε εγχείρηση και του Φρεντ Στριτ για φυσιοθεραπείες στην Αρσεναλ ήταν τα must ρεπορτάζ.

Σήμερα ακόμα και ξένοι έρχονται για γνώμη στους δικούς μας και στο θέμα της αποκατάστασης παίκτες που αγωνίστηκαν στην Αγγλία, όπως ο Νταμπίζας και ο Μπορμπόκης, επέλεγαν να έρθουν στη χώρα μας για φυσιοθεραπείες, προκειμένου να επανέλθουν γρηγορότερα! Ο τραυματισμός, είπαμε, είναι ο εφιάλτης κάθε αθλητή. Το ζητούμενο είναι να βρει την ψυχική ισορροπία και να δει από μακριά σε βάθος χρόνου την Ιθάκη του, από το να ονειρεύεται σαν τους ναύτες του Κολόμβου στεριά κάθε λίγο και λιγάκι. Η διαφορά στην υπομονή, στη συνεργασία με τους γιατρούς και η πιστή τήρηση του προγράμματος αποτελούν «κλειδιά» ανάμεσα στο να τελειώσει πρόωρα μία καριέρα και το να επιστρέψει κάποιος πιο δυνατός στα γήπεδα!