Τo πρόβλημα στη νοοτροπία και όχι στον προπονητή (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η ιστορία με την εθνική ομάδα της Αγγλίας είναι πολύ διδακτική. Εξηγεί άριστα τι συμβαίνει όταν σε μια χώρα οι απαιτήσεις ονειροβατούν. Το αγγλικό πρωτάθλημα εδώ και κάποια χρόνια έγινε η «Μέκκα του χρήματος». Οι κορυφαίοι παίκτες, τα πιο ακριβά συμβόλαια, τα καλύτερα τηλεοπτικά συμβόλαια και οι πιο ακριβές χορηγίες βρίσκονται εκεί. Τι δεν υπάρχει στην Πρέμιερσιπ; Αγγλοι ποδοσφαιριστές. Περίπου 100 αγωνίζονται συνολικά στις 20 ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ και από αυτούς οι ηλικιακά ικανοί για να στελεχώσουν την εθνική ομάδα δεν ξεπερνούν τους 40. Με τόσο φτωχό υλικό είναι απολύτως αναμενόμενο να μην μπορεί να φτιάξει μια εθνική ομάδα ανταγωνιστική, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι ο μόνος ανασταλτικός μηχανισμός. Ο προπονητής είναι ένα άλλο πρόβλημα. Ο Στιβ ΜακΚλάρεν αποδεικνύεται λίγος ως προσωπικότητα. Χωρίς πείρα και παραστάσεις, έγινε εύκολη λεία, ειδικά όταν ο Γκους Χίντινκ, που βρέθηκε αντίπαλος του, μπορούσε να δέσει κόμπο πολύ ικανότερους από τον πρώην τεχνικό της Μίντλεσμπρο. Ομως και ο προκάτοχός του, Σβεν Γκόραν Ερικσον, με την κοσμοπολίτικη διάθεση, τις επιτυχίες σε Γκέτεμποργκ, Μπενφίκα, Ρόμα και Λάτσιο και το εξαιρετικό ξεκίνημα με το 5-1 μέσα στο Μόναχο επί των Γερμανών, δεν κατάφερε να κάνει κάτι εξαιρετικό. Οπως πιο πριν απέτυχαν ο Γκλεν Χοντλ, ο Κέβιν Κίγκαν, ο Γκρέιαμ Τέιλορ. Μόνο ο Μπόμπι Ρόμπσον σε κάποιο μέγεθος κατάφερε να φύγει με εύσημα μετά την τέταρτη θέση του Μουντιάλ το 1990, αλλά και αυτός είχε βιώσει την απαξίωση και την ισοπέδωση το 1988, όταν οι τρεις ήττες στα τελικά του Euro άφησαν την Αγγλία τελευταία σε έναν όμιλο που είχε τις δύο μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης, την Ολλανδία και τη Σοβιετική Ενωση. Ακόμα και ο Τέρι Βέναμπλς, που έφτασε την Αγγλία στον ημιτελικό του Euro 1996, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είχε το αβαντάζ της έδρας στο τουρνουά.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Το πρόβλημα είναι μόνο ο προπονητής ή μήπως οι κατά καιρούς σπουδαίοι παίκτες ήταν μεγάλα ψάρια σε μικρή λίμνη; Αυτό δεν θα απαντηθεί ποτέ. Για την εθνική Αγγλίας η περίπτωση της σύγκρισης των επιτυχιών του ράγκμπι, που έφτασε σε δεύτερο σερί τελικό Μουντιάλ και είναι κάτοχος του τίτλου από το 2003, αποτελεί παρόμοια εικόνα με τη χώρα μας. Και εδώ οι επιτυχίες του μπάσκετ έφερναν σε δυσχερή θέση το ποδόσφαιρο, αλλά τελικά είναι άσκοπο να συγκρίνονται ανόμοια μεγέθη.

Οι Αγγλοι θέλουν να κάνουν μια τρομερά μεγάλη προσφορά στον Μουρίνιο για να αναλάβει την εθνική τους ομάδα. Θα κάνουν μια τρύπα στο νερό. Γιατί ακόμα και ο Χίντινκ, ο κορυφαίος προπονητής στον πλανήτη στο να βελτιώνει ομάδες και να παίρνει το μάξιμουμ από τους παίκτες, αν είχε δεχτεί να συζητήσει πέρυσι μαζί τους αντί να πάει στη Μόσχα, πάλι θα ήταν με το ένα πόδι αποκλεισμένοι. Τη ζημιά την κάνει η έμφυτη υπεροψία τους. Αυτό που πιστεύουν πως είναι και αυτό που είναι απλώς βρίσκονται σε άλλα μήκη κύματος. Η εθνική Αγγλίας, που κάποτε μπορούσε να επιλέξει ο σερ Αλφ Ράμσεϊ από 160 πρώτης διαλογής ποδοσφαιριστές, έχει συρρικνωθεί, διότι βιώνει και αυτή την εποχή της επανάστασης της σοουμπίζ, η οποία εξαπλώθηκε με την υπόθεση Μποσμάν και την άκρατη είσοδο της τηλεόρασης στο παιχνίδι με τα πανάκριβα συμβόλαια. Και το συντομότερο δυνατό που θα σκύψουν το κεφάλι ταπεινά στην Αγγλία και θα παραδεχτούν πως καμία διοργάνωση δεν τους χρωστά για να την κατακτήσουν πάνω στο άλογο χωρίς να ξεπεζέψουν, τότε θα έχουν κάποια ευκαιρία. Μέχρι τότε οι εφημερίδες τους θα ψάχνουν να βρουν στον κάθε ΜακΚλάρεν το επόμενο εξιλαστήριο θύμα!


Και τώρα τι κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Ο Καβάφης αναρωτιόταν κάποτε τι θα κάνουμε χωρίς τους βαρβάρους, οι οποίοι ήταν μια κάποια λύση! Το ίδιο ισχύει και για όσους δεν έβρισκαν κάτι να προσάψουν στην Εθνική μας ομάδα, που πήγαινε τρένο για τα τελικά. Αυτοί έβρισκαν τους δικούς τους «βαρβάρους» στο ζήτημα του παιχνιδιού. «Δεν παίζει καλή μπάλα αυτή η ομάδα», ήταν η μόνιμη επωδός. Οι γεννημένοι μίζεροι, και είναι πολλοί και στο σινάφι μας, προχωρούσαν παρακάτω... «Δεν σε φτιάχνει αυτή η ομάδα, δεν σου κάνει κέφι να πας να τη δεις». Λες και η Ιταλία πέρυσι... θάμπωσε τον κόσμο με τις εμφανίσεις της στο Μουντιάλ ή η Βραζιλία, που έφυγε αγκομαχώντας από την Κολομβία με την ισοπαλία, κάνει κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό. Τώρα, μετά τον εμφατικό τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα πέρασε μέσα από το «Αλί Σαμί Γεν», παίζοντας και εκπληκτικό ποδόσφαιρο εκτός από τη νίκη, ανυπομονώ να δω τι θα κάνουμε χωρίς τους «βαρβάρους».

Αν και η βλακεία, που παραμένει ανίκητη σε όλα τα επίπεδα, θα βρει σίγουρα κάτι άλλο για να το κάνει σημαία της. Δεν πειράζει, θα τους περάσει. Οπως και όλων των καφενόβιων αναλυτών που λοιδορούσαν την ομάδα το 2004 και έψαχναν λαγούμια για να κρυφτούν μετά τον θρίαμβο στην Πορτογαλία. Είναι τα ίδια γλοιώδη υποκείμενα που βγήκαν ξανά και άρχισαν την υψηλή κριτική μετά την αποτυχία στα προκριματικά του Μουντιάλ. Διαπιστώνεις ξανά πως νιώθουν άβολα έπειτα από αυτή την πορεία προς το Euro 2008. Είναι όλοι αυτοί που χαιρέκακα περίμεναν στη γωνία τους παίκτες και τον Ρεχάγκελ μετά το 1-4 με την Τουρκία, μιλώντας για εθνικές καταστροφές, ξεγύμνωμα, διασυρμούς και απομυθοποίηση. Είναι όλοι αυτοί που, αντί να είναι άνεργοι με τις ανακρίβειες και τις άνανδρες κριτικές που έχουν ξεστομίσει κατά καιρούς, βρίσκουν ακόμα λόγω της γραφικότητάς τους ένα κομμάτι ψωμί φιλώντας κατουρημένες ποδιές. Και όλοι αυτοί που βιάστηκαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά μια έκρυθμη κατάσταση, είτε παλαιότερα με την Αλβανία είτε πρόσφατα με την Τουρκία, ποντάροντας στο θυμικό ανόητων εθνικιστικών στοιχείων.

Ολοι αυτοί στενοχωρήθηκαν αφάνταστα την Τετάρτη το βράδυ. Και ειδικά για τη δύσκολη βραδιά που είμαι βέβαιος πως πέρασαν, ευχαριστώ και πάλι από καρδιάς τους διεθνείς για τον εφιάλτη που τους δώρισαν!