Οταν η λέξη «αχαριστία» χάνει τη σημασία της... (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε μία βραδιά που περίμενα να μας αγχώσουν οι Βόσνιοι (ομολογώ ότι μετά την ισοφάριση φοβήθηκα ότι θα είχαμε σκηνές Παγκρήτιου με Μολδαβία), αυτό που περνούσε από το μυαλό μου ήταν ποια θα ήταν η συμπεριφορά του κόσμου, αν το σενάριο ήταν ίδιο με αυτό της 6ης Ιουνίου. Δηλαδή αν φτάναμε στο τελευταίο πεντάλεπτο και ήμασταν ακόμα ισόπαλοι, θα μπορούσε το -αρκετά κακομαθημένο σε σύγκριση με αυτό της περιφέρειας και ειδικότερα της Κρήτης- κοινό του ΟΑΚΑ να βάλει όλη τη φωνή δίπλα στην προσπάθεια των παικτών δίχως γκρίνια, αποδοκιμασίες και επιπλέον δημιουργία θηλιάς στον λαιμό των παικτών;

Την απάντηση δεν θα την πάρουμε ποτέ και αυτό γιατί φρόντισαν ακόμα μία φορά οι παίκτες, που έχουν επιφορτιστεί σε αυτή την ομάδα τον ρόλο των φυσικών ηγετών μετά την αποχώρηση του Θοδωρή Ζαγοράκη. Ο Αγγελος Μπασινάς μπορεί να καθυστέρησε να βγάλει την πάσα στο 2-1, αλλά ο ίδιος στο μυαλό του ήδη ζύγιζε τον αριστουργηματικό τρόπο, με τον οποίο τροφοδότησε τον Γκέκα, ο οποίος αυτές τις φάσεις (να συγχρονίζεται με τους κεντρικούς αμυντικούς) τις τελειοποίησε στους 15 μήνες στην Μπουντεσλίγκα. Τη στιγμή που ο Μπασινάς «ρύθμιζε» το πόδι του για την μπαλιά, πολλοί στην εξέδρα δυσανασχέτησαν. Και για να μην τους αδικώ, το ίδιο σκέφτηκα και εγώ. Πίστεψα ότι η ευκαιρία είχε χαθεί. Αυτή η ομάδα όμως έχει βαλθεί να βάζει στοιχήματα με τον εαυτό της και να τα κερδίζει.

Ο Κατσουράνης, που ήταν πανταχού παρών στο δεύτερο ημίχρονο, ο Δέλλας με τον Κυργιάκο, που δεν χαλάρωσαν λεπτό (εκτός από την άνευ σημασίας φάση στις καθυστερήσεις), ο Καραγκούνης, που κάλυψε αμέτρητα χιλιόμετρα, ο Χαριστέας, που έκανε το καλύτερό του παιχνίδι εδώ και καιρό, ο Λυμπερόπουλος και ο Γιαννακόπουλος, που ήρθαν από τον πάγκο για να προσθέσουν απλόχερα το ταλέντο τους, πρόσθεσαν στη μαεστρία του Μπασινά και τη δεινότητα του Γκέκα αυτό που ουσιαστικά επιζητείς αν είσαι ο άνθρωπος που έχει την ευθύνη για τις επιλογές τους: την ικανότητά τους να διαχειρίζονται τις δύσκολες στιγμές.

Ο Οτο Ρεχάγκελ δημιουργεί τη δεύτερη σημαντική Εθνική της «ελληνικής» εποχής του και αν αποφασίσει να φύγει το 2008, όταν εκπνέει το συμβόλαιό του, και μόνο η κληρονομιά που θα έχει αφήσει για το πώς δημιουργείται το κλίμα για να κάνεις επιτυχία ως Εθνική θα είναι ανεκτίμητη. Δεν εννοώ την κατάκτηση του Euro, που έτσι κι αλλιώς ήταν μία αναπάντεχη υπεραξία του αρχικού μας κεφαλαίου, αλλά τη λειτουργία και τη δημιουργία των συνθηκών κάτω από τις οποίες ένα φυτό μπορεί να ανθίσει. Αυτή η ομάδα αξίζει πολύ περισσότερο σεβασμό και (δυστυχώς που το λέω) ένα πολύ καλύτερο κοινό από αυτό που έχει συνηθίσει στην Ελλάδα να είναι απλώς για τα πανηγύρια. Με κάθε έννοια...

Τη στιγμή που δεξιά και αριστερά στους ομίλους της προκριματικής ζώνης μονάχα οι Γερμανοί έχουν εξασφαλίσει την παρουσία τους στην τελική φάση και ουσιαστικά έπειτα από αυτούς είμαστε εμείς και κάνα-δύο ακόμα, μοιάζει άκρως σουρεαλιστικό κάποιοι να γκρινιάζουν για τον τρόπο που κερδίζουμε, για κάποιες επιλογές του Ρεχάγκελ, ακόμα και για το αν ήταν εύκολος ή δύσκολος ο όμιλός μας. Μέχρι και που γίνεται προσπάθεια από τους αιώνια μίζερους του χώρου να ενοχοποιηθεί η ομάδα για τις γκέλες που κάνουν άλλοι! Αυτοί τις κάνουν, αλλά και εμείς είμαστε εκεί για να επωφεληθούμε με 7 νίκες και μία ισοπαλία (ουσιαστικά μοιάζει με νίκη) στη Νορβηγία. Την ίδια ώρα οι Ιταλοί ιδρώνουν στη σκέψη ότι κυνηγούν αποτέλεσμα στη Γλασκώβη, οι φιναλίστ Γάλλοι οφείλουν να μην την πατήσουν στην Ουκρανία, οι Ολλανδοί κοιτούν πίσω τους μη στραβοπατήσουν και το εκμεταλλευτεί η Βουλγαρία, το Βέλγιο με τόσες παρουσίες σε Μουντιάλ είναι επίσης έξω, οι Σέρβοι από καιρό είναι σπίτι τους, οι Δανοί θα είναι και πάλι στις τηλεοράσεις, οι Ρώσοι, που έδωσαν το πιο ακριβό συμβόλαιο σε ομοσπονδιακό τεχνικό (Χίντινκ), πρέπει να νικήσουν την Αγγλία για να έχουν ελπίδα και οι Αγγλοι μέχρι τις τελευταίες νίκες αισθάνονταν ασφυκτική πίεση!

Την ίδια ώρα εμείς, από την ώρα που πήραμε τα δύο ματς του Ιουνίου, κάνουμε σχέδια για ένα θερμό καλοκαίρι σε ήπιο κλίμα σε Αυστρία και Ελβετία. Αν αυτό δεν λέγεται αχαριστία, τότε το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο έχει χάσει τη δύναμη της έκφρασής του...