Kαι η ισοπαλία είναι σαν «διπλό» (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Στο κυνήγι του πρώτου «διπλού» στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός πέρασε στο παρελθόν δίπλα από την Ιθάκη του. Στο «Ριαθόρ», χρειαζόταν ένα απλό διώξιμο της μπάλας το 2001 για να τελειώσει το ματς. Δεν έγινε. Οπως και στο Τροντχάιμ το 2005, όταν πρώτα ο Νικοπολίδης είχε αποκρούσει πέναλτι.

Γενικά η συμπεριφορά του πρωταθλητή Ελλάδας στο εξωτερικό σε ματς Τσάμπιονς Λιγκ θυμίζει προσκόπους σε εκδρομή που χάνουν τον οδηγό τους. Λείπει η καθαρή σκέψη, η αυτοπεποίθηση και το τσαγανό. Οταν όλη μέρα στο παρελθόν συζητούσαν οι παίκτες για τους λόγους που τους εμποδίζουν να πάρουν την πολυπόθητη νίκη και επίσης έχει ριζωθεί στο μυαλό πως φταίει η κακοδαιμονία, το ριζικό, κάποια κατάρα, τότε το πρώτο βήμα προς τον γκρεμό γίνεται υποσυνείδητα.

Κάποια μέρα αυτό το σερί θα σπάσει. Το θέμα είναι πότε. Μπορεί να είναι σήμερα; Με το χέρι στην καρδιά, όχι! Αυτό δεν έχει να κάνει με την αγωνιστική κατάσταση της Βέρντερ μόνο. Ναι μεν διέσυρε την Αρμίνια η ομάδα του Σάαφ, αλλά σήμερα θα πάει για τη νίκη, χωρίς να θέλει να εντυπωσιάσει. Αν της βγει, είναι βέβαιο πως θα το κυνηγήσει, αλλά όλα αυτά τα ματς έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την ανάγκη να προσθέσεις βαθμούς στη συλλογή.

Για να μην ξεχνιόμαστε, πάντως. Απόψε στο «Βέζερ Στάντιον» ακόμη και η ισοπαλία θα είναι σαν νίκη για την ομάδα του Τάκη Λεμονή. Ο οποίος νιώθει πίεση ξέροντας πως ήττα με βαρύ σκορ σήμερα θα σημάνει και το τέλος της δεύτερης θητείας του στον πάγκο. Φυσικά θα θελήσει να θωρακίσει την άμυνά του, προσπαθώντας να περιορίσει τη Βέρντερ, που κυνηγά πάντα τους κενούς χώρους.

Ο Ντιέγκο αποτελεί το βαρόμετρο των Γερμανών. Αυτός είναι η Ανατολή και η Δύση στο παιχνίδι τους και όποιοι έχουν καταφέρει να τον περιορίσουν πήραν αποτέλεσμα.
Είναι εφικτό άραγε για τον Ολυμπιακό να κρατήσει στην άμυνα αλώβητος ένα ημίχρονο; Τότε θα αρχίσει να έχει αληθινές πιθανότητες για την υπερβαση. Αν όχι, τότε το σκορ μπορεί να ξεφύγει.

Κλειδί για τον Ολυμπιακό θα είναι η παρουσία στα χαφ, κυρίως ανασταλτικά, αλλά και οργανωτικά, του Λεντέσμα και του Γκαλέτι. Οι δυο τους μπορούν να ανατρέψουν τα προγνωστικά. Η απουσία του Ζεβλάκοφ αποτελεί πλήγμα, γιατί χάνεται ο Τοροσίδης από τα χαφ για να καλυφθεί το κενό στα χαφ.

Με ρωτάνε για την αίσθησή μου σε αυτό το ματς. Δεν λέω τίποτα. Πολύ φοβάμαι πως επειδή ο Ολυμπιακός δεν έχει διαχειριστεί μεγάλες φουρτούνες φέτος, αν το πράγμα στραβώσει, τότε δεν θα είναι εύκολη βραδιά.

Mπράβο στους παίκτες

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα με την ανακοίνωση των ποδοσφαιριστών του Ηλυσιακού. Για όποιους δεν την ξέρετε, διαβάστε την πρώτα και μετά τα λέμε: «Στο ποδόσφαιρο δυστυχώς είναι πάντα πιο εύκολο να φύγει ένας παρά οι πολλοί. Η μοίρα των προπονητών είναι αυτή. Να απομακρύνονται και να κουβαλάνε τον ποδοσφαιρικό σταυρό του μαρτυρίου για τις άσχημες εμφανίσεις μιας ομάδας. Θέλουμε ως ποδοσφαιριστές της ΠΑΕ ΗΛΥΣΙΑΚΟΣ να ζητήσουμε συγγνώμη από τον Κώστα Τσάνα, από τον κόσμο της ομάδας και τη διοίκηση για το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα.

Ταυτόχρονα, ευχόμαστε στον Κώστα Τσάνα καλή επιτυχία στην καριέρα του. Και το μόνο που μπορούμε να υποσχεθούμε είναι πως θα προσπαθήσουμε να φέρουμε τον Ηλυσιακό εκεί που πραγματικά του αξίζει».

Η περίφημη ρήση του Χένες Βαϊσβάιλερ, όταν απομακρύνθηκε από την Μπαρτσελόνα το 1976, ταιριάζει γάντι σε αυτή την ανακοίνωση. Ποτέ δεν είναι εύκολο να φύγουν πολλοί, παρά μόνο ένας. Ο προπονητής. Το εξιλαστήριο θύμα. Μόνιμα, σε κάθε χώρα, γλώσσα και θρησκεία. Ο Κώστας Τσάνας τώρα αρχίζει την καριέρα του ως προπονητής. Για χρόνια τίμησε το ψωμί που έφαγε όπου κι αν έπαιξε. Τώρα στην αρχή τού έρχεται κεραμίδα. Οι παίκτες, όμως, έβγαλαν μία ανακοίνωση που τους τιμά. Που δείχνει πως είναι άντρες.

Παίρνουν την ευθύνη πάνω τους, γιατί ο Τσάνας δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Είναι από τα ωραιότερα πράγματα που διάβασα εδώ και καιρό σε αυτή τη χώρα του παραλόγου που ζούμε. Ο κόσμος γκρινιάζει και έχει εν μέρει δίκιο, αλλά οι δύο άνθρωποι που βάζουν τα λεφτά τους, οι κ. Χριστοβασίλης και Μαρκάκης, άκουσαν πολλά όλο αυτό το διάστημα.

Ο προπονητής προσπάθησε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει ομάδα τους πολλούς καλούς, αλλά ατίθασους πάικτες. Πλέον οι παίκτες του Ηλυσιακού ξέρουν πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν θα βελτιωθούν, δεν το ξέρω, όπως και δεν γνωρίζω αν ο νέος προπονητής μπορεί να κάνει θαύματα. Μόνο όμως και με αυτή την ανακοίνωση βάζουν τον εαυτό τους ως επόμενο στόχο. Σε κάποιους ακούγεται ως απειλή. Για τους ίδιους αυτή η επιλογή είναι η πρόκληση για τον εαυτό τους. Αν τον ξεπεράσουν, θα πάνε και πάλι την ομάδα ψηλά.