Στροφή στα ζητήματα της καθημερινότητας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τα ανοιχτά στοιχήματα της Σούπερ Λίγκας είναι μπροστά. Και δεν είναι ένα ή δύο. Μόνον η ασφάλεια (απέναντι στο φόβητρο-βία) ή η διαιτησία (όπου «διαιτησία», σε ευρύτερη έννοια, επισυνάπτεται και το παρεμφερές κομμάτι «αθλητική δικαιοσύνη»). Αυτά είναι τα, προφανώς, κεντρικά. Τα πιο πολυπλόκαμα, άρα και τα πιο δύσκολα. Εάν θέλετε, τα πιο υψηλού ρίσκου.

Προς επίρρωσιν: Μόλις χθες ο της επικοινωνίας του Παναθηναϊκού (με τον πιο επίσημο τρόπο) πρόβλεψε ξεκούδουνα, όταν δεν θα τα περιμένει κανείς, επεισόδια. Μόλις χθες, επίσης, οι πειθαρχικοί που πρόσφατα απάλλαξαν (για φανερό παράπτωμα) τον Αντζα, οι ίδιοι κάλεσαν σε εξηγήσεις (για... κανένα παράπτωμα) τον Λούα Λούα. Φιρί φιρί, να στρώσουν χαλί και να γυρίσει «στα όπλα» ο καλός κύριος Σάββας!

Εάν τα στοιχήματα πρόκειται να κερδηθούν, αυτό θα πάρει (πολύ) χρόνο. Εως τότε, η δραστηριότητα του Συνεταιρισμού των «16» μπορεί να διακλαδωθεί, στο μεταξύ, στα πιο απλά. Να διοχετευθεί δηλαδή, παραλλήλως, στα απτά ζητήματα «της καθημερινότητας» του πρωταθλήματος. Εδώ, το προφανώς κεντρικό είναι η κατάσταση των αγωνιστικών χώρων.

Η κατάσταση των αγωνιστικών χώρων δεν είναι επιχείρημα-δικαιολογία για το (κακό) αποτέλεσμα που έφερε, ή θα φέρει αύριο-μεθαύριο, ο οποιοσδήποτε. Είναι, ωστόσο, πραγματικό πλήγμα για το προϊόν-ματς που προσφέρεται live στον θεατή επιτόπου ή στον τηλεθεατή. Για τον τηλεθεατή, πρόσθετο πλήγμα μπορεί να είναι και ο πενιχρός φωτισμός του γηπέδου. Αλλ' αυτό οφείλει, πρωτίστως, ν' απασχολεί τα ίδια τα κανάλια που πληρώνουν τις ΠΑΕ για να παίρνουν δικαιώματα...

Οι αγωνιστικοί χώροι, λοιπόν. Η Βέροια, την Τετάρτη, είναι μονάχα ένα παράδειγμα. Δεν είναι, καν, το χειρότερο παράδειγμα που μπορεί κανείς να βρει και να επικαλεστεί. Η κατάληξη, όμως, δεν αλλάζει: αν η μπάλα είναι αδύνατον να τσουλήσει στο χορτάρι, θα σηκωθεί ψηλά. Αν σηκωθεί ψηλά, δεν υπάρχει η κυκλοφορία της. Αν δεν υπάρχουν κυκλοφορία, δεν υπάρχει ρυθμός. Αν δεν υπάρχει κυκλοφορία και ρυθμός, δεν βγαίνουν φάσεις «από παιγνίδι».

Τι μένει, με την μπάλα (όχι «υπό έλεγχον» αλλά συνήθως διεκδικούμενη) στον αέρα; Επώδυνες συγκρούσεις κεφαλιών, αληθινοί τραυματισμοί, θεατρικές πτώσεις (σε περιβάλλον όπου σχεδόν πάντοτε το πλεονέκτημα της σφυρίχτρας το 'χει όποιος προλαβαίνει και πέφτει πρώτος...), διακοπές, αργόσυρτες διαδικασίες, παραγωγή ευκαιριών μονάχα απ' τα στημένα, νεύρα, δυσθυμία. Η πλήρης περιγραφή της καταστροφής του θεάματος.

Με τους αγωνιστικούς χώρους, η πείρα αποδεικνύει πως το πιο χρήσιμο μέσον είναι το... κράξιμο. Διεθνές ή εσωτερικής καταναλώσεως. Επεσε κράξιμο στο φιάσκο-Τούμπα με τους Ισπανούς τον Αύγουστο, την άλλη μέρα το χορτάρι είχε κιόλας αντικατασταθεί. Επεσε κράξιμο, και η αντίστοιχη πίεση, στα Ολυμπιακά Ακίνητα για το Παγκρήτιο μετά το ΟΦΗ-Απόλλων Καλαμαριάς στην πρεμιέρα, στο Εργοτέλης-Παναθηναϊκός το ίδιο Παγκρήτιο (το οποίο, τον Ιούνιο στους αγώνες της Εθνικής, φάνταζε κόσμημα...) ήταν εξόφθαλμα σουλουπωμένο.

Πέραν του κραξίματος, τώρα. Αιωρείται η σημασία του θεσμικού ρόλου της Σούπερ Λίγκας. Ασκεί, όντως, κεντρικό έλεγχο; Το ακόμα πιο σημαντικό: έχει τη βούληση, και την εξουσία, να ξεσπιτώνει όποιον εταίρο δεν βάζει (για το διάστημα ώσπου να βάλει) μυαλό; Η απάντηση, καλώς ή κακώς, φύσει δεν μπορεί να είναι ένα απόλυτο ναι ή ένα απόλυτο όχι. Μοιάζει απλούστατος στα γήπεδα ο έλεγχος των αποδυτηρίων, των αιθουσών ντόπινγκ ή Τύπου, της φυσούνας ή των κιγκλιδωμάτων. Αλλά το χορτάρι είναι κάτι το κατ' εξοχήν ευμετάβλητο.

Επιστρέφοντας στο νωπό παράδειγμα της Βέροιας: για την (εξοικειωμένη απ' την περσινή, πολύ χειρότερη, εικόνα στη Β' Εθνική) τοπική κοινωνία το γήπεδο, προχθές, ήταν... στολίδι. Η δημαρχίνα έπαιρνε συγχαρητήρια, για τις βελτιώσεις, και καμάρωνε. Η εικόνα έδειχνε βελτιωμένη, έως και σε σχέση με τον Αύγουστο, όταν επρόκειτο κατ' αρχήν (πριν αναβληθεί) να διεξαχθεί το παιγνίδι. Ομολογουμένως μπορεί κανείς, ιδίως με τους νεοφώτιστους, να είναι συγκαταβατικός. Αρκεί να προκύπτουν, από αγωνιστική σε αγωνιστική, σημάδια συνεχούς προόδου.

Η Σούπερ Λίγκα δεν είναι για να βγάζει το γιαταγάνι και, αγνοώντας ιδιαιτερότητες, να αποκεφαλίζει στα τυφλά. Εχει υποχρέωση συνεχούς καταγραφής των ατελειών, στη ροή της σεζόν, από το σώμα των λεγόμενων (μόνιμων σε κάθε έδρα) venue coordinators. Εχει υποχρέωση να δεσμεύει τους εταίρους, σε χρονοδιαγράμματα. Εχει υποχρέωση, εάν παρατηρείται ασυνέπεια, να βγάζει κίτρινες κάρτες και να βαράει καμπανάκι. Και για όποιον, κατόπιν όλων ετούτων, «δεν στρίβει», ας βγει κι η κόκκινη. Δεν θα βλάψει.