Οι ωδίνες της ελληνικότητας (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Βγάζοντας έξω το (πολύ) ιδιαίτερο κομμάτι «εθνικές ομάδες», όπου η επιτυχία φαίνεται (σε όλα τα επίπεδα της πυραμίδας) εύκολο στη ροή των ετών να την ψηλαφίσει κανείς, απ' την υπόλοιπη δραστηριότητα-πολιτική της μαμάς-ΕΠΟ η νούμερο ένα φαεινή ιδέα, και εν συνεχεία επίτευγμα, της διοίκησης Γκαγκάτση είναι (με άνετη διαφορά απ' το όποιο νούμερο δύο) η ελληνικότητα των «μικρών» πρωταθλημάτων. Κατ' επέκτασιν, και η νεανικότητά τους.

Σε περιβάλλον όπου δεν υπήρξε το... φιλότιμο για τον αυτοπεριορισμό, πράγμα που θα 'ταν το ιδεατό, η ομοσπονδία επενέβη άνωθεν και έπαιξε σωστά τον θεσμικό ρόλο της: έβαλε, επιτέλους, περιορισμό. Στη χρήση ξένων. Και στην ηλικία. Το έπραξε, δε, δίχως να αιφνιδιάσει την ποδοσφαιρική κοινωνία. Η τροποποίηση (για την υποχρεωτική συμμετοχή Ελλήνων παικτών) έγινε πραγματικότητα και πέρασε πέρυσι τα Χριστούγεννα.

Εκτοτε, η έγγραφη ενημέρωση των ενδιαφερόμενων μερών κυλά, ανά τακτά διαστήματα, συνεχής. Τα ωφελήματα, σε κάποιο λογικό βάθος χρόνου, θα έλθουν αυτονόητα. Ηδη, εάν παρατηρήσει κανείς τον σχεδιασμό (διοικήσεων και προπονητών) στο πεδίο της Β' Εθνικής, παίρνει μια πρώτη εικόνα του μεταλλαγμένου τοπίου. Πλέον, οι ανεξάντλητες στρατιές αλλοδαπών αραίωσαν κιόλας. Θ' αραιώσουν... περαιτέρω, θέλοντας ή μη.

Στο μεταξύ, θα ζήσουμε τις εύλογες ωδίνες της προσαρμογής. Κάποιος θα την πληρώσει, οι υπόλοιποι θα μάθουν να 'ναι προσεκτικοί. Η ενδεκάδα, πρωί με ησυχία στο ξενοδοχείο, βγαίνει. Στην άψη του ματς, όμως, ο κίνδυνος να την πατήσεις (με μία αλλαγή) και να παραβιάσεις την επιτρεπτή αναλογία είναι κάτι στο οποίο ο κόουτς οφείλει, ελλείψει εναλλακτικής, να συνηθίσει. Οπως και να 'χει, άγνοια δεν συγχωρείται.

Για την ακρίβεια, τις ωδίνες δεν θα τις ζήσουμε. Τις ζούμε, μάλλον στο πλαίσιο του αναμενόμενου. Η πρεμιέρα της Β' Εθνικής, την Κυριακή, «πρόλαβε» να δώσει τον πρώτο αγώνα που το αποτέλεσμα θ' αναποδογυρίσει («στα χαρτιά») και οι πόντοι θ' αλλάξουν χέρια. Πανθρακικός - Χαϊδάρι. Από 3-2 στο χορτάρι, 0-3. Δίδαγμα: Οι Κύπριοι δεν θεωρούνται «Ελληνες ομογενείς». Εσφαλες, πληρώνεις, μαθαίνεις στην υπευθυνότητα.

Ο φόβος ότι τα πρωταθλήματα θα παραδοθούν στο χάος, με κύματα ενστάσεων αντικανονικής συμμετοχής, ακούγεται (έως) ανεδαφικός. Η πιλοτική εμπειρία της Δ' Εθνικής, όπου πρωτοεισήχθησαν όρια στην ηλικία των ποδοσφαιριστών, δείχνει πως (στην αρχή μερικοί την πατάνε, αλλά) στον δρόμο όλοι βρίσκουν το μέτρο. Μπορεί κανείς να δεχθεί χίλιες και δύο αιτιάσεις για τις τρύπες και τις ασάφειες του κανονιστικού πλέγματος. Αλλ' ουδείς απαλλάσσεται απ' την υποχρέωση να 'ναι, στην ίδια την εταιρεία του ή το τμήμα του, σοβαρός.

Απλώς, την Κυριακή συνέπεσε να γίνει παιγνίδι που ενδεχομένως θα κριθεί στα χαρτιά... και στην πρεμιέρα της Γ' Εθνικής. Οχι για παράβαση της ελληνικότητας, ή της νεανικότητας. Αλλ' επειδή στον νεοφώτιστο Αστέρα Ρεθύμνου (είναι αδιανόητο ότι) δεν εγνώριζαν πως παίκτες που συμπληρώνουν κίτρινες κάρτες και μεταφέρουν την ποινή στην επόμενη σεζόν, την ξεπληρώνουν όπου τις είχαν μαζέψει. Του πρωταθλήματος, στο πρωτάθλημα.

Δεν εγνώριζαν, πιθανότατα χάθηκαν σε κυκεώνα (παρα)ενημέρωσης κι ανεύθυνης ελαφρότητας, και το αποτέλεσμα ήταν περίπου κωμικό: δεν έβαλαν τους δύο παίκτες, ενώ μπορούσαν «κανονικά και με τον νόμο», στο ματς Κυπέλλου με τον Μεσσηνιακό. Τους έβαλαν, ενώ δεν μπορούσαν, στο ματς πρωταθλήματος... πάλι με τον Μεσσηνιακό. Η χαρά των δικηγόρων! Οταν κτυπάς το κεφάλι, συνήθως είναι αργά.

Να επανέλθουμε στην ελληνικότητα: ο μονόδρομος της ασφάλειας είναι, στην πιο ακραία μορφή του, ο... Αγροτικός Αστέρας. Εχει ρόστερ με μόνον-Ελληνες, απ' την αρχή ως το τέλος. Η ανταμοιβή τους είναι πως δεν θα μπερδευτούν, συνεπώς δεν θα υποστούν κύρωση, ποτέ! Και δεν μοιάζει να προκύπτει κάποιο φοβερό συγκριτικό ντεζαβαντάζ. Την πρώτη αγωνιστική, με έντεκα ημεδαπούς, νίκησαν τον Εθνικό που είχε παρατάξει (οριακά) έξι Ελληνόπουλα.

Οσο για την ομοσπονδία: η παρέμβαση υπέρ της ελληνικότητας θα κατέληγε κενό γράμμα, σε καλάθι αχρήστων, εάν δεν ήταν αλληλένδετη με αυτό που όντως κατάφερε η ΕΠΟ, τα τελευταία χρόνια, να συμβαίνει συγχρόνως. Οτι, δηλαδή, έχει διαμορφωθεί (σε πανελλήνια κλίμακα) εξαιρετικός μηχανισμός που αποσκοπεί, και σχεδόν καταφέρνει πλησιάζοντας στο 100%, να μην κυκλοφορεί στην επικράτεια ούτ' ένα παιδί 14, 15, 16 ετών που να 'ναι αξιοπρόσεκτο ταλέντο και να μη το ξέρουν οι λεγόμενοι ενωσιακοί -οπότε να μη το περνούν εν συνεχεία από διαδικασία κρίσης οι ομοσπονδιακοί- τεχνικοί.