Ο χειρότερος σύμβουλος η υπεραισιοδοξία (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από την υπεραισιοδοξία. Και αυτό ακριβώς πάει να γίνει μπανανόφλουδα για τις ελληνικές ομάδες, με το απίστευτο «5 στα 5» τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης.

Ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας στην Ελλάδα να αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει και το γκρι ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Μέσα σε λίγες ώρες, εκεί που τα είχαμε βάψει κατάμαυρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο και χτυπούσαμε τις πένθιμες καμπάνες, έφτασε μόλις ένα εξάωρο για να μιλάμε για… τελικό στο ΟΥΕΦΑ!

Τίποτα δεν άλλαξε σχετικά με τον βασικό μας στόχο στην αρχή της σεζόν. Θέλουμε πόντους για να εκμεταλλευτούμε τις όποιες αλλαγές θα προωθήσει ο Μισέλ Πλατινί, συνεπώς ο μίνιμουμ στόχος είναι να κρατήσουμε τη 16η θέση. Το ότι υπό συνθήκες μπορούμε να φτάσουμε στη 13η, ακόμα και τη 12η θέση της βαθμολογίας, κάτι που από τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης επισήμανα στον SuperΣΠΟΡ FM, δεν θα πρέπει να λειτουργήσει πανηγυρικά, αλλά παραγωγικά. Δηλαδή οφείλουν οι ελληνικές ομάδες και ο κόσμος που τις ακολουθεί να αντιληφθούν την αναγκαιότητα να μην πεταχτεί βαθμός στα σκουπίδια. Αλλά δεν μπορούμε ξαφνικά και να θριαμβολογούμε. Δεν γίναμε υπερδύναμη επειδή όλα μας πήγαν πρίμα. Ούτε ήμασταν και για πέταμα όταν σε μία νύχτα χάναμε τέσσερα ματς. Απλώς, αυτή τη χρονική στιγμή έχουμε τη δυνατότητα να βάλουμε ακόμη και τις πέντε ομάδες μας σε ομίλους, κάτι που θα μας εξασφαλίζει άλλα 20 ματς στη σεζόν. Συν τα υπόλοιπα, σίγουρα πέντε του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, συν τις πέντε ρεβάνς στο ΟΥΕΦΑ, με ένα μίνιμουμ 30 αγώνων γίνεται πολύ πιθανό να μαζέψουμε βαθμούς που την τελευταία πενταετία ούτε ονειρευόμασταν. Και το ότι μπορούμε τουλάχιστον να καταλάβουμε τη 15η θέση, θα σημαίνει αυτόματα πως το 2009 (αν πάντα περάσουν οι αλλαγές στα Κύπελλα Ευρώπης) ο πρωταθλητής μας θα αγωνίζεται στον τρίτο προκριματικό και όχι στον δεύτερο, διεκδικώντας είσοδο στους ομίλους. Θυμίζω πως και η 16η θέση μάς δίνει δύο ομάδες και πάλι, αλλά με συμμετοχή του πρωταθλητή από τον δεύτερο προκριματικό.

Φυσικά ο απώτερος στόχος, που αν δεν επιτευχθεί φέτος θα είναι σημαντικό να μπει μακροπρόθεσμα στο πλάνο, είναι η 12η θέση, που θα μας δίνει και πάλι αυτό που είχαμε συνηθίσει τόσες σεζόν: την απευθείας συμμετοχή του πρωταθλητή μας στους ομίλους. Ολα αυτά προϋποθέτουν να πατάνε τα πόδια στη γη. Κάτι που οι διθύραμβοι των ημερών υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσουν σε ακροβασία. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ η πραγματικά έκτη δύναμη στην Ευρώπη, τότε που έφτασε σε αυτή τη θέση το 2002 και απέκτησε το δικαίωμα συμμετοχής με τρεις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι όμως και η αληθινή της κατάσταση η 18η θέση που κατρακυλήσαμε έως την Πέμπτη το απόγευμα, πριν διεξαχθούν τα ματς της σπουδαιότερης νύχτας του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.

Αν κρατήσουμε χαμηλούς τους τόνους και τα μανίκια σηκωμένα, αυτή η βραδιά μπορεί να αποτελέσει σημάδι επιστροφής. Και σαν τις σάλπιγγες της Ιεριχούς να ρίξει τα τείχη που μας χώριζαν από την ελίτ τα τελευταία χρόνια.

Mουρίνιο, ένας σύγχρονος Ιανός

Τον Ζοσέ Μουρίνιο τον συνάντησα στο Πόρτο το 1995, τότε που ο Παναθηναϊκός άλωσε το «Ντας Αντας» με το γκολ του Μάρκου. Ο Πορτογάλος ήταν βοηθός του Μπόμπι Ρόμπσον που μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο, σε μία από τις πολλές μάχες που έδινε για την υγεία του. Ο Μουρίνιο διεκπεραίωνε τα τυπικά καθήκοντα, όπως τις συνεντεύξεις που απαιτούσε η ΟΥΕΦΑ για τα κανάλια που είχαν τα δικαιώματα, και τότε είχαμε μιλήσει. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αυτοπεποίθησή του, κάτι που μόνο οι γεννημένοι ξεχωριστοί διαθέτουν.

Οταν πια έγινε όνομα, τον συνάντησα στη Βαρκελώνη, πριν από το ματς Μπαρτσελόνα - Τσέλσι, εκείνο το διαβόητο με την ιστορία του Φρισκ. Ηταν απρόσμενα ανοιχτός, μιλήσαμε για τον Φερνάντο Σάντος, τον Αλβες και τον Ασουνσάο, μου έδωσε την κάρτα του και κανονίσαμε συνέντευξη για το «ACTIVE». Δεν πίστευα πως θα τηρούσε το ραντεβού στο Λονδίνο, δύο εβδομάδες μετά, αλλά ήταν εκεί! Ενας άλλος ανθρωπος έξω από τα γήπεδα, προσηνής, ευγενικός. Είχε δίπλα του την κόρη του και έπαιζε μαζί της, μιλούσε και γελούσε. Ενα γκαρσόνι στο «Chelsea Village», το ξενοδοχείο μέσα στο στάδιο, μου είχε πει λίγο νωρίτερα πως όλοι τους είχαν μείνει εντυπωσιασμένοι από το πόσο ανθρώπινος ήταν. Κάποια κοπέλα στη ρεσεψιόν μού εξιστορούσε πως ο Μουρίνιο πήγε μαζί της σε ένα νοσκομείο, ινκόγκνιτο, για να δει από κοντά ένα παιδάκι με λευχαιμία.

Η εικόνα του συμφωνώ πως δεν είναι συμπαθής στους πολλούς. Η υπεροψία και η επιθετικότητα που βγάζει πιθανολογώ τελικά πως είναι οι άμυνες που τον βοηθούν να διαχειρίζεται τον άλλο του εαυτό. Σαν σύγχρονος Ιανός, ο Μουρίνιο ήταν πάντα διπλή προσωπικότητα. Το μόνο βέβαιο είναι πως ως προπονητής άφησε το στίγμα του στην Αγγλία, αλλά γενικότερα στην Ευρώπη από το 2002 και μετά που… ανήγγειλε την άφιξή του. Ως πιθανώς ο μόνος Ελληνας δημοσιογράφος που είχα αυτές τις τετ α τετ συναντήσεις μαζί του, νιώθω πως άλλον Μουρίνιο βλέπει ο κόσμος στα γήπεδα. Και τελικά δεν ξέρω αν ήταν καλό αυτό για τον ίδιο. Το ότι σύντομα θα μας απασχολήσει η περίπτωσή του είναι βέβαιο. Για το αν πέτυχε ή όχι στην Τσέλσι, μιλούν οι τίτλοι και οι αριθμοί. Αν αδίκησε τον εαυτό του με την εικόνα που επέλεξε να βγάζει δημόσια, αυτό είναι αλήθεια πως συνέβη.