Μια νύχτα ποδοσφαιρικής λύτρωσης (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Εμοιαζε με όνειρο και θέλαμε να τσιμπηθούμε για να καταλάβουμε αν όντως συμβαίνει. Τα νέα έφταναν από παντού και ήταν χαρμόσυνα. Η Λάρισα του Γιώργου Δώνη έριχνε στο καναβάτσο την Μπλάκμπερν όχι μία, αλλά δύο φορές. Την ίδια ομάδα που μόλις την Κυριακή είχε φύγει με σβηστές μηχανές άνετα με το 0-0 από το Λονδίνο με την Τσέλσι. Λίγο αργότερα, η ΑΕΚ άρχιζε με γκολ και συνέχιζε πιάνοντας τη Σάλτσμπουργκ από τον λαιμό. Το τελικό 3-0 της δίνει ακόμα και την άνεση να κάνει ροτέισιον στη ρεβάνς ο Φερέρ χωρίς προβλήματα.

Ο Πανιώνιος ταυτόχρονα δίδασκε μπάλα στη Σοσό. Ο Εβαλντ Λίνεν, το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας της Νέας Σμύρνης, είχε διαβάσει τον αντίπαλο και έκανε αυτό που έπρεπε. Χτύπησε το ματς για τη νίκη και όχι για την ισοπαλία. Δικαιώθηκε όπως και ο Πεσέιρο λίγο αργότερα στην Μπρατισλάβα. Ο Πορτογάλος τεχνικός πήρε πόντους και στην εκτίμηση του κόσμου και της διοίκησης με τη διαχείριση ενός δύσκολου ματς. Το οποίο φρόντισε πρώτα να μη χάσει και ύστερα ρίσκαρε και νίκησε.

Ο Αρης του Ντούσαν Μπάγεβιτς όχι μόνο νίκησε μία εξαιρετική ομάδα, αλλά έστειλε και μήνυμα στην υπόλοιπη Σούπερ Λίγκα. Ο αφελής τρόπος αντιμετώπισης των αγώνων με τεχνικό τον Ογιος πέρυσι έχει μπει στο χρονοντούλαπο για τον Αρη, που στο πρόσωπο του πιο πετυχημένου προπονητή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου θέλει να αποκτήσει ρεαλισμό. Και το πρώτο δείγμα ήταν κάτι παραπάνω από θετικό.

Τέτοια νύχτα δεν είχαμε ξαναζήσει. Πέντε νίκες σε πέντε ματς είναι επίδοση Ισπανών, Αγγλων, Ιταλών. Πάντως, όχι Ελλήνων. Και επίσης σε μία κομβική στιγμή για τα ελληνικό ποδόσφαιρο, που κινδυνεύει να μην μπορέσει να καρπωθεί τις όποιες αλλαγές θα κάνει ο Μισέλ Πλατινί και η ΟΥΕΦΑ από του χρόνου, ήρθαν οι νίκες. Νίκες που έφεραν πόντους, αλλά, κυρίως με τον τρόπο που επιτεύχθηκαν, και αυτοπεποίθηση. Είχαμε χρόνια να ζήσουμε καλή βραδιά. Και ακόμα παλιότερα που κάναμε τρεις ή και τέσσερις νίκες την ίδια μέρα (όπως τον Σεπτέμβρη του 1999), κάτι η δυναμικότητα των αντιπάλων κάτι η δική μας αλαζονεία δεν μας επέτρεπαν να το χαρούμε.

Προχθές ήταν διαφορετικά. Ενιωθες σαν να συνέβαινε μια ποδοσφαιρική λύτρωση, μια ανάταση ψυχική που προερχόταν, επαναλαμβάνω, όχι από τις νίκες αλλά από τον τρόπο. Δεν κρεμάστηκαν από τα δοκάρια οι ομάδες μας με σκοπό το αποτέλεσμα. Επαιξαν μπάλα. Και αυτό είναι το καλύτερο γιατρικό σε ένα ποδόσφαιρο που κατρακύλησε από την έκτη θέση στη 18η της γενικής κατάταξης μέσα σε μια πενταετία.

Αν θέλουμε να δούμε τα πιο θετικά στοιχεία σε κάθε ομάδα μας, η Λάρισα μπόρεσε κόντρα στo DNA της να κοντρολάρει τον ρυθμό και να μη δώσει στην Μπλάκμπερν χώρους, η ΑΕΚ έφτασε στο εύκολο γκολ, ο Παναθηναϊκός πήρε από τον Μάτος όλα τα στοιχεία που του έλειπαν από τους ακριβοπληρωμένους χαφ της τελευταίας διετίας, δηλαδή τη σιγουριά και την ποιότητα μαζί με την ηγετική φυσιογνωμία, ο Πανιώνιος απέβαλε το σύνδρομο της φιλικής νίκης με τον Ολυμπιακό και ξανάγινε μια γροθιά και ο Αρης «κλείδωσε» επιτέλους ένα σκορ!

Αρνητικά θα μπορούσαμε να βρούμε, αλλά ειλικρινά επειδή τέτοια νύχτα δεν περιμέναμε να ξαναζήσουμε, δεν πειράζει, ας μην ξύνουμε πληγές.Στο Μονακό τη μέρα της κλήρωσης έλεγα στον SuperΣΠΟΡ FM πως δύο ομάδες στους ομίλους θα ήταν επιτυχία. Αν καταφέρουν να μπουν τέσσερις θα μιλάμε για θρίαμβο. Τώρα, μόλις ένα μήνα μετά, συζητάμε το σενάριο να έχουμε και τις πέντε ομάδες μέσα στους ομίλους και μοιάζει εξωπραγματικό. Οι τρεις (ΑΕΚ, Πανιώνιος και ΠΑΟ) για μένα έχουν ήδη προκριθεί. Από τους άλλους δύο σε πιο δύσκολη θέση δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι. Το μόνο βέβαιο πλέον είναι πως το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ για φέτος αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το Τσάμπιονς Λιγκ για το ευρύ ελληνικό κοινό. Από μόνο του αυτό αποτελεί ένα τέλος εποχής!