Να δείξει αμέσως ποιος είναι το αφεντικό (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Χτισμένη στις όχθες του Δούναβη, η Μπρατισλάβα μοιάζει με θλιμμένη πριγκίπισσα. Δεν έχει την αρχοντιά της Βουδαπέστης, αλλά νιώθεις πως η κοντινή συγγένειά τους υπάρχει έκδηλη σε όλα. Τα κτίρια που παραπέμπουν στη μουντή εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού στέκουν δίπλα στα φανταχτερά καινούργια αδελφάκια, αυτά που σηκώθηκαν πάνω από τη γη μετά το «βελούδινο διαζύγιο» του 1992. Η Σλοβακία βίωσε με το «καλημέρα», την Πρωτοχρονιά του 1993, την αλλαγή. Ενώ η Τσεχία απορρόφησε τα κονδύλια των επενδύσεων των γερμανικών κολοσσών, οι Σλοβάκοι έμειναν με τις αναμνήσεις. Και με τα χρόνια συνειδητοποίησαν πως ήταν άχρηστη τελικά η δική τους ανεξαρτητοποίηση από ένα λαό, τους Τσέχους, με τον οποίο πιο πολλά τους ένωναν από όσα τους χώριζαν.

Η Αρτμέντια δεν είναι κάποιο μεγαθήριο. Δεν έχει την υποστήριξη των παραδοσιακών ποδοσφαιρόφιλων αυτής της χώρας, που παραμένουν φαν της Σλόβαν, αλλά έχει μια δυναμική που αποτυπώθηκε έντονα στην πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005. Η νύχτα που η Αρτμέντια διέλυσε 5-0 τη Σέλτικ, κάνοντας το άλμα για τους ομίλους, διατηρείται μέσα σε ένα όμορφο περιτύλιγμα με όποιον κι αν μιλάς. Το γεγονός πως στη ρεβάνς η αυτοκαταστροφική Σέλτικ νίκησε 4-0 και παραλίγο να ολοκληρώσει τη μεγαλύτερη ανατροπή στα 50 χρόνια των ευρωκυπέλλων έχει πάει στο πίσω μέρος του μυαλού των φίλων της σλοβακικής ομάδας. Στον όμιλο η Αρτμέντια, πίσω από Ιντερ και Ρέιντζερς, μπόρεσε να συνεχίσει στο ΟΥΕΦΑ ξεπερνώντας την Πόρτο.

Τι μπορεί ρεαλιστικά να περιμένει ο Παναθηναϊκός απόψε, μόλις στο δεύτερο ματς που δίνει στη σεζόν; Να βγάλει κάτι από το ευρωπαϊκό DNA του στο χορτάρι και να πάρει το καλύτερο δυνατό για τη ρεβάνς. Αν ψάξουμε αγώνα που τα χαρακτηριστικά του να είναι σχεδόν όμοια με αυτά της αποψινής νύχτας, πρέπει να ανατρέξουμε στην 1η Νοεμβρίου πέρυσι. Εκεί, στο Μπόλεσλαβ της Τσεχίας, ο ΠΑΟ είχε κάνει ένα από τα καλύτερα ματς της σεζόν και με την κάθετη πάσα του Βίκτορ και το πλασέ του Σαλπιγγίδη το «τριφύλλι» είχε ανθίσει στην καρδιά της Βοημίας. Ενα ανάλογο σενάριο στη βραδιά θα αρκεί για να εξασφαλίσει ο ΠΑΟ τη συμμετοχή στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ και ταυτόχρονα το πολυτιμότερο αγαθό για ένα νέο τεχνικό: χρόνο και υπομονή από τους οπαδούς. Ο Πεσέιρο παραμένει ένα μεγάλο ερώτημα και προσωπικά δεν θα αλλάξω γνώμη, ακόμα κι αν κάνει νταμπλ, πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Ομως πρέπει να έχει το δικαίωμα να εργαστεί χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του. Επίσης, δεν είχε ούτε μία μέρα στην προπόνηση όλο το υλικό του ρόστερ. Αυτό, πάντως, δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη της εικόνας της ομάδας έως τώρα. Κάποια βασικά ερωτήματα που είχα θέσει, από τον Ιούλιο ακόμη, στις εκπομπές στον SuperΣΠΟΡ FM δεν έχουν βρει απάντηση. Οπως ποιος θα βγάλει την τελική κάθετη πάσα χωρίς τον Γκονζάλες και τον Ιβανσιτς ή γιατί στην άμυνα δεν αντιλαμβάνονται οι παίκτες στα στημένα αν μαρκάρουν σε ζώνη ή μαν του μαν. Επίσης, στα άκρα ο ΠΑΟ είναι αργός, άρα και προβλέψιμος, οπότε οι περιβόητες δηλώσεις του Πεσέιρο όταν ανέλαβε για γρήγορο ποδόσφαιρο, που στόχο θα έχει το 4-3 από το 1-0, ακούγονται σαν υποσχέσεις καλοκαιρινών ειδυλλίων.

Απέναντι σε μια καλοδουλεμένη ομάδα με 13 ματς στα πόδια της, που ουσιαστικά έχει μόνο έναν (τον Κόζακ) ποδοσφαιριστή υψηλού επιπέδου, οι «πράσινοι» οφείλουν να αντιπαρατάξουν το σύνολο. Το 4-4-2 του Πεσέιρο, που άλλες φορές είναι με τρία αμυντικά χαφ και έναν ελεύθερο, τον Καραγκούνη, και άλλες με τέσσερα χαφ στην ίδια ευθεία, μπορεί να μη βοηθά ώστε να γίνει γρήγορο ματς, αλλά πληροί τις προϋποθέσεις για να διατηρήσει η ελληνική ομάδα τον έλεγχο του αγώνα. Το «κλειδί» του ματς είναι ακριβώς αυτό: ο ρυθμός και οι καλές μεταβιβάσεις της μπάλας, κάτι που ακούγεται κοινότοπο, αλλά πρέπει μπροστά σε ένα κοινό, το οποίο περιμένει πολλά, να δώσεις άμεσα την εικόνα ποιος είναι το αφεντικό. Και η ισοπαλία είναι σαν νίκη, ειδικά αν είναι με γκολ. Στη Λεωφόρο μπορεί το χόρτο να μην κάνει το παιχνίδι πιο εντυπωσιακό, αλλά αρκεί να αγωνιστεί σοβαρά ο ΠΑΟ για να «κλειδώσει» από απόψε την παρουσία του στους ομίλους.